Antonio Maria Doria Pamphili
| Kardynał diakon | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 marca 1749 |
| Data i miejsce śmierci |
31 stycznia 1821 |
| Protodiakon | |
| Okres sprawowania |
1798–1821 |
| Kamerling Świętego Kolegium Kardynałów | |
| Okres sprawowania |
1818–1819 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
16 maja 1785 |
| Kreacja kardynalska |
14 lutego 1785 |
| Kościół tytularny |
Santa Maria in Via Lata |
Antonio Maria Doria Pamphili (ur. 28 marca 1749 w Neapolu, zm. 31 stycznia 1821 w Rzymie[1]) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Giovanniego Andrei IV Doria Pamphilj Landi i Eleonory Carafa della Stadera[1]. Jego bratem był kardynał Giuseppe Maria Doria Pamphili; był także spokrewniony z Innocentym X[1]. Podobnie jak brat, studiował na kilku uniwersytetach, by ostatecznie na Sapienzy obronić doktorat utroque iure (1769)[1]. W tym samym roku został protonotariuszem apostolskim, a wkrótce potem – klerykiem Kamery Apostolskiej[1]. 14 lutego 1785 został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię SS. Cosma e Damiano[2]. Został wówczas protektorem niektórych zakonów kanoników regularnych i celestynów[1]. 16 maja tr. przyjął święcenia diakonatu[2]. Od września 1798 był kardynałem protodiakonem; z racji tego koronował papieża Piusa VII, po konklawe 1799-1800[1]. Następnie został prefektem Kongregacji ds. Wód, Bagien Pontyjskich i ds. Doliny Chiana[1]. W 1808 roku, wraz z bratem, został wydalony z Rzymu, przez francuskich okupantów[1]. Następnie przeniósł się do Paryża, lecz opuścił go ze względu na stan zdrowia i powrócił do Włoch[1]. Po przywróceniu władzy papieskiej, został kamerlingiem Kolegium Kardynalskiego (1818–1819)[2]. Jesienią 1819 został archiprezbiterem Bazyliki Matki Bożej Większej i pozostał nim do śmierci w roku 1821[2].