Pius III
| ||
| ||
| Papież | ||
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 9 maja 1439 Siena | |
| Data i miejsce śmierci | 18 października 1503 Rzym | |
| Papież | ||
| Okres sprawowania | 22 września 1503 – 18 października 1503 | |
| Arcybiskup Sieny | ||
| Okres sprawowania | 6 lutego 1460 – 22 września 1503 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Prezbiterat | 30 września 1503 | |
| Nominacja biskupia | 6 lutego 1460 | |
| Sakra biskupia | 1 października 1503 | |
| Kreacja kardynalska | 5 marca 1460 Pius II | |
| Kościół tytularny | S. Eustachio (26 marca 1460) | |
| Pontyfikat | 22 września 1503 | |
| ||
| Data konsekracji | 1 października 1503 | |
| Konsekrator | Giuliano della Rovere | |
| Współkonsekratorzy | Adello Piccolomini Francesco Erulli | |
Pius III (łac. Pius III, właśc. Francesco Todeschini-Piccolomini; ur. 29 maja[1] 1439 w Sienie, zm. 18 października 1503 w Rzymie) – duchowny włoski, papież w okresie od 22 września 1503 do 18 października 1503[2].
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był siostrzeńcem Piusa II (Enea Silvio de Piccolomini), od strony matki[1]. Wuj kierował jego edukacją, nadał mu nazwisko Piccolomini i herb rodowy[1]. Studiował prawo w Perugii; po obronie doktoratu z prawa kanonicznego został mianowany arcybiskupem Sieny[2]. 5 marca 1460 wuj wyniósł go do godności kardynalskiej, mianując kardynałem diakonem z tytułem S. Eustachio[1]. W kwietniu 1460 został wysłany jako legat do Marchii Ankońskiej[2]. W latach 1462-1503 był archidiakonem Brabancji[1]. Kiedy Pius II wyruszył na krucjatę w 1464 (ostatecznie nie doszła do skutku, gdyż papież zmarł w Ankonie 14 sierpnia 1464), mianował go gubernatorem Państwa Kościelnego[2]. W 1471 roku służył jako legat papieża Pawła II w Niemczech. W sierpniu 1471 został protodiakonem Kolegium kardynałów i z racji pełnienia tej funkcji koronował papieży Innocentego VIII w 1484 i Aleksandra VI w 1492[1]. W 1497, jako jedyny kardynał, zgłosił sprzeciw wobec planów papieża Aleksandra VI, dotyczących przekazania części Państwa Kościelnego Juanowi Borgii[2]. Był administratorem apostolskim diecezji Fermo (dwukrotnie: 1485-94 i 1496 aż do wyboru na papieża) i Pienza e Montalcino (1495-98) oraz opatem komendatoryjnym wielu klasztorów benedyktyńskich, cysterskich i kamedulskich. W latach 1488-89 służył jako legat w Perugii. Sprawując tę funkcję przywrócił porządek w mieście oraz uregulował konflikt między miastami Foligno i Spello. Za pontyfikatu Aleksandra działał w kurii jako kardynał-protektor Anglii, był też członkiem komisji ds. reformy Kościoła (1497) i ds. finansowania krucjaty (1501), ale żadna z tych komisji nie odegrała ostatecznie większej roli.
Na konklawe po śmierci Aleksandra VI został wybrany na papieża (22 września 1503) – dzięki poparciu Cezara Borgii (syna poprzedniego papieża), jako kandydat neutralny wobec głównych faworytów; Włocha – Giuliano della Rovere i Francuza – Georges d'Amboise. Zły stan zdrowia nowego papieża pozwalał przypuszczać, że nie będzie to długi pontyfikat[2].
Piccolomini przyjął święcenia kapłańskie i biskupie, przybrał imię Pius III na cześć wuja i został koronowany 8 października 1503[2]. Schorowany papież przypłacił długą ceremonię koronacyjną dalszym pogorszeniem stanu zdrowia; zmarł 18 października, po trwającym zaledwie 26 dni pontyfikacie[2]. Deklarował się jako wróg symonii i wyrażał chęć reformy Kościoła[2]. Współcześni historycy uważają, że jego intencją było zwołanie soboru i przeprowadzenie reform[2].
Na zamówienie papieża Piusa III pracę nad dekoracją Biblioteki Sieneńskiej rozpoczął Pinturicchio[1], a wkrótce również Rafael Santi.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Pope Pius III (ang.). Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-04-20].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Pius III w bazie catholic-hierarchy.org (ang.)
| |||||||||||
