Attyla

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ten artykuł dotyczy postaci historycznej. Zobacz też: inne znaczenia tego terminu.
Attyla
— Wódz Hunów —
ilustracja
Wódz Hunów
Okres panowania od 445
do 453
Poprzednik Ruas – stryj Attyli i Bledy
Następca Ellak
Dane biograficzne
Dynastia Hunowie
Data urodzenia ok. 406
Data śmierci 453
Ojciec Mundzuk
Matka NN
Żona Herricha,
Arykan,
Ildico,
Gudrun
Dzieci Tuldila,
Dengizek,
Sengilak,
Tingiz,
Csaba,
Bel-Kermek,
Ellak,
Ernak
Attyla na malowidle Eugène’a Delacroix

Attyla (łac. Attila z goc. dosłownie „Mały ojciec”, „Ojczulek”), zwany też „Biczem Bożym”[1] (łac. Flagellum Dei[2]) (ur. 406, zm. 453) – władca Hunów w latach 445-453. Razem ze swoim bratem Bledą stworzył imperium, które sięgało od Danii po Bałkany i od Renu aż do Morza Kaspijskiego.

Życiorys[edytuj]

Przypuszczalny zasięg terytorium kontrolowanego przez Attylę ok. roku 450

Attyla urodził się w 406, jako syn Mundzuka. Razem ze swym starszym bratem Bledą odziedziczył tron po stryju Ruasie. Po objęciu władzy nad plemieniem rezydował w okolicy Tokaju w górnych Węgrzech. W roku 441 spustoszył Mezję, Ilirię i Trację. W 445 w trakcie polowania zabił swego brata Bledę, z którym dotychczas dzielił przywództwo nad Hunami, myląc go z niedźwiedziem (Attyla musiał wypełnić wówczas konoss[a]). W 447 najechał Cesarstwo Wschodniorzymskie i zmusił cesarza Teodozjusza II do jednorazowego trybutu w wysokości 6000 funtów złota, potroił też wówczas do 2100 rzymskich funtów złota płaconą przez cesarstwo coroczną daninę. Jednym z zarzutów wobec Rzymian było zbezczeszczenie przez biskupa z Margus królewskich grobów Hunów na północ od Dunaju.

Attyla chciał poślubić Honorię, siostrę cesarza Walentyniana III. Kiedy zabiegi wodza Hunów o jej rękę zostały odrzucone (450), przeprawił się przez Ren na zamieszkane przez Franków tereny Cesarstwa Zachodniorzymskiego i zburzył wiele miast frankijskich, między innymi Metz. Oblegał też Orlean, ale zachodniorzymski wódz Aecjusz Flawiusz odparł go spod miasta. Na Polach Katalaunijskich między Troyes a Metzem doszło do krwawej bitwy pomiędzy wojskami Attyli a Wizygotami, Burgundami, Frankami i Rzymianami. Hunowie zostali pokonani. Attyla cofnął się, ale w następnym roku (452) najechał północną Italię. Zburzył m.in. Akwileję, głód i panująca wśród Hunów zaraza skłoniły go jednakże do zaprzestania najazdu. W 453 Attyla zmarł z powodu krwotoku z nosa[3], kiedy krew zalała mu płuca, podczas gdy sam monarcha był kompletnie bezwładny z powodu nadmiernej ilości spożytego alkoholu. Zabawa Hunów odbywała się z okazji zawarcia małżeństwa Attyli z Ildico, jego ostatnią żoną. Synowie Attyli podzielili państwo między siebie, co doprowadziło do jego dezorganizacji i rozpadu. Według innych źródeł, Attyla zmarł w wyniku przepicia na własnym ślubie[4] lub zmarł we własnym łóżku w wyniku otrucia[5]. W 454 Gepidzi rozbili Hunów w bitwie nad rzeką Nedao. Ich resztki uszły na wschód.

Attyla w literaturze[edytuj]

Attyla (Atli). Ilustracja autorstwa Vicke Andréna do dziewiętnastowiecznego wydania Eddy poetyckiej.

Attyla jako Etzel lub Ecel pojawia się w niemieckiej Pieśni o Nibelungach, zaś w Eddzie poetyckiej – Frag. pieśni o Sygurdzie (Brot af Sigurdarkvidu), Pieśni o Gudrun I (Gudrunarkvida I), Pieśni o Sygurdzie krótkiej (Sigurdarkvida en skamma), Zamordowaniu Niflungów (Drap Niflunga), Pieśni o Gudrun II. Dawnej (Gudrunarkvida II. En forma), Pieśni o Gudrun III (Gudrunarkvidar III), Płaczu Oddruny (Oddrunar gratr), Grenlandzkiej pieśni o Atlim (Atlmal en gronlenzku), Podżeganiu Gudruny (Gudrunar hvot) i Pieśni o Hamdirze (Hamdismal) – jako Atli syn króla Hunów, Budliego brat Oddruny, Brunhildy walkiri i drugi mąż Gydrun córki króla Gotów, Gjukiego i jego żony Grimhildy.

Attyla myli się autorowi Kroniki królestwa Słowian czyli Latopisowu Popa Duklanina (XII w.) z postacią króla Węgrów Arpada.

Z kolei redaktor czy interpolator Kroniki wielkopolskiej z XIV w. tak próbował wytłumaczyć słowiańskie, jak sądził, pochodzenie Węgrów: mieli się oni wywodzić z kraju nad rzeką Wkrą (niem. Ucker), wpadającą do Morza Bałtyckiego. Wypierani przez Gotów postanowili udać się wraz z rodzinami do Panonii, skąd pochodzili (?). Aby wędrówką nie wyrządzać szkód i przykrości swemu ludowi słowiańskiemu, uczynili to w sposób bardzo niebezpieczny, wędrując przez kraj Teutonów, Burgundię, Lombardię aż do Slawonii. Ich król Tyla, zwany w pismach Attyla, przybywszy do Panonii, w niej obrał sobie stałe miejsce pobytu. Ponieważ napłynęło do nich wiele ludów słowiańskich, porzucili nazwę Wkrzanie i nazwali się Wandalami. Część zaś owych Słowian, którzy od rzeki Wkry nazywali się Wkrzanami – jeszcze bardziej komplikuje sprawę kronikarz wielkopolski – potem od czasu zmieszania się z ludem Hunów (...) zarówno od Hunów, jak i od Wkrzan została nazwana Węgrami (Kronika wielkopolska, prolog). Bez wątpienia powodem tej kontaminacji było podobieństwo nazw Ungari, Hungari – Hunni – Vcra, Ukra.

Attyla to także tytuł opery Giuseppe Verdiego. Powieść historyczną o najsłynniejszym wodzu Hunów pt. Attyla, Bicz Boży napisał William Dietrich (Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2005). Kolejne powieści o Attyli opublikował angielski literat Christopher Hart piszący pod pseudonimem William Napier: „Attyla” (Wydawnictwo Vesper 2009) i „Attyla. Nadciągająca burza” (Wydawnictwo Vesper 2011).

Związki z Arpadami[edytuj]

Attyla w kronice norymberskiej

Według legendy o Hunorze i Magorze i niektórych źródeł Attyla był przodkiem dynastii Arpadów, nie wiadomo jednak, w linii którego syna. Niektórzy sądzą, że pochodzą od Csaby, inni - że od Ernaka. Pokrewieństwo to jest jednak w zasadzie niemożliwe do udowodnienia. Znany humanista włoski Filip Kallimach napisał biografię Attyli dedykowaną królowi Maciejowi Korwinowi. W swej pracy opierał się na dziełach m.in. Ammianusa Marcellinusa, Jordanesa, Pawła Diakona, Marcellinusa Komesa, Hydacjusza, Sokratesa Scholastyka, Hermiasza Sozomena. Natomiast Janus Pannonius przedstawiał temu monarsze Attylę jako wzór władcy idealnego, z którym król mógłby się identyfikować[6].

Attyla w popkulturze[edytuj]

(Niepewna) genealogia[edytuj]

4. Kuridak      
    2. Mundzuk
5. NN        
      1. Attyla
6. NN    
    3. NN    
7. NN      
 

Rodzina[edytuj]

Żony[edytuj]

Potomstwo[edytuj]

Uwagi

  1. ↑ Konoss to szamańskie zadośćuczynienie osobie za wyrządzoną szkodę, praktykowane wśród Hunów; należało je wypełnić, gdy ukradło się komuś czyjąś rzecz, także trzeba było ofiarować znaczną rekompensatę rodzinie zabitego Huna).

Przypisy

  1. ↑ Michael Lee Lanning, 100 największych dowódców wszech czasów, s. 63.
  2. ↑ Attila, byname Flagellum Dei (Latin: Scourge of God) (ang.). Encyclopædia Britanica. [dostęp 2014-05-23].
  3. ↑ Michael Lee Lanning, 100 największych dowódców wszech czasów, s. 65.
  4. ↑ Andrzej Dziadzio, Powszechna historia prawa, s. 50, Wydawnictwo naukowe PWN, Warszawa 2008.
  5. ↑ Świat Książki, 1000 lat sławnych ludzi, s. 13.
  6. ↑ Michel Rouche, Attyla i Hunowie. Ekspansja barbarzyńskich nomadów, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2011, s. 232, ​ISBN 978-83-01-16821-6​.

Bibliografia[edytuj]

  • K. Dąbrowski, T. Nagrodzka-Majchryk, E. Tryjarski, Hunowie europejscy, Protobułgarzy, Chazarowie, Pieczyngowie, z serii: „Kultura Europy wczesnośredniowiecznej” z. 4, Ossolineum 1975
  • Andrzej Dziadzio, Powszechna historia prawa, Wydawnictwo naukowe PWN, Warszawa 2008.
  • Ryszard Grzesik, Attyla a Słowianie. Przyczynek do wyobrażeń o kontaktach huńsko-słowiańskich w średniowiecznych źródłach narracyjnych, [w:] „Roczniki Historyczne” 59 (1993).
  • György Györffy, Święty Stefan I.Król Węgier i jego dzieło., przekład Tomasz Kapturkiewicz, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2003., ​ISBN 83-7399-098-4​
  • Peter Heather, Upadek Cesarstwa Rzymskiego, przeł. Janusz Szczepański, Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2007., ​ISBN 978-83-7301-735-1​
  • Jordanes, O pochodzeniu i czynach Gotów, [w:] Edward Zwolski – Kasjodor i Jordanes. Historia gocka czyli Scytyjska Europa, Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin 1984
  • Philippi Callimachi [Filip Kallimach], Attila, edit atque in linquam Polonam traduxit Thaddaeu Kowalewski, PWN, Warszawa 1962
  • Józef Kuranc, Wyprawa poselstwa wschodniorzymskiego na dwór Attyli, [w:] „Meander” R. 12 (1957), s. 20-36
  • Dénes Lengyel, Korona i miecz. Opowieści z dziejów Węgier, przełożyli T. Kulisiewicz, A. Mazurkiewicz, M. Paczoska, M. Schweinitz-Kulisiewicz, I. Szyszkowska, „Nasza Księgarnia”, Warszawa 1990, ​ISBN 83-10-09398-5​
  • John Man, Attyla. Barbarzyńca który rzucił wyzwanie Rzymowi, przekład Katarzyna Bażyńska-Chojnacka, Piotr Chojnacki, z serii: „Wielcy historii”, Wydawnictwo Amber, Warszawa 2005., ​ISBN 83-241-2347-4​
  • Magdalena Mączyńska, Wędrówki ludów. Historia niespokojnej epoki IV i V w, PWN, Warszawa-Kraków 1996., ​ISBN 83-01-12120-3​
  • Marcin Pawlak, Aecjusz i Barbarzyńcy, Towarzystwo Wydawnicze „Historia Iagellonica”, Kraków 2007., ​ISBN 978-83-88737-88-6​
  • Michel Rouche, Attyla i Hunowie. Ekspansja barbarzyńskich nomadów, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2011, ​ISBN 978-83-01-16821-6​
  • Jerzy Strzelczyk, Mity, podania i wierzenia dawnych słowian, Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 1998. (pod hasłem Attyla)
  • Lech. A. Tyszkiewicz, Hunowie w Europie. Ich wpływ na Cesarstwo Wschodnie i Zachodnie oraz na ludy barbarzyńskie, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2004
  • Lech. A. Tyszkiewicz, Barbarzyńcy w Europie, Wrocław 2006
  • Marek Wilczyński, Bipedes bestiae – obraz Hunów w oczach autorów rzymskich IV i V w. n.e., [w:] „Annales Academiae Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historica II” Folia 17, pod red. Jerzego Gołębiowskiego, Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, Kraków 2003., ISSN 1643-6547
  • Otto J. Maenchen-Helfen, Die Welt der Hunnen. Eine Analyse ihrer historischen Dimension, deutschsprachige Ausgabe besorgt von Robert Göbl, Wien-Köln-Graz 1978
  • Retervölker aus dem Osten. Hunnen + Awaren, Burgenländische Landesausstelllung 1996 Schloß Halbturn, Begleitbuch und Katalog, Eisenstadt.
  • Géza Gárdonyi, Byłem niewolnikiem Hunów, przeł. Andrzej Sieroszewski, Instytut Wydawniczy „Nasza Księgarnia”, Warszawa 1984 (wyd. II), ​ISBN 83-10-08632-6​
  • William Dietrich, Attyla. Bicz Boży, przeł. Michał Kompanowski, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2006, ​ISBN 83-11-10399-2​
  • Romuald Wojna, Wielki świat nomadów. Między Chinami i Europą, „Wiedza Powszechna”, Warszawa 1983. ​ISBN 83-214-0271-2​
  • Philip Matyszak, Wrogowie Rzymu, przeł. Urszula Ruzik-Kulińska, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2007, s. 232−242, ​ISBN 978-83-11-10678-9​
  • Michael Lee Lanning, 100 największych dowódców wszech czasów, Tytuł oryginału: All Military 100. A ranking of the most influental military of all time, ​ISBN 83-7129-554-5​
  • Świat Książki, 1000 lat sławnych ludzi, Tytuł oryginału: 1000 years of famous people, 2002, ​ISBN 83-7391-276-2​


Poprzednik
Bleda		 Wódz Hunów
445-453		 Następca
Ellak
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Attyla&oldid=49637548”