Przejdź do zawartości

Bishop (działo samobieżne)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bishop
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Birmingham Railway Carriage and Wagon Co. Ltd

Typ pojazdu

samobieżna haubicoarmata

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

4

Historia
Prototypy

sierpień 1942

Produkcja

1942

Egzemplarze

100

Dane techniczne
Silnik

1 silnik wysokoprężny, 6-cylindrowy AEC o mocy 131 KM (98 kW)

Transmisja

mechaniczna

Pancerz

kadłub: 8–60 mm
wieża: 13–51 mm

Długość

5450 mm[1]

Szerokość

2630 mm[1]

Wysokość

3050 mm

Prześwit

420 mm[1]

Masa

17 450 kg[1]

Moc jedn.

7,4 KM/t

Osiągi
Prędkość

max 40 km/h[1]

Zasięg pojazdu

225 km[1]

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

0,91 m

Rowy (szer.)

2,28 m

Ściany (wys.)

0,83 m

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 haubicoarmata 25 pdr. Mk II kal. 87,6 mm (zapas amunicji – 32 sztuki)
1 karabin maszynowy Bren kal. 7,7 mm
Użytkownicy
Wielka Brytania

Bishop (ang. biskup) – brytyjska samobieżna haubicoarmata zaprojektowana i produkowana w roku 1942[1] na podwoziu czołgu piechoty Mk III Valentine.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Działo samobieżne typu Bishop było pierwszym tego rodzaju pojazdem w armii brytyjskiej. Inżynierowie wykorzystali kadłub czołgu Valentine i zamocowali na nim haubicoarmatę 25-funtową (87,6 mm).

Pojazd miał szereg wad – do najważniejszych należały problemy ze strzelaniem na większą odległość (lufa nie mogła być ustawiona pod odpowiednim kątem), niewielka ilość miejsca na amunicję, trudności z manewrowaniem, a także – ze względu na zastosowanie specyficznego działa – wysoka sylwetka.

Z tych względów oraz z powodu słabych parametrów czołgu Valentine (niewielka prędkość i słabe opancerzenie) Bishop był nielubiany przez załogi, wkrótce został też zastąpiony przez lepsze konstrukcje M7 Priest oraz Sexton. Wyprodukowano tylko około 100 egzemplarzy Bishopa.

Bishop spisywał się jednak stosunkowo dobrze w walce z czołgami i piechotą nieprzyjaciela. Po raz pierwszy został użyty bojowo podczas II bitwy pod El Alamein i używany był aż do początków kampanii włoskiej.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 30. ISBN 83-86028-01-7.