Przejdź do zawartości

Bogusław

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Bogusław, Bogosław, Bohusław, Bogsławstaropolskie imię męskie.

Budowa oraz znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Imię Bogusław jest przykładem staropolskiego, złożonego, osobowego imienia dwuczłonowego, które jest reliktem pogańskich imion używanych we wczesnym średniowieczu przez Słowian[1]. Składa się z członu Bogu- („Bóg”, „Boga”, ale pierwotnie „los, dola, szczęście”) oraz -sław („sława”). Być może znaczyło pierwotnie „ten, który sławi los”, a później „sławiący Boga”. Witold Taszycki zaliczył je do grupy najstarszych polskich imion osobowych[2].

Formy oraz występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Jest to jedno z niewielu słowiańskich imion, które są znane we wszystkich językach słowiańskich. Na terenie Polski notowane w dokumentach od początku XII wieku. Było dość popularne w okresie średniowiecza, kiedy zanotowano około 700 osób z tym imieniem[3]. Przykładowe dawne zdrobnienia: Bosław, Bogusz, Bohusz, Boguta, Bogna masc., Bogoń, Bogosz, Bogota, Bogunek, Bogusza masc., Bost, Bosz, Boszek, Boszuta[4].

Imię to często nadawano w obrębie dynastii Gryfitów – nosiło je 14 władców Pomorza.

Popularne również w czasach nowożytnych; spadek popularności przeżywało jedynie w XVI wieku[5]. W całej populacji Polaków Bogusław zajmował w 2017 r. 74 miejsce (67 730 nadań)[6].

Żeński odpowiednik: Bogusława

Bogusław imieniny obchodzi: 22 marca, 18 kwietnia, 29 kwietnia, 1 lipca, 23 września i 18 grudnia[7].

Podobne imiona: Bogdał, Bogdaj, Bogdasz, Bogdan, Bohdan, Bogodar, Boguchwał, Bogumił, Bogumysław, Bogurad, Bogusąd, Bogwiedz.

Odpowiedniki w innych językach

[edytuj | edytuj kod]

Znani ludzie noszący imię Bogusław

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Klemensiewicz 1981 ↓, s. 188-189.
  2. Taszycki 1926 ↓.
  3. Por. średniowieczna frekwencja imion Więcesław, Więc(s)ław, Stanisław, Jarosław, Władzisław, Świętosław, Sędziwuj, Zbygniew, B. Raszewska-Żurek, Najstarsze ślady asymilacji osadników niemieckich do kultury polskiej zachowane w ich imionach, [w:] Z. Kaleta [red.], Nazwy własne a kultura. Polska i inne kraje słowiańskie, Warszawa 2003, ISBN 83-89191-14-8
  4. A.Cieślikowa (red.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, t.1, Kraków 2000, ISBN 83-87623-23-7
  5. Jan Grzenia, Nasze imiona, Warszawa: „Świat Książki”, 2002, ISBN 83-7311-445-9, OCLC 830344683.
  6. 100_najpopularniejszych_imion_bez_zgonow_18.01.2017_r. gov.pl. [dostęp 2018-02-11].
  7. Bogusław. Deon.pl. [dostęp 2014-10-23].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Zenon Klemensiewicz: Gramatyka historyczna języka polskiego. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981. ISBN 83-01-00995-0.
  • Witold Taszycki: Najdawniejsze polskie imiona osobowe. Kraków: 1926.
  • Słownik imion. Wrocław: Ossolineum, 1991. ISBN 83-04-03123-X.