Bogusław Kaczyński
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 2 maja 1942 Biała Podlaska | |
| Data i miejsce śmierci | 21 stycznia 2016 Warszawa | |
| Przyczyna śmierci | udar mózgu | |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Powązkowski w Warszawie | |
| Zawód, zajęcie | dziennikarz muzyczny, konferansjer | |
| Małżeństwo | Jadwiga Maria Jarosiewicz (rozwód) | |
.jpg){kind=small}
| ||
| Odznaczenia | ||
   
| ||
| Strona internetowa | ||
Bogusław Kaczyński (ur. 2 maja 1942 w Białej Podlaskiej, zm. 21 stycznia 2016 w Warszawie[1]) – polski dziennikarz, publicysta i krytyk muzyczny, popularyzator opery, operetki i muzyki poważnej, twórca telewizyjny, animator kultury, prezenter i autor programów w TVP.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Mając 3 lata, zaczął uczyć się muzyki u boku ojca[2]. Pół roku później po raz pierwszy wystąpił publicznie, grając na fortepianie w Domu Strażaka „Skala” w Białej Podlaskiej[2]. W młodości udzielał korepetycji z gry na fortepianie[2]. Uczył się w Akademii Muzycznej[3].
Pierwsze występy przed kamerą telewizyjną zaliczył w czasach studenckich, kiedy to występował w Telewizyjnym Ekranie Młodych[3]. Był gościem Tele-Echa Ireny Dziedzic[3].
Był autorem felietonów i recenzji w czasopismach, takich jak „Sowieckaja Muzyka”[2], „Teatr”, „Ruch Muzyczny” czy „Kultura”, był również autorem audycji radiowych i telewizyjnych, m.in. Operowe qui pro quo (1974‒1978), Zaczarowany świat operetki (1979–1981), Rewelacja miesiąca (od 1979). Można było go zobaczyć w programach telewizji TVP2 oraz w innych stacjach telewizyjnych w kraju i za granicą, np. w Nowym Jorku, Berlinie, Rzymie, Hawanie, Paryżu i Moskwie.
Był twórcą Festiwalu Muzyki w Łańcucie, którym kierował w latach 1980‒1990. Od 1984[4] przez 28 lat pełnił funkcję dyrektora Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy, powrócił do kierowania festiwalem w sierpniu 2007, po wielotygodniowej rehabilitacji po udarze mózgu.
W latach 1993–1996 był prorektorem Akademii Muzycznej w Warszawie, zaś w latach 1994–1998 był dyrektorem Teatru Muzycznego „Roma”. Udzielał konsultacji muzycznych do filmów i spektakli. W 2006 był jednym z jurorów programu TVP2 Supertalent.
Prowadził transmisje telewizyjne najważniejszych wydarzeń muzycznych w kraju i za granicą, takich jak np. Konkurs Chopinowski, Konkurs im. Henryka Wieniawskiego, koncerty Pavarottiego, Plácido Domingo, jubileusz Filharmonii Narodowej czy Koncerty Noworoczne z Wiednia.
Jest autorem serii płytowej „Bogusław Kaczyński – Złota kolekcja”.
W wyniku plebiscytu Koniec wieku, przygotowanego przez tygodnik „Polityka”, zaliczony został do grona dziesięciu największych osobowości telewizyjnych XX stulecia[5]. Jesienią 2002 podczas gali z okazji 50-lecia TVP otrzymał statuetkę i tytuł „Gwiazda Telewizji Polskiej”. Został również uhonorowany nagrodą „Piękniejsza Polska”.
Był założycielem Fundacji ORFEO, która wspiera kulturę narodową, propagował sztukę wśród dzieci i młodzieży oraz promował ambitne inicjatywy artystyczne.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był żonaty z malarką Jadwigą Marią Jarosiewicz, z którą rozwiódł się po pięciu latach małżeństwa[6]. Kolekcjonował figurki słoni[7].
Choroba i śmierć[edytuj | edytuj kod]
_02.jpg)
14 marca 2007 doznał udaru mózgu, czego skutkiem była częściowa utrata zdolności mówienia oraz paraliż prawej strony ciała. Opuścił szpital 30 maja 2007, a po intensywnej rehabilitacji większość dolegliwości ustąpiła.
21 stycznia 2016 zmarł z powodu kolejnego udaru mózgu[8][9]. Pogrzeb Bogusława Kaczyńskiego odbył się 28 stycznia 2016 i rozpoczął się mszą w kościele św. Karola Boromeusza w Warszawie, zaś jego prochy zostały złożone w Alei Zasłużonych na warszawskich Starych Powązkach[10].
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
17 sierpnia 2018 w Krynicy-Zdroju odsłonięto pomnik Bogusława Kaczyńskiego autorstwa Tomasza Górnickiego. Rzeźba znajduje się w pobliżu pensjonatu „Wisła”, gdzie artysta przez 28 lat zatrzymywał się na czas prowadzenia Festiwali im. Jana Kiepury[11].
2 maja 2020 w Białej Podlaskiej w Parku Radziwiłłowskim w pobliżu szkoły muzycznej odsłonięto pomnik Bogusława Kaczyńskiego autorstwa Stanisława Milewskiego. Przedstawia on postać z brązu siedzącą na granitowym kamieniu[12][13].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Dzikie orchidee, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 1985, ISBN 83-86041-15-3.
- Ucieczki do Karyntii. Rzecz o A. Bergu i jego operach, Wydawnictwa Radia i Telewizji, Warszawa, 1987, ISBN 83-212-0483-X.
- Wielka sława to żart, Wydawnictwo BGW, Warszawa, 1992, ISBN 83-7066-452-0.
- Kretowisko, Art B Press, Poznań, 1991, ISBN 83-900107-7-1.
- Xenia Grey: księżna Chicago, Fundacja Orfeo, Warszawa, 1993, ISBN 83-86041-00-5.
- Krynicki Benefis, Fundacja ORFEO, Warszawa, 2000, ISBN 82-86041-10-2.
- Symfonia w dolinie słońca (album wydany w Niemczech)
- Teatr Kaczyńskiego – Roma, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2008, ISBN 978-83-9274-510-5.
- Jak samotny szeryf, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2009, ISBN 978-83-9274-511-2.
- Fryderyk Chopin. Geniusz muzyczny. (Wydawnictwo Debit, album prestiżowy), Bielsko-Biała 2010, ISBN 978-83-7167-734-2.
- Koń na biegunach, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2010, ISBN 978-83-927451-2-9.
- Smak sławy, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2011, ISBN 978-83-927451-3-6.
- Kiepura, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2011, ISBN 978-83-927451-4-3.
- Łańcut, moja miłość, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2012, ISBN 978-83-927451-5-0.
- Ada Sari. Kulisy wielkiej sławy, Wydawnictwo Casa Grande, Warszawa, 2014, ISBN 978-83-927451-6-7.
Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- 1983 – „Złoty Ekran 1982” za cykl „Zaczarowany świat operetki”
- 1985 – „Nagroda Neapolitańska” za propagowanie wysokiej kultury na świecie
- 1995 – Kawaler Orderu Uśmiechu
- 1996 – „Lider Promocji Kultury Polskiej” (nagroda międzynarodowa)
- 1997 – tytuł „Honorowy Białostocczanin Roku”
- 1999 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[14]
- trzykrotnie otrzymał „Złoty Ekran”
- jako pierwszy zdobył „Wiktora” (potem jeszcze 3 statuetki) oraz „Super-Wiktor”.
- 2002 – Honorowy Obywatel Krynicy
- 2003 – Honorowy Obywatel Łańcuta
- 2003 – laureat nagrody Ministra Kultury i Sztuki
- 2005 – tytuł „Zasłużony dla Ziemi Sądeckiej”
- 2006 – tytuł „Mistrz Mowy Polskiej”
- Czterokrotny laureat nagród indywidualnych za działalność radiową i telewizyjną prezesa Radia i Telewizji
- 2007 – Honorowy Obywatel Lipna
- 2008 – Honorowy Obywatel Białej Podlaskiej
- 2009 – otrzymał godność „Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej” oraz statuetkę „Złotego Hipolita” nadaną przez Towarzystwo im. Hipolita Cegielskiego[15]
- 2011 – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[16]
- 2014 – Honorowy Obywatel Buska-Zdroju[17]
- 2016 – Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie)[18]
Filmy i spektakle[edytuj | edytuj kod]
- 1979 – Aria dla atlety – konsultant muzyczny i specjalista operowy
- 1984 – Baryton – konsultant muzyczny
- 1984 – Trzy młyny – konsultant muzyczny
- 1995 – Słowik Warszawy – obsada aktorska – redaktor
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bogusław Kaczyński nie żyje. Miał 73 lata. W: gazeta.pl [on-line]. [dostęp 2016-01-21].
- ↑ a b c d Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 86–87. ISBN 83-7337-452-3.
- ↑ a b c Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 92–93. ISBN 83-7337-452-3.
- ↑ Jan Kiepura i Festiwal, www.krynica.pl [dostęp 2016-01-24].
- ↑ Warszawa. Bogusław Kaczyński kończy 65 lat – e-teatr.pl.
- ↑ Bogusław Kaczyński miał żonę! Oto ona. [dostęp 2016-02-05].
- ↑ Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 94. ISBN 83-7337-452-3.
- ↑ (RZ): Bogusław Kaczyński nie żyje. Miał 73 lata. W: Onet.pl [on-line]. [dostęp 2016-01-21].
- ↑ Zmarł znany dziennikarz i krytyk muzyczny Bogusław Kaczyński. Polskie Radio S.A.. [dostęp 2016-01-21].
- ↑ Tłumy warszawiaków pożegnały Bogusława Kaczyńskiego. newsweek.pl. [dostęp 2016-01-28].
- ↑ Krynica-Zdrój oddała hołd Bogusławowi Kaczyńskiemu. Już można podziwiać ławeczkę (pol.). Sądeczanin, 2020-05-02. [dostęp 2020-05-02].
- ↑ Ewelina Burda: Biała Podlaska: W parku stanął pomnik (…) (pol.). dziennikwschodni.pl, 2020-05-02. [dostęp 2020-05-02].
- ↑ Biała Podlaska: przy budynku szkoły muzycznej usiadł Bogusław Kaczyński (pol.). radio.lublin.pl, 2020-05-02. [dostęp 2020-05-02].
- ↑ M.P. z 2000 r. nr 13, poz. 258 – pkt 6.
- ↑ Laureaci Statuetki Złotego Hipolita 2009 (pol.). W: PAP [on-line]. [dostęp 2019-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-26)].
- ↑ Bogusław Kaczyński nagrodzony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. polskatimes.pl, 2011-08-20. [dostęp 2011-08-21].
- ↑ Bogusław Kaczyński Honorowym Obywatelem Buska-Zdroju (fotoreportaż) (pol.). busko.com.pl, 2014-07-07. [dostęp 2016-02-06].
- ↑ Uroczystości pogrzebowe Bogusława Kaczyńskiego
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Kaczyński, [w:] Encyklopedia teatru polskiego [online] [dostęp 2021-04-09].
- Bogusław Kaczyński w bazie Filmweb
- Bogusław Kaczyński w bazie filmpolski.pl
- Bogusław Kaczyński – ostatnia rozmowa o życiu
- Polscy działacze kulturalni
- Polscy dziennikarze kulturalni
- Polscy krytycy muzyczni
- Polscy teoretycy muzyki
- Prorektorzy uczelni w Polsce
- Mistrzowie Mowy Polskiej
- Osobowości telewizyjne związane z TVP
- Wykładowcy Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina
- Honorowi obywatele Białej Podlaskiej
- Honorowi obywatele Lipna
- Honorowi obywatele Łańcuta
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
- Odznaczeni Orderem Uśmiechu
- Ludzie urodzeni w Białej Podlaskiej
- Pochowani na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
- Urodzeni w 1942
- Zmarli w 2016