Bolesław Fijałkowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Fijałkowski
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Pełne imię i nazwisko

Bolesław Antoni Fijałkowski

Data i miejsce urodzenia

2 maja 1891
Bobrowniki Małe

Data śmierci

po 18 marca 1940

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo Grupy Obrony Lwowa

Stanowiska

zastępca dowódcy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons
Por. B. Fijałkowski odbiera przysięgę

Bolesław Antoni Fijałkowski (ur. 2 maja 1891 w Bobrownikach Małych, zm. po 18 marca 1940) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, inżynier.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 maja 1891 w Bobrownikach Małych, w ówczesnym powiecie tarnowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Bolesława Grzegorza Fijałkowskiego vel Fiałkowskiego (1847–1894), powstańca styczniowego, kierownika gorzelni Bobrowniki–Bogumiłowice i Bronisławy z Dudzińskich[1][2]. Był bratem Emilii Klementyny Łabędzkiej (ur. 1877) i Jana[2]. Był także bratankiem Piotra Fiałkowskiego (1854–1919), podpułkownika, komendanta Legionu Wschodniego[2][3][4]. W latach 1906–1909 uczęszczał do c. k. I Wyższej Szkoły Realnej we Lwowie[5][6][7]. Świadectwo dojrzałości otrzymał po złożeniu ustnego egzaminu w terminie zimowym (15–17 lutego 1910)[8].

W sierpniu 1914 wstąpił do Legionu Wschodniego, a po jego rozwiązaniu do 3 pułku piechoty Legionów Polskich[9]. Pełnił w tym oddziale między innymi funkcję adiutanta dowódcy pułku, Henryka Minkiewicza[3]. 18 października 1914 został mianowany podporucznikiem, a 25 czerwca 1915 awansowany na porucznika piechoty[10]. W czerwcu 1915, po odniesionej kontuzji w Besarabii był leczony w Szpitalu Rezerwowym Nr 1 Stiftskas w Wiedniu[11][12]. 6 lipca 1916 w bitwie pod Kostiuchnówką dostał się do rosyjskiej niewoli pod wsią Wołczeck[13]. Przebywał w Mikołajewsku, w guberni samarskiej[9]. W 1917 zbiegł z niewoli i wrócił do macierzystego pułku, w którym objął dowództwo kompanii[9]. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) służył w Polskim Korpusie Posiłkowym[9]. Po bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918) internowany, a następnie wcielony do armii austro-węgierskiej i odesłany na front włoski do Udine[9].

8 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[14]. Tego samego dnia Rada Regencyjna mianowała go kapitanem ze starszeństwem z 12 października 1918[15]. Początkowo pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Lublin[9]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie 1 Armii[16]. 25 lipca 1920 objął dowództwo 54 pułku piechoty i sprawował je do zakończenia wojny z bolszewikami[17]. Po zakończeniu działań wojennych został „odkomenderowany” na Politechnikę Lwowską, w celu ukończenia studiów, pozostając oficerem nadetatowym 54 pp[18]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 114. lokatą w korpusie oficerów piechoty[19]. Z dniem 15 października 1923, po zakończeniu studiów i uzyskaniu tytułu inżyniera, został przeniesiony do 42 pułku piechoty w Białymstoku na stanowisko dowódcy pułku[20][21]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień pułkownika z dniem 15 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie oficerów piechoty[22][23][24][25].

W maju 1926 przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą 2 Brygady Ochrony Pogranicza w Baranowiczach[26]. W lipcu tego roku został przesunięty na stanowisko dowódcy 5 Brygady Ochrony Pogranicza w Łachwie[27]. W lipcu 1928 został przeniesiony z KOP i mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty w Katowicach[28][29]. W międzyczasie, od 6 grudnia 1929 do 10 lipca 1930, był słuchaczem IV Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. W październiku 1931 został przeniesiony do 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko dowódca piechoty dywizyjnej[30][31][32][33]. W październiku 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska, a później przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko pomocnika dowódcy okręgu. Obowiązki na tym stanowisku pełnił do września 1939[34]. Po przeniesieniu Mariana Czerniewskiego w stan spoczynku (31 sierpnia 1935) został najstarszym pod względem starszeństwa pułkownikiem piechoty służby stałej[35].

W czasie kampanii wrześniowej dowodził obroną Lwowa (w dniach 10–11 września) oraz wykonywał obowiązki zastępcy dowódcy Grupy Obrony Lwowa (w dniach 12–22 września)[36]. Po kapitulacji załogi miasta aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD i osadzony w obozie w Starobielsku, gdzie przebywał od 23 października 1939 do 18 marca 1940 (figuruje na tzw. liście Gajdideja)[37]. Dalsze losy Bolesława Fijałkowskiego nie są znane; jego nazwiska nie ma na żadnej z dotychczas ujawnionych list ofiar zbrodni katyńskiej, jednak polski autor Tadeusz Kisielewski uznaje go za jedną z ofiar tej zbrodni[37].

3 grudnia 1921 ożenił się z Anną ze Skibniewskich (1898–1964), córką Bogumiła i Marii z Trzebińskich[38] oraz siostrą Tadeusza (1889–1952), rotmistrza rezerwy Wojska Polskiego[39] i Bogumiła (1891–1945), majora artylerii rezerwy Wojska Polskiego[40][41].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-04]..
  2. ↑ a b c Ryszard Cygan: Ku pamięci Bolesława Grzegorza Fiałkowskiego. Oficjalna strona internetowa Bobrownik Małych, 2016-10-08. [dostęp 2023-06-05]..
  3. ↑ a b Mondalski 1916 ↓, s. 133.
  4. ↑ Żołnierze Niepodległości : Fiałkowski Piotr. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-06-05].
  5. ↑ Sprawozdanie 1907 ↓, s. 49, ukończył klasę VB.
  6. ↑ Sprawozdanie 1908 ↓, s. 71, ukończył klasę VIB.
  7. ↑ Sprawozdanie 1909 ↓, s. 49, ukończył klasę VIIB.
  8. ↑ Sprawozdanie 1910 ↓, s. 72.
  9. ↑ a b c d e f Żołnierze Niepodległości : Fijałkowski Bolesław Antoni. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-06-10].
  10. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 7.
  11. ↑ II Lista strat 1915 ↓, s. 8.
  12. ↑ III Lista strat 1915 ↓, s. 9.
  13. ↑ VII Lista strat 1916 ↓, s. 7.
  14. ↑ Dz. Rozp. MSWojsk. Nr 5 z 21 listopada 1918, poz. 69.
  15. ↑ Dz. Rozp. MSWojsk. Nr 5 z 21 listopada 1918, poz. 72.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 23 czerwca 1920, s. 501.
  17. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 170, 616.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 278, 397.
  19. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 24.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 64 z 3 października 1923, s. 591.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 229.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 730.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 340.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 160.
  25. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 15.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 6 maja 1926, s. 136.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 26 lipca 1926, s. 232.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928, s. 236.
  29. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114,.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 326.
  31. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 484.
  32. ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 3.
  33. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 3.
  34. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 520.
  35. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 7.
  36. ↑ Dalecki 2009 ↓, s. 421.
  37. ↑ a b Tadeusz A Kisielewski, Zatajony Katyń 1941, Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2011, s. 190–198, ISBN 978-83-7510-699-2, OCLC 802017524.
  38. ↑ Marek Jerzy Minakowski: Bolesław Antoni Fijałkowski. [w:] Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl) [on-line]. Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne. [dostęp 2023-06-05].
  39. ↑ Marek Jerzy Minakowski: Tadeusz Skibniewski h. Ślepowron. [w:] Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl) [on-line]. Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne. [dostęp 2023-06-05].
  40. ↑ Marek Jerzy Minakowski: Bogumił Skibniewski h. Ślepowron. [w:] Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl) [on-line]. Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne. [dostęp 2023-06-05].
  41. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 133, 955.
  42. ↑ Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Andrzej Suchcitz, Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945: wykazy odznaczonych za czyny z lat 1863-1864, 1914-1945, 1997, s. 146.
  43. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921, s. 609.
  44. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-04]..
  45. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
  46. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932, s. 195.
  47. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337.
  48. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1934, s. 229.
  49. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114.
  50. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-04]..
  51. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 29 października 1921, s. 1465.
  52. ↑ M.P. z 1928 r. nr 82, poz. 129.
  53. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 15 maja 1928, s. 191.
  54. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 29.
  55. ↑ a b Łoza 1938 ↓, s. 176.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolesław_Fijałkowski&oldid=71674845”