Feliks Dzikielewski

Feliks Dzikielewski

Feliks Olawski

Oliw, Oliwa, Rudolf, Takster

Feliks Dzikielewski (ze zbiorów NAC)
podpułkownik łączności
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1906 Osowo
Data i miejsce śmierci	9 maja 1986 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1926–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość
Jednostki	3 Batalion Telegraficzny Kompania Telegraficzna 29 DP 76 Lidzki Pułk Piechoty Pułk KOP „Wilejka” 207 Pułk Piechoty 3 Brygada Kadrowa Strzelców 1 Brygada Strzelców Oddział V Łączności Komendy Głównej AK
Stanowiska	oficer łączności pułku dowódca kompanii p.o. szefa sztabu oddziału
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce
Późniejsza praca	technik, starszy referent, kierownik sekcji łączności w Wydziale Operacyjnym KG Straży Pożarnej
Odznaczenia

Feliks Dzikielewski ps. Oliw, Oliwa, Rudolf, Takster, vel Feliks Olawski (ur. 19 listopada 1906 w Osowie zm. 9 maja 1986 w Warszawie) – podpułkownik łączności Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych Armii Krajowej, uczestnik Powstania Warszawskiego, cichociemny, żołnierz wyklęty, kierownik łączności I zarządu WiN. Znajomość języków: angielski. Zwykły Znak Spadochronowy nr 0094.

Życiorys

Urodził się 19 listopada 1906 w Osowie, w rodzinie Andrzeja, rolnika, i Franciszki z Chmielewskich.Od 1914 uczył się w prywatnej szkole, od 1922 w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim im. G. Piramowicza w Suwałkach. W 1926 zdał egzamin dojrzałości, od 1 października 1926 słuchacz Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie -Ostrowi Mazowieckiej. Po jej ukończeniu 14 lipca 1927, na praktyce w 41 Suwalskim Pułku Piechoty im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Od  31 października 1927 do 9 października 1930 słuchacz Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie. Po jej ukończeniu, 15 sierpnia 1929 awansowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów łączności.

Od 10 października 1930 przydzielony jako instruktor kompanii 3 Batalionu Telegraficznego j 29 Dywizji Piechoty w Grodnie w Grodnie. Awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem od 1 stycznia 1933. Od 14 kwietnia do 31 maja 1934  także szef łączności 29 DP. Awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem od 15 marca 1938. Od 1 kwietnia 1938 przydzielony do 76 Lidzkiego Pułku Piechoty. Od 28 października 1938 dowódca łączności pułku KOP „Wilejka”.

W kampanii wrześniowej 1939 jako oficer łączności 207 Pułku Piechoty rezerwowej 35 Dywizji Piechoty. Uczestniczył w walkach Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”, od 12 września w obronie Lwowa.18 września 1939 wraz z innymi oficerami przekroczył granicę polsko-węgierską, internowany. 20 listopada 1939 uciekł, przez Jugosławię oraz Włochy dotarł do Francji. 5 grudnia 1939 wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, przydzielony jako dowódca kompanii w Centrum Wyszkolenia Łączności w Wersalu. Po upadku Francji, od 26 czerwca 1940 w Wielkiej Brytanii, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych pod dowództwem brytyjskim, ponownie przydzielony jako dowódca kompanii w Centrum Wyszkolenia Łączności, następnie jako dowódca 3 kompanii łączności 3 Brygady Kadrowej Strzelców.

Zgłosił się do służby w Kraju. Przeszkolony ze specjalnością w łączności na kursach specjalnych dla kandydatów na cichociemnych, m.in. dywersyjno – strzeleckim (STS 25, Inverlochy), podstaw wywiadu (STS 31, Bealieu), spadochronowym (STS 51, Ringway), walki konspiracyjnej, odprawowym (STS 43, Audley End), i in. Zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK 5 października 1942 w Audley End.

Skoczył ze spadochronem do okupowanej Polski w nocy w nocy 16/17 lutego 1943 w sezonie operacyjnym „Intonacja”, w operacji lotniczej „Vice”, po starcie z lotniska RAF Tempsford, z samolotu Halifax DT-727 „K” (138 Dywizjon RAF), na placówkę odbiorczą „Lilia” 707 (kryptonim polski, brytyjskie oznaczenie numerowe pinpoints),  w Kampinosie, 12 km od Mińska Mazowieckiego. Razem z nim skoczyli: kpt. Tadeusz Burdziński ps. Malina, plt. Stanisław Kazimierczak ps. Ksiądz, plt. Michał Parada ps. Mapa.

Po skoku awansowany na stopień majora, przydzielony do Dowództwa Wojsk Łączności Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK jako kierownik Referatu III (wydawanie regulaminów, instrukcji itp.), następnie również (równolegle) jako kierownik Referatu II (wywiad techniczny, dywersja i sabotaż na liniach komunikacyjnych, łączność), a od listopada 1943 roku p.o. szefa sztabu wojsk łączności.

W Powstaniu Warszawskim w tzw. II rzucie Komendy Głównej AK, w dyspozycji mjr. Jerzego Uszyckiego ps. Ort, dowódcy Wojsk Łączności. Pod koniec sierpnia jako ochotnik uczestniczył w ataku na budynek centrali telefonicznej przy ul. Piusa XI 19 (tzw. mała PAST-a). Pod koniec powstania przydzielony jako szef Oddziału I Departamentu Łączności Ministerstwa Obrony Narodowej. Po upadku powstania, 2 października 1944 wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. Od października 1944 jako oficer Oddziału V KG AK, przydzielony do nadzoru nad łącznością podczas operacji zrzutowych oraz „Most”. Od grudnia 1944  wraz z mjr Antonim Klimasem ps. Perć w ochronie Wincentego Witosa, prezesa Stronnictwa Ludowego.

Po rozwiązaniu Armii Krajowej nadal w konspiracji, od czerwca 1945 szef łączności Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj, następnie od 2 września 1945 Kierownik Łączności Technicznej w I Zarządzie WiN. Na sugestię płk Jana Rzepeckiego ujawnił się 20 listopada 1945 w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie. Od końca 1945 był rozpracowywany przez MBP, kilkakrotnie odrzucił propozycje współpracy z UB. W marcu 1946 wstąpił do PSL, w którym działał do września 1947. Od czerwca do września 1946 podjął pracę w Związku Zawodowym Muzyków, od października 1946 w Przedsiębiorstwie Państwowym Technicznej Obsługi Rolnictwa w Łodzi.

14 października 1950 w Warszawie aresztowany przez UB pod zarzutem szpiegostwa. 23 maja 1951 zwolniony z powodu braku dowodów winy. Inwigilowany i szykanowany nie mógł znaleźć pracy.

Od 1 marca 1953 podjął pracę jako technik w Warszawskim Przedsiębiorstwie Robót Telekomunikacyjnych. Od 18 lipca 1957 do przejścia na emeryturę 31 grudnia 1971 pracował jako kierownik sekcji łączności w Wydziale Operacyjnym Komendy Głównej Straży Pożarnej.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A41-3-1).

Awanse

• podporucznik – 15 sierpnia 1929
• porucznik – ze starszeństwem od 1 stycznia 1933
• kapitan – ze starszeństwem od 15 marca 1938
• major – 16 luty 1943
• podpułkownik

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12430
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Krzyż Walecznych
• Krzyż Armii Krajowej
• Medal Wojska

Życie rodzinne

Syn Andrzeja rolnika i Franciszki z domu Chmielewskiej. W 1937 zawarł związek małżeński z Heleną z domu Dobkowską (ur. 1907), urzędniczką. Mieli dwoje dzieci: Andrzeja (ur. 1935) dr i.nż w Ministerstwie Energetyki oraz Lucynę Małgorzatę (ur. 1939) mgr inż. w Ministerstwie Edukacji Narodowej, zamężną Czajkowską.

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-06-11].
• Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
• Krzysztof A. Tochman. Sylwetki niezłomnych – Dodatek historyczny IPN 10/2008 (17). „Nasz Dziennik”, 2008-10-31. brak numeru strony
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz — Meble”, 1994, s. 36–37. ISBN 83-902499-0-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 307. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 118.

Linki zewnętrzne

biogram na stronie elitadywersji.org