František Kordač

František Kordač

Data i miejsce urodzenia	11 stycznia 1852 Seletice
Data i miejsce śmierci	25 kwietnia 1934 Dolní Břežany
Miejsce pochówku	Katedra świętego Wita
Arcybiskup praski
Okres sprawowania	1919–1931
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	15 czerwca 1878
Nominacja biskupia	16 września 1919
Sakra biskupia	26 października 1919

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	26 października 1919
Konsekrator	Teodoro Valfré di Bonzo
Współkonsekratorzy	Josef Jindrich Gross, Josef Antonín Hůlka
Konsekrowani biskupi Karel Kašpar 1920 Anton Podlaha 1920 Šimon Bárta 1921 Leopold Prečan 1923 Josef Bombera 1924 Jan Nepomuk Remiger 1930

František Kordač

Data urodzenia	11 stycznia 1852
Data śmierci	26 kwietnia 1934
poseł na Rewolucyjne Zgromadzenie Narodowe
Okres	od 1918 do 1920
Przynależność polityczna	Czechosłowacka Partia Ludowa

František Kordač (ur. 11 stycznia 1852 w Seleticach, zm. 25 kwietnia 1934 w Břežanach) – czeski duchowny rzymskokatolicki, arcybiskup praski, poseł na Rewolucyjne Zgromadzenie Narodowe.

Biografia

Młodość i prezbiteriat

Studiował teologię i filozofię najpierw w Pradze, a następnie w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z obu kierunków. 15 czerwca 1878 otrzymał święcenia prezbiteriatu i został kapłanem diecezji litomierzyckiej. Początkowo pracował w administracji duchownej w Libercu. W 1885 został rektorem i profesorem seminarium duchownego w Litomierzycach. W 1905 przeniósł się na praski Uniwersytet Karola, gdzie był profesorem filozofii chrześcijańskiej na Wydziale Teologicznym.

Jako filozof był tomistą i scholastykiem. Znany był jako bezkompromisowy apologeta doktryny katolickiej. Współpracował z inteligencką gazetą Vlast o profilu antymodernistycznym. Działał również w sferze polityki jako członek popierającej wyłożoną przez Leona XIII w encyklice Rerum novarum naukę społeczną Chrześcijańsko-Społecznej Partii Ludowej. Działalność na rzecz ubogich przyniosła mu uznanie w stołecznym Wiedniu.

Po uzyskaniu przez Czechosłowację niepodległości w 1918 został posłem na Rewolucyjne Zgromadzenie Narodowe z ramienia Czechosłowackiej Partii Ludowej. Jako poseł zasłynął dwoma przemówieniami - o zgodności nauki i wiary oraz o nierozerwalności małżeństwa wygłoszonym podczas debaty nad ustawą o separacji małżeńskiej, po którym stał się obiektem ataków ze strony liberalnej prasy. W listopadzie 1918 przez tydzień zasiadał w Komisji Petycji, a od 11 czerwca 1919 do końca kadencji był członkiem Komisji Kultury. Po zakończeniu kadencji 7 stycznia 1920 nigdy już nie był członkiem parlamentu.

Episkopat

16 września 1919 papież Benedykt XV mianował go arcybiskupem praskim. 26 października 1919 przyjął sakrę biskupią z rąk nuncjusza apostolskiego w Austro-Węgrzech abpa Teodora Valfré di Bonzo. Współkonsekratorami byli biskup litomierzycki Josef Jindrich Gross oraz biskup czeskobudziejowicki Josef Antonín Hůlka.

Jako arcybiskup praski popierał odczytywanie Ewangelii w języku czeskim oraz dbał o liturgię w rycie słowiańskim. Dużą uwagę przykładał do utrzymania doktryny katolickiej w Czechach. Na początku pontyfikatu musiał zmierzyć się z powstałym w łonie czeskiego Kościoła katolickiego schizmatyckim, narodowym kościołem czechosłowackim, popieranym przez księży o poglądach modernistycznych. Abp Kordač potępił i zwalczał ten ruch, dzięki czemu osłabił falę odejścia wiernych, mimo początkowego poparcia dla kościoła czechosłowackiego wśród wielu czeskich katolików o patriotycznych poglądach. Uczestniczył w pracach nad modus vivendi, regulującym stosunki pomiędzy państwem a Kościołem.

21 lipca 1931 złożył rezygnację z urzędu arcybiskupa praskiego. Otrzymał wówczas od papieża arcybiskupstwo tytularne Amasea. Okoliczności dymisji nie są jasne. Oficjalnym powodem podawany był jego konflikt z nuncjuszem apostolskim w Czechosłowacji abp Pietro Ciriacim, spowodowany odmową abpa Kordača finansowania ze środków kościelnych budowy nowej siedziby nuncjatury, gdyż uważał on, że ważniejszą inwestycją dla Kościoła jest budowa nowego seminarium duchownego w Pradze-Dejvicach. Za rzeczywisty powód odejścia abpa Kordača uznaje się jego konserwatywne, ostro antyliberalne poglądy w duchu nauczania przedwojennego papieża Piusa X, niepasujące do bardziej otwartej na liberalne demokracje linii ówczesnego papieża Piusa XI. Watykan miał się obawiać, że ostre antyliberalne wypowiedzi abpa Kordača w mediach i w kazaniach oraz jego opozycja do modelu państwa wprowadzanego przez prezydenta Masaryka, mogą być przeszkodą w ułożeniu dobrych stosunków pomiędzy Kościołem a liberalnym rządem Czechosłowacji.

Po rezygnacji zamieszkał na podpraskim zamku w Břežanach, gdzie zmarł 25 kwietnia 1934.

Bibliografia

• František Kordač [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2020-09-06]  (ang.).
• Archbishop Frantisek Kordác. GCatholic. [dostęp 2020-09-06]. (ang.).
• František Kordač. [dostęp 2020-09-06]. (cz.).