Jerzy Koźlicki

Jerzy Koźlicki

podporucznik piechoty rezerwy
Data i miejsce urodzenia	24 kwietnia 1909 Warszawa
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1939–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	2 pułk piechoty OW Grodno
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa

Jerzy Koźlicki

Data urodzenia	1909
Data śmierci	1940
Informacje klubowe
Klub	AZS Warszawa
Dorobek medalowy
Reprezentacja Polska Mistrzostwa Polski złoto Warszawa 1932 sztafeta 4x100 m złoto Bydgoszcz 1933 sztafeta 4x100 m srebro Poznań 1934 sztafeta 4x100 m srebro Poznań 1934 bieg na 200 m srebro Białystok 1935 sztafeta 4x400 m brąz Białystok 1935 bieg na 200 m srebro Wilno 1936 sztafeta 4x400 m złoto Chorzów 1937 sztafeta 4x200 m złoto Chorzów 1937 sztafeta 4x400 m złoto Chorzów 1937 sztafeta szwedzka złoto Warszawa 1938 sztafeta 4x400 m srebro Warszawa 1938 sztafeta 4x200 m brąz Warszawa 1938 sztafeta szwedzka

Jerzy Kazimierz Koźlicki (ur. 24 kwietnia 1909 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski lekkoatleta, sprinter, zawodnik AZS Warszawa i reprezentant Polski, podporucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Przyszedł na świat 24 kwietnia 1909 w Warszawie jako syn Jana i Marii z Zajączków. Ukończył Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie i Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty (1933). Przydzielony do 76 pułku piechoty. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 1277. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty.

Studiował najpierw na Uniwersytecie Warszawskim i w Wyższej Szkole Handlowej w tym samym mieście. Został członkiem AZS Warszawa. W latach 1933–1939 należał do czołówki polskich sprinterów. Pięć razy zdobywał tytuł mistrza Polski w biegach sztafetowych: sztafeta 4 × 100 metrów w latach 1932, 1933 i 1934 oraz sztafeta 4 × 400 metrów w latach 1937 i 1938. Reprezentował Polskę w meczach międzynarodowych w latach 1931, 1932, 1933, 1934 i 1935.

W kampanii wrześniowej 1939 walczył jako adiutant w 2 pułku piechoty Obszaru Warownego Grodno. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1811.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

Bibliografia

• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.