Jurij Nikiforow

Jurij Nikiforow
Юрий Никифоров
Pełne imię i nazwisko	Jurij Walerjewicz Nikiforow
Data i miejsce urodzenia	16 września 1970 ; Odessa
Wzrost	188 cm
Pozycja	obrońca/pomocnik
Kariera juniorska
Lata	Klub
	SDJuSzOR Czornomoreć Odessa
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jurij Walerjewicz Nikiforow, ros. Юрий Валерьевич Никифоров, ukr. Юрій Валерійович Никифоров, Jurij Walerijowicz Nykyforow (ur. 16 września 1970 w Odessie, Ukraińska SRR) – rosyjski piłkarz pochodzenia ukraińskiego, grający najczęściej na pozycji środkowego obrońcy, reprezentant ZSRR, WNP, Ukrainy i Rosji.

Kariera piłkarska

Kariera klubowa

Nikiforow urodził się w Odessie. Wychowanek SDJuSzOR Czornomoreć Odessa. Pierwsze trenerzy - E.Łuczyn, J.Skoryk. Karierę rozpoczął w czwartoligowym klubie SKA Odessa, a już w połowie 1987 roku przeszedł do lokalnego rywala, Czornormoca Odessa, z którym wywalczył awans z pierwszej ligi do wyższej. W 1988 został piłkarzem Dynama Kijów, jednak nie rozegrał dla tego klubu żadnego spotkania i w 1989 roku wrócił do Czornormoca. W 1991 roku zajął z nim czwarte miejsce w lidze, a w 1992 roku po uzyskaniu niepodległości przez Ukrainę zdobył z nim pierwszy w historii Puchar Ukrainy.

Na początku 1993 roku Nikiforow trafił do rosyjskiego Spartaka Moskwa, w którym stał się liderem środka obrony. Już w swoim pierwszym sezonie wywalczył ze Spartakiem mistrzostwo Rosji oraz zadebiutował w rozgrywkach Ligi Mistrzów. W 1994 roku osiągnął kolejne sukcesy - został zarówno mistrzem kraju, jak i zdobywcą Pucharu Rosji. W 1995 roku zajął ze Spartakiem trzecie miejsce, a w 1996 po raz trzeci świętował zdobycie mistrzostwa kraju. Przez 4 lata rozegrał dla Spartaka 85 meczów i strzelił 16 bramek.

Latem 1996 Nikiforow przeszedł do hiszpańskiego Sportingu Gijón. W Primera División swój pierwszy mecz zaliczył 2 września, a Sporting wygrał 3:2 na wyjeździe z Espanyolem. Z drużyną z Gijón Nikiforow utrzymał się w lidze, ale rok później zajął z nią ostatnie dwudzieste miejsce oznaczające spadek do Segunda División.

W 1998 roku Nikiforow podpisał kontrakt z PSV Eindhoven. W 1999 roku zajął z tym klubem trzecie miejsce w Eredivisie, a rok później wywalczył swój pierwszy tytuł mistrza Holandii. Natomiast w sezonie 2000/2001 obronił mistrzostwo, a w 2002 roku został wicemistrzem Holandii. W 2003 roku Jurij wyjechał do Japonii. Przez rok grał w Urawie Red Diamonds, z którą zdobył Puchar Japonii. Pod koniec roku zakończył karierę.

Sezon	Klub	Kraj	Rozgrywki	Mecze	Bramki
1987	SKA Odessa	ZSRR	ІІ liga	5	0
1987	Czornomoreć Odessa	ZSRR	І liga	19	3
1988	Dynamo Kijów	ZSRR	Wyższa liga	0	0
1989	Czornomoreć Odessa	ZSRR	Wyższa liga	11	0
1990	Czornomoreć Odessa	ZSRR	Wyższa liga	18	2
1991	Czornomoreć Odessa	ZSRR	Wyższa liga	29	10
1992	Czornomoreć Odessa	Ukraina	Wyższa liga	18	2
1992/93	Czornomoreć Odessa	Ukraina	Wyższa liga	11	1
1993	Spartak Moskwa	Rosja	Premier liga	23	0
1994	Spartak Moskwa	Rosja	Premier liga	26	2
1995	Spartak Moskwa	Rosja	Premier liga	22	8
1996	Spartak Moskwa	Rosja	Premier liga	14	5
1996/97	Sporting Gijón	Hiszpania	Primera División	38	2
1997/98	Sporting Gijón	Hiszpania	Primera División	27	1
1998/99	PSV Eindhoven	Holandia	Eredivisie	25	1
1999/00	PSV Eindhoven	Holandia	Eredivisie	29	3
2000/01	PSV Eindhoven	Holandia	Eredivisie	26	1
2001/02	PSV Eindhoven	Holandia	Eredivisie	19	0
2002/03	RKC Waalwijk	Holandia	Eredivisie	29	1
2003	Urawa Red Diamonds	Japonia	J-League	12	0

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji ZSRR Nikiforow zadebiutował 11 września 1990 roku w wygranym 2:0 meczu z Norwegią. W 1994 roku został powołany przez Pawła Sadyrina na Mistrzostwach Świata w USA. Wystąpił tam we wszystkich trzech spotkaniach Rosji: przegranych 0:2 z Brazylią i 1:3 ze Szwecją oraz wygranym 6:1 z Kamerunem. W 1996 roku na Euro 96 zagrał we dwóch meczach: z Niemcami (0:3) oraz z Czechami (3:3).

Swój ostatni wielki turniej Nikiforow zaliczył w 2002 roku. Na Mistrzostwach Świata 2002 był podstawowym zawodnikiem i zaliczył trzy spotkania: z Tunezją (2:0), z Japonią (0:1) oraz z Belgią (2:3). W kadrze ZSRR rozegrał 6 meczów, w WNP - 4, a w kadrze Rosji - 55 i zdobył w nich 6 goli.

Z młodzieżową reprezentacją ZSRR U-16 Nikiforow wywalczył mistrzostwo świata U-16 w 1987 roku, a 1988 roku został mistrzem Europy U-19.

Sukcesy i odznaczenia

Sukcesy klubowe

zdobywca Pucharu Ukrainy: 1992
mistrz Rosji: 1993, 1994, 1996
brązowy medalista Mistrzostw Rosji: 1995
zdobywca Pucharu Rosji: 1994
mistrz Holandii: 2000, 2001
zdobywca Superpucharu Holandii: 1998, 2000, 2001
zdobywca Pucharu Ligi Japonii: 2003

Sukcesy reprezentacyjne

mistrz Świata U-16: 1987 (w Kanadzie)
mistrz Europy U-19: 1988 (w Czechosłowacji)
uczestnik turnieju finałowego Mistrzostw Europy: 1996
uczestnik turnieju finałowego Mistrzostw Świata: 1994, 2002

Odznaczenia

tytuł Mistrza Sportu ZSRR: 1987

Bibliografia

Y. Nikiforov, [w:] baza Soccerway (zawodnicy) [dostęp 2021-01-01] .
Jurij Nikiforow w bazie Ukraińskiego Związku Piłki Nożnej (ukr.)
Jurij Nikiforow w bazie FBref.com (port. • ang. • fr. • wł. • niem. • hiszp.)
Jurij Nikiforow w bazie Allplayers.in.ua (ukr.)
Jurij Nikiforow w bazie Kopanyi-myach.info (ukr. • ang. • ros.)
Jurij Nikiforow w bazie Odeski Futbol (ros.)
Jurij Nikiforow w bazie Football Facts (ros.)
Jurij Nikiforow w bazie RusTeam (ros.)
Profil na stronie legioner.kulichki.com (ros.)
Jurij Nikiforow w bazie National Football Teams (ang.)
Yuri Nikiforov, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-21] .

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[a]