Dynamo Kijów

Dynamo Kijów

«Динамо» Київ

Pełna nazwa	Футбольний Клуб «Динамо» Київ
Przydomek	Біло-сині (Biało-niebiescy) Гордість України (Chluba Ukrainy)
Barwy	biało-niebieskie
Data założenia	13 maja 1927
Debiut w najwyższej lidze	1936 (ZSRR), 1992 (Ukraina)
Liga	Premier-liha
Państwo	Ukraina
Miasto wydzielone	Kijów
Siedziba	Kijów
Adres	ul. Hruszewskiego 3, 01001 Kijów
Stadion	Stadion Dynamo im. W. Łobanowskiego, Stadion Olimpijski
Sponsor techniczny	New Balance
Właściciel	Ihor Surkis
Prezes	Ihor Surkis
Trener	Ołeksandr Szowkowski
Asystent trenera	Emil Caras
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
{{{trzeci strój}}}
Strona internetowa

Futbolnyj Kłub Dynamo Kijów (ukr. Футбольний Клуб «Динамо» Київ) – ukraiński klub piłkarski z siedzibą w Kijowie, założony 13 maja 1927. Najbardziej utytułowany ukraiński klub, wielokrotny mistrz ZSRR i niepodległej Ukrainy, dwukrotny zdobywca europejskiego Pucharu Zdobywców Pucharów.

Występuje w rozgrywkach ukraińskiej Premier-lihi.

Historia

Chronologia nazw:

• 13.05.1927: KPST Dynamo (ukr. Київське пролетарське спортивне товариство «Динамо»)
• 1928: Dynamo Kijów (ukr. «Динамо» (Київ))
• 1941: klub zawiesił działalność
• 1942: Start Kijów (ukr. «Старт» (Київ))
• 18.08.1942: klub rozwiązano
• 2.05.1944: Dynamo Kijów (ukr. «Динамо» (Київ))
• 1989: Państwowo-Publiczne Stowarzyszenie FK Dynamo Kijów (ukr. Державно-громадське об'єднання «ФК „Динамо” Київ»)
• 1993: Otwarta Spółka Akcyjna FK Dynamo Kijów (ukr. Відкрите Акціонерне Товариство «ФК „Динамо” Київ»)
• 03.2008: Sp.z o.o. Dynamo Kijów (ukr. ТОВ «ФК „Динамо” Київ»)

1927-1946

Klub sportowy Dynamo Kijów powstał 13 maja 1927 roku jako Kijowskie Proletariackie Stowarzyszenie Sportowe „Dynamo” (ros. Киевское пролетарское спортивное общество «Динамо», Kijewskoje proletarskoje sportiwnoje obszczestwo „Dinamo”).

5 kwietnia 1928 z inicjatywy naczelnika Okręgowego Oddziału OGPU w Kijowie Zapadnego zaczęto formować drużynę piłkarską. Jego zastępca Siergiej Barminski rozpoczął od rekrutowania do zespołu funkcjonariuszy OGPU oraz piłkarzy innych kijowskich drużyn. Pierwszy oficjalny mecz odbył się 17 lipca 1928, a przeciwnikiem była drużyna Dynamo Odessa (2:2). W lipcu 1928 Dynamo gościło mistrzów Moskwy – drużynę Dinamo Moskwa (2:6). W 1929 Dynamo rozegrało pierwszy mecz międzynarodowy z austriacką drużyną robotniczą.

W pierwszych latach istnienia klubu, do momentu utworzenia I ligi ZSRR, klub występował w rozgrywkach Towarzystwa Sportowego „Dynamo”.

W 1936 Dynamo Kijów wystartowało w rozgrywkach I ligi Radzieckiej w najwyższej klasie rozgrywkowej – grupie A. Mecz otwarcia sezonu rozegrano 24 maja 1936 na stadionie przy Alei Petrowskiej w Kijowie. Gospodarze ulegli piłkarzom Dynama Moskwa 1:5. Pierwszą bramkę dla Dynama Kijów w historii rozgrywek I ligi ZSRR zdobył Mykoła Machynia. W pierwszym sezonie zespół z Kijowa uzyskał drugie miejsce.

W latach 1937–1941 przebudowano kijowski Stadion Czerwony. Nadano mu wówczas nazwę Stadion Republikański.

Po rozpoczęciu wojny w 1941 większość piłkarzy zmobilizowano do wojska. Jeńcami wojennymi zostali Ołeksij Kłymenko, Mykoła Korotkych, Iwan Kuźmenko, Mykoła Trusewicz. Po wyjściu z niewoli razem z innymi piłkarzami z Kijowa w zakładzie piekarskim zorganizowali drużynę Start Kijów. W 1942 piłkarze rozegrali dziewięć meczów towarzyskich (w tym mecz 9 sierpnia 1942 z Flakelf – drużyną niemieckich sił lotniczych – znany jako mecz śmierci). Później trafili do obozu koncentracyjnego, w którym stracono: Ołeksija Kłymenkę, Iwana Kuźmienkę, Mykołę Trusewicza. Mykoła Korotkych jako funkcjonariusz NKWD został zamordowany przez Gestapo.

1946-1961

Po zakończeniu wojny wrócili do drużyny tylko Anton Idzkowski, Mykoła Machynia, Makar Honczarenko. W 1946 Dynamo zajęło przedostatnie miejsce i według regulaminu miało spaść do niższej ligi. Jednak ze względu na wielkie straty podczas wojny drużynę pozostawiono w lidze.

Od 1946 do 1951 dziewięciokrotnie zmieniano trenera. Dopiero od 1951 roku, kiedy zaproszono szkoleniowca Olega Oszenkowa, drużyna zaczęła odnosić oczekiwane sukcesy. Już w następnym sezonie (1952) klub zdobył drugie miejsce po raz drugi w historii, a w 1954 roku pierwszy Puchar ZSRR w piłce nożnej.

W 1961 roku przyszedł kolejny sukces. Dynamo Kijów na czele z Wiaczesławem Sołowjowem został Mistrzem ZSRR. Pierwszy raz klub spoza Moskwy osiągnął podobny sukces.

1962-1975

W radzieckiej piłce nożnej nastąpiła era Dynama Kijów. W 1964 roku klub prowadzony przez Wiktora Masłowa zdobył kolejny puchar kraju. Jako pierwszy radziecki klub wystartował w europejskich Pucharach. 2 września 1965 roku zespół zadebiutował w Pucharze Zdobywców Pucharów pokonując na wyjeździe irlandzki Coleraine (6:1).

W 1966 klub znowu wygrał Puchar Związku Radzieckiego, a w 1966, 1967, 1968 tytuł Mistrza ZSRR. 20 września 1967 roku w Glasgow Dynamo Kijów zadebiutował w Pucharze Europy Mistrzów Klubowych, najpierw wygrywając z miejscowym klubem Celtic F.C. (2:1, 1:1), a w następnej rundzie przegrywając z Górnikiem Zabrze (1:2, 1:1). W 1971 roku zdobywa już 5. mistrzostwo kraju.

W listopadzie 1973 roku trenerem został „Wielki Mistrz” Walery Łobanowski. Już w następnym, 1974, roku klub wygrał rozgrywki I ligi ZSRR oraz zdobył Puchar ZSRR.

W 1975 roku Dynamo ponownie zdobył tytuł mistrzowski I ligi radzieckiej oraz odniósł pierwszy wielki sukces na arenie międzynarodowej – Pucharze Zdobywców Pucharów i Superpucharze UEFA. Piłkarz Dynama Ołeh Błochin otrzymał Złotą Piłkę od France Football.

Skład z finału Pucharu Zdobywców Pucharów 1975: Jewgienij Rudakow – Anatolij Końkow, Stefan Reszko, Mychajło Fomenko, Wiktor Matwijenko – Władimir Troszkin, Wołodymyr Muntian, Wiktor Kołotow (kapitan) – Władimir Oniszczenko, Leonid Burjak, Ołeh Błochin.

1976-1991

Po triumfie 1975 Dynamo uzyskuje Mistrzostwo ZSRR jeszcze w roku 1977, 1980, 1981, a w 1978 i 1982 Puchar ZSRR. Przez ten czas nie odnosi sukcesów w pucharach europejskich.

W 1984 trenerem ponownie został Walery Łobanowski. Już w następnym 1985 roku Dynamo zostało mistrzem ZSRR oraz zdobyło kolejny Puchar ZSRR. W 1986 klub po raz drugi zdobył Puchar Zdobywców Pucharów. Następny piłkarz Dynama Ihor Biełanow otrzymał Złotą Piłkę od France Football (1986). W 1986 drużyna znów została mistrzem ZSRR, a w 1987 zdobyła Puchar ZSRR.

Skład z meczu finałowego Puchar Zdobywców Pucharów 1986: Wiktor Czanow – Siergiej Bałtacza (Andriej Bal), Władimir Biessonow, Oleg Kuzniecow, Anatolij Demianienko (kapitan), Wasilij Rac, Paweł Jakowienko, Iwan Jaremczuk, Aleksandr Zawarow (Wadim Jewtuszenko), Ihor Biełanow, Ołeh Błochin.

W 1989 roku klub został przekształcony w Państwowo-Publiczne Stowarzyszenie Dynamo Kijów. Jego pierwszym Prezesem został obrany Wiktor Bezwerchy.

W 1990 roku Dynamo Kijów w Mistrzostwach ZSRR zdobył ostatni, 13. tytuł Mistrza ZSRR oraz po raz dziewiąty Puchar ZSRR.

Dynamo Kijów nigdy nie spadło z najwyższej klasy rozgrywkowej Mistrzostw ZSRR (Dinamo Moskwa również osiągnęło podobny sukces).

1992-2002

Po rozpadzie ZSRR w 1991, klub zaczął swoją przygodę w nowo utworzonej lidze ukraińskiej. W finale play-off Dynamo Kijów przegrał z Tawriji Symferopol 0:1. Potem dziewięć razy z rzędu został Mistrzem Ukrainy.

W 1993 klub przejął na własność Hryhorij Surkis. Nowy właściciel zbudował nową bazę klubu w Koncza-Zaspie, oraz zmodernizował jego infrastrukturę. W 1996 roku Hryhorij Surkis, po wybraniu na stanowisko prezesa Zawodowej Ligi Piłkarskiej Ukrainy, zrzekł się stanowiska prezesa Dynama Kijów na rzecz swojego młodszego brata, Ihora.

W połowie lat 90. Dynamo zaczęło odnosić sukcesy w rozgrywkach europejskich. Doszedł do 1/4 finału w Lidze Mistrzów UEFA sezonu 1997/1998 oraz do półfinału rok później. Po tych sukcesach klub sprzedał swoich liderów do czołowych klubów europejskich. Andrij Szewczenko trafił do A.C. Milanu, Serhij Rebrow do Tottenham Hotspur, Ołeh Łużny do Arsenalu Londyn.

W maju 2002 roku podczas ligowego meczu z klubem Metałurh Zaporoże trener drużyny Walery Łobanowski dostał ataku serca i zmarł. Klub po nieprzerwanym dziewięcioletnim paśmie sukcesów został zdetronizowany przez klub z górniczego Doniecka – Szachtar.

2002-2007

Nowym trenerem został Ołeksij Mychajłyczenko. W latach 2003 i 2004 Dynamo zostało Mistrzem Ukrainy; poza tym w 2003 zdobyło także krajowy puchar, a w 2004 Superpuchar. Po tych sukcesach kolejnym trenerem został Jożef Sabo, a rok później zastąpił go Łeonid Buriak. Wtedy rozpoczął się okres słabej gry w Lidze Mistrzów – najpierw w 2005 klub nie zakwalifikował się do fazy grupowej, a w sezonie 2006/07 pod wodzą nowego trenera, Anatolija Demjanenko, nie wygrał żadnego meczu. W następnym roku było podobnie. Trenerem ponownie został Jożef Sabo, ale z nim klub również przegrał wszystkie 6 meczów w grupie.

2008-

W styczniu 2008 pierwszy raz w historii klubu został zaproszony trener spoza Ukrainy – Jurij Siomin z Rosji. Latem tego samego roku Dynamo zakwalifikował się do fazy grupowej Ligi Mistrzów, pokonując w 3 rundzie kwalifikacyjnej Spartaka Moskwa po wygranej 4:1 zarówno w Moskwie i Kijowie.

W 2009 Dynamo pokonało w fazie pucharowej Pucharu UEFA Valencię, Metalist Charków i Paris Saint-Germain. W półfinale nie zdołało jednak wygrać z przyszłym zwycięzcą tych rozgrywek – Szachtarem Donieck. Mimo to w tym samym sezonie Dynamo zostało mistrzem Ukrainy, o 15 pkt wyprzedzając Szachtara, który zajął drugie miejsce.

W maju 2009 Jurij Siomin z przyczyn osobistych powrócił do Lokomotiwa Moskwa, a jego następcą został Rosjanin Walerij Gazzajew.

Sezon 2009/2010 Dynamo rozpoczęło zwycięstwem w meczu o Superpuchar Ukrainy, pokonując Worskłę Połtawa (0:0) w rzutach karnych 4:2. Ale potem zespół grał coraz gorzej. W decydującym meczu o mistrzostwo 5 maja 2010 przegrał w Doniecku z Szachtarem 0:1, dzięki czemu górnicy wcześniej zdobyli kolejny tytuł mistrza kraju.

W sezonie 2010/2011 Dynamo odpadło z rozgrywek Ligi Mistrzów ustępując w 4.rundzie kwalifikacyjnym Ajaxowi Amsterdam. Po przegranym meczu w fazie grupowej Ligi Europy z Sheriffem Tyraspol 0:2 Gazzajew 1 października 2010 podał się do dymisji. Do końca roku kierował drużyną Ołeh Łużny, z którym klub awansował do fazy play-off Ligi Europy. 23 grudnia 2010 Jurij Siomin ponownie wrócił do kierowania Dynamem. Wiosną Dynamo dotarło do ćwierćfinału Ligi Europy, ale nie potrafiło zdobyć mistrzostwo Ukrainy.

Sezon 2011/2012 Dynamo rozpoczęło od zwycięstwa 3:1 nad Szachtarem w meczu o Superpuchar Ukrainy. Dynamo nie potrafiło przebić się do fazy grupowej Ligi Mistrzów, przegrywając dwukrotnie Rubinowi Kazań. Potem występował w Lidze Europy, ale zajął tylko trzecie miejsce w grupie. W mistrzostwach Ukrainy Dynamo ponownie było drugim.

Sezon 2012/2013 Dynamo rozpoczęło od największego za dotychczasową historię wzmocnienia zespołu. Klub podpisał kontrakty z Chorwatem Niko Kranjčarem, Portugalczykiem Miguelem Veloso oraz Brazylijczykiem Raffaelem, którzy przyszli z mistrzostw Anglii, Włoch i Niemiec odpowiednio. Jednak dalej drużyna nie pokazywała widowiskowej gry, dla tego 25.09.2012 Prezes klubu Ihor Surkis postanowił zakończyć okres kierowania przez rosyjskich fachowców i zaprosił na stanowisko głównego trenera byłą gwiazdę Dynamo – Ołeha Błochina, który rozpoczął proces budowania nowej drużyny. Wiele piłkarzy odeszło z klubu, zaproszono młodych piłkarzy. Klub zajął dopiero na mecie sezonu trzecie miejsce (klub po raz pierwszy od 1991 zajął w lidze inne miejsce niż pierwsze lub drugie), co nie dało choćby udziału w eliminacjach do Ligi Mistrzów.

Barwy klubowe, strój, herb, hymn

Dynamo Kijów ma barwy biało-niebieskie. Każda z nich ma swoje znaczenie. Przez całą historię piłkarze swoje domowe spotkania zazwyczaj grają w białych koszulkach, białych (czasem niebieskich) spodenkach oraz białych getrach. Kolory były wyznaczone przez decyzję Rady Centralnej Towarzystwa Sportowego Dynamo, która reprezentowała pracowników NKWD. W przeciwieństwie do czerwonego (kolor przelanej krwi), który wybrali sportowcy wojskowi, NKWD, symbolizując słowa swojego przewodnika Feliksa Dzierżyńskiego o czystych i jasnych myślach pracowników swej organizacji, postanowił więc wybrać kolory białe i niebieskie. Od początku istnienia piłkarze Dynama Kijów zazwyczaj noszą białe lub niebieskie stroje. Jedynie w latach 1990–1991 stroje były żółto-niebieskie, w nawiązaniu do narodowych barw Ukrainy.

Pierwsze logo klubu, które było zaprezentowane na koszulkach Dynama w 1927 roku była niebieska litera „Д” (D) w pionowym rombie. Z biegiem lat logo klubu wiele razy zmieniało się, ale litera D pozostała do dziś. Z okazji piętnastolecia towarzystwa Dynama w 1939 roku dynamowcy zasłużenie zostali odznaczeni Orderem Lenina, po czym wprowadzono pewne poprawki w godle – w górnej części pojawiła się gwiazda. Prezentacja własnego „ukraińskiego” emblematu „biało-niebieskich” pojawiła się na początku lat siedemdziesiątych XX wieku. Litera „D” została przedstawiona na tle flagi radzieckiej Ukrainy z napisem „Ukraińska SRR”. W 1989 po reorganizacji towarzystwa na profesjonalny klub piłkarski Dynamo zmieniło swój herb. Jednak podstawą godła klubu pozostała ta sama litera „D”, pod którą dodano słowo „Kijów”. W 1996 roku nadszedł czas na kolejne ulepszenie herba – dodano rok powstania klubu (1927), a sama tarcza stała się okrągła. W 2003 roku po tym, jak Dynamo zdobyło 10. mistrzostwo kraju, w górnej części logo została dodana złota gwiazda. Druga gwiazda została dodana do logo w 2007 roku podczas obchodów 80-lecia Dynama Kijów. Choć Dynamo wygrała tylko 13 ukraińskich tytułów ligowych, również były brane pod uwagę zdobyte 13 tytuły mistrzowskie byłego ZSRR, co niektórzy uważają odpowiedź na działania byłego największego dynamowskiego rywala Spartaka Moskwa, który uczynił to samo kilka lat wcześniej. Od 3 lipca 2011 obowiązuje nowe logo – romb z literą D i dwoma gwiazdkami nad rombem.

• 
  1972–1989
• 
  1989–1996
• 
  wrzesień – grudzień 2007
• 
  od 3 lipca 2011

Oficjalną maskotką klubu jest bóbr. Pierwsza nazwa „bobry” pojawiła się w 1989 roku. Maskotka klubu została opracowana przez włoską firmę Telemundi Group. Z wyglądu bóbr był podobny do Walerego Łobanowskiego (dodano bobrowi złotą grzywkę). Oficjalnie bóbr uznany za maskotkę klubu dopiero w 1995 roku, kiedy to został opracowany w szczegółach projekt stroju gryzonia. W tym samym czasie zorganizowano konkurs wśród fanów za najlepszą nazwę dla maskotki, a zwycięzca została uznana nazwa „Dik” (z rosyjskiego DInamo Kijew).

Sukcesy

Trofea międzynarodowe

Zdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych (stan na: 24-07-2020)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Liga Mistrzów (Puchar Europy)	zdobywca	0
	finalista	0
	półfinalista	3	1977, 1987, 1999
Liga Europy (Puchar UEFA)	zdobywca	0
	finalista	0
	półfinalista	1	2009
Puchar Zdobywców	zdobywca	2	1975, 1986
	finalista	0
Superpuchar UEFA	zdobywca	1	1975
	finalista	1	1986

Trofea krajowe

Ukraina

Zdobyte trofea w rozgrywkach Ukrainy (stan na: 13-05-2021)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Mistrzostwo	I miejsce	16 (rekord)	1992/93, 1993/94, 1994/95, 1995/96, 1996/97, 1997/98, 1998/99, 1999/2000, 2000/01, 2002/03, 2003/04, 2006/07, 2008/09, 2014/15, 2015/16, 2020/21
	II miejsce	12	1992, 2001/02, 2004/05, 2005/06, 2007/08, 2009/10, 2010/11, 2011/12, 2016/17, 2017/18, 2018/19, 2019/20
	III miejsce	1	2012/13
Puchar	zdobywca	13 (rekord)	1992/93, 1995/96, 1997/98, 1998/99, 1999/2000, 2002/03, 2004/05, 2005/06, 2006/07, 2013/14, 2014/15, 2019/20, 2020/21
	finalista	5	2001/02, 2009/08, 2010/11, 2016/17, 2017/18
Superpuchar	zdobywca	8	2004, 2006, 2007, 2009, 2011, 2016, 2018, 2019
	finalista	5	2005, 2008, 2014, 2015, 2017

ZSRR

Zdobyte trofea w rozgrywkach Związku Radzieckiego (stan na: 01-01-1992)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Mistrzostwo	I miejsce	13 (rekord)	1961, 1966, 1967, 1968, 1971, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985, 1986, 1990
	II miejsce	11	1936 (w), 1952, 1960, 1965, 1969, 1972, 1973, 1976 (j), 1978, 1982, 1988
	III miejsce	3	1937, 1979, 1989
Puchar	zdobywca	9	1954, 1964, 1965/66, 1974, 1978, 1982, 1984/85, 1986/87, 1989/90
	finalista	1	1973
Superpuchar	zdobywca	3 (rekord)	1980, 1985, 1986
	finalista	1	1977

• Puchar Ukraińskiej SRR:
  • zdobywca (7x): 1936, 1937, 1938, 1944, 1946, 1947, 1948

Inne trofea

• Trofeo Siudad de Valladolid (Valladolid):
  • zdobywca (2x): 1973, 1974
• Trofeo Teresa Herrera (A Coruña):
  • zdobywca (2x): 1981, 1982
• Amsterdam Tournament:
  • zdobywca (1x): 1986
• Zalai Hirlap Kupa (Węgry):
  • zdobywca (1x): 1986
• Trofeo Santiago Bernabéu (Madryt):
  • zdobywca (1x): 1986
• Pacific Cup (Los Angeles):
  • zdobywca (1x): 1988
• Memorial Armando Picchi (Livorno):
  • zdobywca (1x): 1988
• Turniej Pokoju (Shenyang):
  • zdobywca (1x): 1990 (drużyna rezerwowa)
• Puchar Mistrzów WNP: (Moskwa)
  • zdobywca (4x): 1996, 1997, 1998, 2002
  • finalista (1x): 1999
• Turniej im. Walerego Łobanowskiego: (Kijów)
  • zdobywca (2x): 2003, 2004
• Puchar Pierwogo Kanału: (Izrael)
  • zdobywca (1x): 2008
• Football Impact Cup (Marbella):
  • zdobywca (1x): 2012
• Marbella Cup (Marbella):
  • finalista (1x): 2012
• Zjednoczony Turniej:
  • zdobywca (1x): 2013

Trofea indywidualne

• Najlepszy piłkarz Europy (Złota Piłka France Football):
  • Ołeh Błochin (1x): 1975 z Dynamem
  • Ihor Biełanow (1x): 1986 z Dynamem
  • Andrij Szewczenko (1x): 2004 z AC Milan, wychowanek Dynama
• Piłkarze Dynama stanowili trzon kadry narodowej ZSRR.
• Napastnik Dynama Ołeh Błochin jest liderem klasyfikacji najskuteczniejszych (211 bramek) oraz piłkarzy z największą ilością występów (432 mecze) w lidze ZSRR.
• Napastnik Dynama Serhij Rebrow jest liderem klasyfikacji najskuteczniejszych (113 bramek) w lidze ukraińskiej.

Poszczególne sezony

Rozgrywki międzynarodowe

Europejskie puchary

Dynamo Kijów debiutował w europejskich rozgrywkach w Pucharze Zdobywców Pucharów w sezonie 1965/66, awansując do ćwierćfinału, gdzie przegrał z Celticem F.C. Klub jest stałym uczestnikiem rozgrywek pucharowych pod egida UEFA, biorąc udział w ponad 50 turniejach. Dynamo Kijów nie opuścił ani jednego sezonu rozgrywek europejskich od 1990 roku, a od 1973 roku tylko dwa razy odpadł (1984/85 i 1988/89).

Rozgrywki krajowe

ZSRR

Bilans występów klubu w rozgrywkach piłkarskich Związku Radzieckiego (Stan na 31 grudnia 1991 r.)
Poziom	Rozgrywki	Sezony	Mecze	Z	R	P	B+	B–	Pkt	Lata	Awanse	Spadki	Naj.
I	Grupa A	6	104	42	32	30	214	182	145	1936–1940	0	0	2
I	Pierwaja Gruppa	5	128	38	32	58	138	217	108	1945–1949	0	0	4
I	Klas A	20	609	285	195	130	968	628	765	1950–1969	0	0	1
I	Wysszaja gruppa A	1	32	14	5	13	36	32	33	1970	0	0	7
I	Wysszaja Liga	22	652	326	206	120	1022	542	850	1971–1991	0	0	1
	Puchar ZSRR	49								1936–1991	0	0	1
	Puchar Federacji ZSRR	4								1986–1989	0	0	3 w grupie
	Puchar sezonu ZSRR	4								1977–1986	0	0	1

Ukraina

Bilans występów klubu w rozgrywkach piłkarskich Ukrainy (Stan na 31 maja 2018 r.)
Poziom	Rozgrywki	Sezony	Mecze	Z	R	P	B+	B–	Pkt	Lata	Awanse	Spadki	Naj.
I	Wyszcza Liha	17	502	375	92	35	1114	308	1163	1992–2007/08	0	0	1
I	Premier-liha	10	294	213	42	39	610	208	681	od 2008/09	0	0	1
II	Persza Liha	0									0	0
	Puchar Ukrainy	27								od 1992	0	0	1
	Superpuchar Ukrainy	12	12	7	0	5				od 1992	0	0	1

Liga ukraińska

Klub od sezonu 1992 bez przerw występuje na najwyższym poziomie. Jest rekordzistą ligi, zdobywając 15 razy tytuł Mistrza Ukrainy. Również w mistrzostwach ZSRR ma na swoim koncie ich najwięcej (13 tytułów mistrzowskich).

Puchar Ukrainy

Dotychczas klub rozegrał ponad 140 meczów w rozgrywkach o Puchar kraju. 12 razy zwyciężał, a 5 przegrał w finale.

Superpuchar Ukrainy

Dotychczas klub siedmiokrotnie zdobył Superpuchar Ukrainy i pięciokrotnie poniósł w finale porażkę.

Statystyki

Rekordy klubowe

Stan na 27 grudnia 2016.

• Liczba sezonów w najwyższej klasie rozgrywkowej: 80 (1936–1991 w ZSRR (54) i od 1992-nadal)
• Liczba sezonów w Pucharze Europy Mistrzów Klubowych/Lidze Mistrzów UEFA: 32 (od 1968-nadal)
• Liczba sezonów w Pucharze UEFA/Lidze Europy: 16 (od 1974-nadal)
• Liczba sezonów w Pucharze Zdobywców Pucharów Krajowych: 4 (od 1966-1991)
• Liczba sezonów w Superpucharze Europy: 2 (1975, 1986)

Rekordy indywidualne

Najwięcej występów w klubie

Stan na 25 kwietnia 2016.

#	Piłkarz	Lata występów	Mistrzostwo	Puchar	Europuchary	Inne*	Razem
1	Ołeksandr Szowkowski	1993–2016	417 !417	058 !58	135 !135	008 !8	618
2	Ołeh Błochin	1969–1987	432 !432	067 !67	079 !79	004 !4	582 !582
3	Anatolij Demjanenko	1979–1990 1992–1993	347 !347	046 !46	043 !43	003 !3	439 !439
4	Ołeh Husiew	2003–2016	292 !292	043 !43	097 !97	006 !6	438 !438
5	Łeonid Buriak	1973–1984	304 !304	051 !51	051 !51	002 !2	408 !408
6	Wołodymyr Weremiejew	1968–1982	310 !310	045 !45	044 !44	002 !2	401 !401
7	Wołodymyr Muntian	1965–1977	302 !302	034 !34	035 !35	000 !0	371 !371
8	Wołodymyr Bezsonow	1976–1990	277 !277	047 !47	039 !39	004 !4	367 !367
9	Serhij Rebrow	1992–2000 2005–2007	242 !242	044 !44	072 !72	002 !2	360 !360
10	Władysław Waszczuk	1993–2002 2005–2008	254 !254	041 !41	062 !62	000 !0	357 !357

^* – Superpuchar ZSRR/Ukrainy

Najwięcej goli w klubie

Stan na 25 kwietnia 2016.

#	Piłkarz	Lata występów	Mistrzostwo	Puchar	Europuchary	Inne*	Razem
1	Ołeh Błochin	1969–1987	211 !211	029 !29	026 !26	000 !0	266 !266
2	Serhij Rebrow	1992–2000 2005–2007	113 !113	019 !19	031 !31	000 !0	163 !163
3	Maksim Shatskix	1999–2008	097 !97	022 !22	023 !23	000 !0	142 !142
4	Andrij Szewczenko	1994–1999 2009–2012	083 !83	016 !16	025 !25	000 !0	124 !124
5	Andrij Jarmołenko	2007 – 2017	83	016 !16	017 !17	000 !0	116
6	Ołeh Husiew	2003–2016	058 !58	014 !14	022 !22	002 !2	096 !96
7	Artem Miłewski	2002–2013	057 !57	11 !11	016 !16	003 !3	087 !87
8	Wiktor Kanewski	1953–1964	080 !80	005 !5	000 !0	000 !0	085 !85
9	Łeonid Buriak	1973–1984	056 !56	012 !12	014 !14	000 !0	082 !82
10	Wiktor Kołotow	1971–1981	062 !62	011 !11	008 !8	000 !0	081 !81

^* – Superpuchar ZSRR/Ukrainy

Uwaga: czcionką pogrubioną wydzielono piłkarzy, którzy jeszcze grają w klubie.

Jubileuszowe bramki w Mistrzostwach Ukrainy

• 1-a – 7 marca 1992, Jurij Hrycyna (3.min, Dynamo Kijów – Metalist Charków 2:1)
• 100-a – 28 sierpnia 1993, Serhij Rebrow (89.min, Metalist Charków – Dynamo Kijów 1:2)
• 200-a – 10 marca 1995, Wiktor Łeonenko (56.min, Dynamo Kijów – Szachtar Donieck 3:0)
• 300-a – 9 czerwca 1996, Andrij Szewczenko (70.min, Dynamo Kijów – Dnipro Dniepropetrowsk 5:1)
• 400-a – 9 listopada 1997, Jurij Maksymow (19.min, Dynamo Kijów – Nywa Tarnopol 4:2)
• 500-a – 10 maja 1999, Andrij Szewczenko (48.min, Worskła Połtawa – Dynamo Kijów 0:2)
• 600-a – 16 czerwca 2000, Wasyl Kardasz (83.min, Metalist Charków – Dynamo Kijów 0:5)
• 700-a – 8 kwietnia 2002, Lucky Idahor (52.min, Karpaty Lwów – Dynamo Kijów 0:2)
• 800-a – 17 sierpnia 2003, Tiberiu Ghioane (14.min, Metałurh Zaporoże – Dynamo Kijów 2:2)
• 900-a – 25 kwietnia 2005, Maksim Shatskix (58.min, Metałurh Donieck – Dynamo Kijów 1:2)
• 1 000-a – 9 września 2006, Diogo Rincón (54.min, Metałurh Donieck – Dynamo Kijów 1:1)
• 1 100-a – 12 kwietnia 2008, Artem Kraweć (5.min, Dynamo Kijów – Tawrija Symferopol 3:0)
• 1 200-a – 1 sierpnia 2009, Andrij Jarmołenko (90+1.min, Krywbas Krzywy Róg – Dynamo Kijów 1:3)
• 1 300-a – 7 maja 2011, Ognjen Vukojević (53.min, Karpaty Lwów – Dynamo Kijów 1:2)
• 1 400-a – 10 marca 2013, Denys Harmasz (71.min, Wołyń Łuck – Dynamo Kijów 0:2)
• 1 500-a – 23 listopada 2014, Jeremain Lens (56.min, Metałurh Zaporoże – Dynamo Kijów 2:4)
• 1 600-a – 31 lipca 2016, Andrij Jarmołenko (31.min, Karpaty Lwów – Dynamo Kijów 0:2)
• 1 700-a – 3 grudnia 2017, Derlis González. (90.min, Dynamo Kijów – FK Mariupol 5:1)
• 1 800-a – 7 października 2019, Wiktor Cyhankow. (56.min, Kołos Kowaliwka – Dynamo Kijów 0:4)

Piłkarze, trenerzy, prezydenci i właściciele klubu

Piłkarze

Numery zastrzeżone

Nr	Poz.	Piłkarz
12	--	Klub Kibica (12-y piłkarz)

Obecny skład

Stan na 18.09.2023:

Nr	Poz.	Piłkarz
1	1 bramkarzBR	Heorhij Buszczan
2	2 obrońcaOB	Kostiantyn Wiwczarenko
4	2 obrońcaOB	Denys Popow
6	3 pomocnikPO	Wołodymyr Brażko
7	4 napastnikNA	Andrij Jarmołenko
8	3 pomocnikPO	Wołodymyr Szepelew
9	4 napastnikNA	Matwij Ponomarenko
10	3 pomocnikPO	Mykoła Szaparenko
11	4 napastnikNA	Władysław Wanat
18	3 pomocnikPO	Ołeksandr Andrijewski
20	2 obrońcaOB	Ołeksandr Karawajew
21	4 napastnikNA	Władysław Supriaha
22	3 pomocnikPO	Władysław Kabajew
23	2 obrońcaOB	Nawin Małysz
24	2 obrońcaOB	Ołeksandr Tymczyk

Nr	Poz.	Piłkarz
25	2 obrońcaOB	Maksym Diaczuk
29	3 pomocnikPO	Witalij Bujalski (kapitan)
30	3 pomocnikPO	Samba Diallo
32	2 obrońcaOB	Taras Mychawko
34	2 obrońcaOB	Ołeksandr Syrota
35	1 bramkarzBR	Rusłan Neszczeret
37	3 pomocnikPO	Anton Carenko
40	2 obrońcaOB	Kristian Biłowar
44	2 obrońcaOB	Władysław Dubinczak
52	1 bramkarzBR	Wałentyn Morhun
74	1 bramkarzBR	Denys Ihnatenko
77	3 pomocnikPO	Benito
91	3 pomocnikPO	Nazar Wołoszyn
92	3 pomocnikPO	Reszat Ramadani

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr	Poz.	Piłkarz
	2 obrońcaOB	Anton Bol (Zoria do 30.06.2024)
	2 obrońcaOB	Tomasz Kędziora ( PAOK do 30.06.2024)
	2 obrońcaOB	Mykyta Krawczenko (Polissia Żytomierz do 30.06.2024)
	3 pomocnikPO	Serhij Bułeca ( Zagłębie Lubin do 30.06.2024)
	3 pomocnikPO	Mikkel Duelund ( AGF do 30.06.2024)
	3 pomocnikPO	Justin Lonwijk ( Anderlecht do 30.06.2024)
	3 pomocnikPO	Mykoła Mychajłenko (FK Ołeksandrija do 30.06.2024)
	3 pomocnikPO	Witalij Mychajliw (FK Mynaj do 30.06.2024)
	3 pomocnikPO	Kaheem Parris ( Sabah do 30.06.2024)

Nr	Poz.	Piłkarz
	3 pomocnikPO	Gerson Rodrigues ( Sivasspor do 30.06.2024)
	3 pomocnikPO	Giorgi Citaiszwili ( Dinamo Batumi do 30.06.2024)
	3 pomocnikPO	Vitinho ( Red Bull Bragantino do 30.06.2024)
	3 pomocnikPO	Wikentij Wołoszyn (Zoria do 30.06.2024)
	3 pomocnikPO	Ołeksandr Jacyk (Zoria do 30.06.2024)
	4 napastnikNA	Wiktor Blizniczenko (Krywbas do 30.06.2024)
	4 napastnikNA	Ihor Horbacz (Zoria do 30.06.2024)
	4 napastnikNA	Eric Ramírez ( Atlético Nacional do 30.06.2024)

Znani piłkarze

Na liście wymieniono piłkarzy, którzy stali się legendą klubu.

Prezesi

Funkcję prezesa klubu pełniło 37 osób, w tym 3 z nich dwukrotnie.

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 1. część Dynamo, republikańskiej sekcji radzieckiego towarzystwa sportowego Dynamo 1927 1989 2. Wiktor Bezwerchy 1989 1993

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 3. Hryhorij Surkis 1993 10.06.2002 4. Ihor Surkis 10.06.2002 obecnie

Struktura klubu

Stadion

Swoje mecze domowe klub rozgrywa na należącym do miasta Narodowym Sportowym Kompleksie Olimpijskim, który mieści 70 500 widzów i ma wymiary boiska 105x68 metrów. Po raz pierwszy zespół zagrał na tym stadionie 9 września 1945 w meczu Mistrzostw ZSRR przeciwko drużynie z Tbilisi (2:7), a w okresie od 1953 do 1996 roku stadion był areną domową klubu. W okresie od 1996 do końca 2007 roku zespół grał na Olimpijskim przeważnie domowe mecze głównych rund pucharów europejskich oraz najważniejsze mecze o mistrzostwo i Puchar Ukrainy.

Od 1934 do 1941 oraz od 1996 do końca 2011 roku stadionem macierzystym klubu był stadion „Dynamo” im. Walerego Łobanowskiego, który jest położony w pięknym parku w centrum miasta, blisko brzegów Dniepru i może pomieścić 16 873 widzów (wymiary 105x75). W części centralnej trybuny znajduje się trzypiętrowe biuro klubu „FK Dynamo Kijów” i prawie wszystkie służby klubowe. W 2001 roku na stadionie otwarto centrum fitness z basenem. Klub posiada również nowoczesny ośrodek treningowy w dzielnicy Koncza-Zaspa.

Sponsorzy

Główni sponsorzy Lata Sponsor 1927–1987 bez sponsora 1987 Commodore 1988 bez sponsora 1989–1990 Fisac 1991–1994 Lufthansa 1994–1994 bez sponsora 1996–2004 PromInwestBank 2004–2006 Energoholding 2006 UkrTelekom 2007–2013 PrywatBank 2013–2014 Nadra Bank od 2015 bez sponsora

Sponsorzy techniczni Lata Sponsor 1975–1989 Adidas 1989 Duarig 1989–1991 Admiral 1992–1996 Umbro 1996–2018 Adidas od 2018 New Balance

Sekcje klubowe

Dynamo Kijów utrzymuje także swoje własne szkółki piłkarskie dla dzieci i młodzieży, mające siedziby również w Kijowie. Rezerwowa drużyna Dynamo Kijów U-21, inaczej zwana młodzieżowa lub „dubl” (ukr. дубль), występuje w rozgrywkach Mistrzostw Ukrainy spośród młodzieży. Juniorskie drużyny są potocznie nazywane Dynamo-2, która występuje w niższych ligach Mistrzostw Ukrainy, oraz Dynamo-3, która do 2008 występowała w III lidze Mistrzostw Ukrainy, a od 2012 nazywa się Dynamo Kijów U-19 i występuje w rozgrywkach Mistrzostw Ukrainy spośród juniorów.

Andrij Szewczenko, jeden z najsłynniejszych byłych graczy Dynama, ukończył właśnie taką szkółkę.

Kibice i rywalizacja z innymi klubami

Kibice

Dynamo Kijów jest klubem, który ma kibiców w całej Ukrainie. Największa ich liczba znajduje się w stolicy oraz pobliskich miejscowościach. Ruch fanów Dynamo jest jednym z najstarszych na Ukrainie. Aktywne wsparcie rozpoczęło się w latach 80. w okresie sowieckim (Ukraińska SRR). Następnie zaczęło pojawiać się pierwsze graffiti z logo drużyny i było zarejestrowane w jednej z największych walk w ZSRR: fanów Dynamo przeciwko fanom Spartaka Moskwa w centrum Kijowa. W latach 90. XX wieku na trybunach stał się popularny styl angielski.

Rywalizacja

Dynamo utrzymuje przyjazne stosunki z: Karpatami Lwów i FK Dnipro. (ta trójka to tak zwana „koalicja”, „triada”), Hutnikiem Kraków oraz z fanami Żalgirisu Wilno. Napięte stosunki z: Szachtarem Donieck, Czornomorcem Odessa, Metalistem Charków, Spartakiem Moskwa i Legią Warszawa. Obecnie wszyscy fani zadeklarowali zawieszenie broni z powodu wojny we wschodniej Ukrainie.

Derby

Najsłynniejsze derby na Ukrainie to derby Ukrainy z Szachtarem Donieck, zawsze trzymane w bardzo napiętej atmosferze. Grają derby Kijowa z Arsenalem Kijów, silna rywalizacja także ze względu na politykę – fani Arsenału są skrajnie lewicowi.

Zobacz też

• Dynamo-2 Kijów
• Dynamo-3 Kijów
• Arsenał Kijów
• CSKA Kijów
• Obołoń Kijów
• Obołoń-Browar Kijów

Bibliografia

• Historia na oficjalnej stronie Dynama Kijów
• Chronologia występów na oficjalnej stronie Dynama Kijów
• Oficjalna strona klubu (ukr. • ang. • ros.)
• FC Dynamo Kyiv, [w:] baza Soccerway (drużyny) [dostęp 2021-01-01] .
• Strona o historii i statystykach Dynama Kijów (ros.)
• Dynamo Kijów w bazie Kopanyi-myach.info (ukr. • ang. • ros.)
• Dynamo Kijów w bazie Football Facts (ros.)
• Dynamo Kijów w bazie WildStat (ros. • ang.)
• Dynamo Kijów w bazie GlobalSportsArchive (ang.)
• Dynamo Kijów w bazie Foot.dk (duń.)
• Dynamo Kijów w bazie FootballDatabase.eu (ang. • fr. • hiszp.)
• Dynamo Kijów w bazie PlayMakerStats (ang. • fr. • hiszp. • niem. • port. • wł.)
• Dynamo Kijów w bazie WorldFootball.net (ang.)
• Dynamo Kijów w bazie National Football Teams (ang.)
• Dynamo Kijów, [w:] baza Transfermarkt (drużyny) [dostęp 2020-11-18] .
• Wyniki meczów klubu w bazie RSSSF (ang.)