MS-1 (szybowiec)
 Mieczysław Siegel w szybowcu MS-1 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Konstruktor |
Mieczysław Siegel |
| Typ | |
| Konstrukcja |
drewniana |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
6,6 m |
| Wydłużenie |
5,5 |
| Długość |
4 m |
| Wysokość |
1,7 m |
| Powierzchnia nośna |
8 m² |
| Masa | |
| Własna |
25 kg |
| Użyteczna |
75 kg |
| Startowa |
100 kg |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
MS-1 – polski szybowiec amatorski z okresu międzywojennego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Mieczysław Siegel zbudował w 1923 amatorski szybowiec, który nazwał MS-1. Była to konstrukcja bezpodwoziowa, start odbywał się z użyciem nóg pilota. Sam pilot był przymocowany do konstrukcji pasami, w trakcie lotu wciągał nogi do kadłuba i opierał je na orczyku. Lądowanie mogło odbywać się na płozach lub nogach pilota. Szybowiec charakteryzował się lekką konstrukcją i niewielkimi rozmiarami co ułatwiało jego transport, montaż i loty.
Konstruktor wykonał na nim wiele krótkich skoków, w trakcie których ulegał licznym uszkodzeniom. Większość uszkodzeń wynikała z umieszczenia statecznika pionowego pod kadłubem w charakterze płozy ogonowej. Konstruktor nie zdecydował się na przebudowę szybowca, zebrane doświadczenia wykorzystał przy budowie kolejnych konstrukcji.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Jednomiejscowy szybowiec amatorski konstrukcji drewnianej w układzie górnopłatu.
Kadłub o przekroju prostokątnym, czteropodłużnicowy, kryty kartonem. Pilot zajmował miejsce w otwartej kabinie, dysponował drążkiem sterowym i orczykiem.
Płat o obrysie prostokątnym zwężony przy końcach, dwudźwigarowy, usztywniony naciągami umocowanymi do piramidki nad kadłubem, do podwozia i do przodu kadłuba. Pokrycie wykonano z papieru pakowego usztywnionego żelatyną. Zamiast lotek płat miał skręcane końcówki o sterowaniu linkowym.
Usterzenie miało powierzchnie sterowe wyginane elastycznie napędzie linkowym. Pokrycie wykonano z papieru pakowego, usztywnionego żelatyną.
Podwozie główne składało się z dwóch równoległych płóz, rolę płozy ogonowej spełniał wzmocniony statecznik pionowy.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy B. Cynk: Polish aircraft 1893-1939. London: Putman & Company, 1971, s. 682. ISBN 0-370-00085-4. OCLC 831346721.
- Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976, s. 366. OCLC 830596725.
