Pogórze Karkonoskie

Pogórze Karkonoskie – region na północnym obrzeżu Karkonoszy, rozciągający się pomiędzy rzekami Łomnicą i Kamienną, stanowiący obszar pośredni pomiędzy Kotliną Jeleniogórską na północy a Karkonoskim Padołem Śródgórskim na południu. Granica północna jest bardzo wyraźna. Wzniesienia stromo opadają do Kotliny Jeleniogórskiej. Granica południowa jest częściowo rozmyta.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Pogórze składa się z szeregu grzbietów i wzniesień o wysokości do 874 m, pooddzielanych przełomowymi dolinami potoków. Najwyższymi wzniesieniami są: Czoło (874 m n.p.m.), Grabowiec (784 m n.p.m.), Grzybowiec (750 m n.p.m.), Płoszczań (747 m n.p.m.), Szerzawa (706 m n.p.m.).

Granica północna[edytuj | edytuj kod]

Północna granica, z Kotliną Jeleniogórską, jest pochodzenia tektonicznego. Uskok został stwierdzony wierceniami geologicznymi oraz badaniami geomorfologicznymi. Wzdłuż płaszczyzny uskoku Karkonosze zostały wydźwignięte w stosunku do dna Kotliny Jeleniogórskiej. Stało się to w czasie orogenezy alpejskiej. Prawdopodobnie uskok ten jest czynny do dnia dzisiejszego^[1].

Geologia[edytuj | edytuj kod]

Cały obszar Pogórza zbudowany jest z granitu karkonoskiego z podrzędnymi skałami żyłowymi – porfirami i lamprofirami. Zbocza wzniesień przykryte są częściowo zwietrzelinami, natomiast w dolinach występują osady rzeczne – żwiry, piaski, rzadziej mady.

Miejscowości[edytuj | edytuj kod]

W dolinach znajdują się zabudowania niektórych miejscowości karkonoskich i podkarkonoskich: Michałowic, Jagniątkowa, Sobieszowa, Zachełmia, Podgórzyna, Przesieki i Sosnówki.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Mierzejewski M. P.,: Nasunięcie i uskok przesuwczy na granicy między Kotliną Jeleniogórską a Pogórzem Karkonoskim, Przegląd Geologiczny, 1986, nr 10, s. 577-581

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Słownik geografii turystycznej Sudetów, t. 3 Karkonosze, red. Marek Staffa, Wydawnictwo PTTK "Kraj", Warszawa – Kraków 1993, ISBN 83-7005-168-5
Alfred Jahn (red.), Karkonosze polskie, Ossolineum, Wrocław 1985, ISBN 83-04-01586-2
Karkonosze. Przyroda nieożywiona i człowiek, Michał PawełM.P. Mierzejewski (red.), Wrocław: Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, 2005, ISBN 83-229-2675-8, OCLC 69303785 .
PiotrP. Migoń PiotrP., JacekJ. Potocki JacekJ., Karkonosze polskie i czeskie, Wrocław: „Eko-Graf”, 2002, ISBN 83-86645-65-2, OCLC 749297108 .
Mapa turystyczna Karkonosze polskie i czeskie 1:25 000, Wydawnictwo "Plan", Jelenia Góra, ISBN 83-88049-26-7

[1] Mierzejewski M. P.,: Nasunięcie i uskok przesuwczy na granicy między Kotliną Jeleniogórską a Pogórzem Karkonoskim, Przegląd Geologiczny, 1986, nr 10, s. 577-581

[1]

Przedgórze Sudeckie (332.1)	Wzgórza Strzegomskie (332.11) Równina Świdnicka (332.12) Masyw Ślęży (332.13) Wzgórza Niemczańsko-Strzelińskie (332.14) Obniżenie Podsudeckie (332.15) Obniżenie Otmuchowskie (332.16) Przedgórze Paczkowskie (332.17)
Pogórze Zachodniosudeckie (332.2)	Pogórze Zachodniołużyckie (332.21) Płaskowyż Budziszyński (332.22) Pogórze Wschodniołużyckie (332.23) Pogórze Łużyckie (332.24) Obniżenie Żytawsko-Zgorzeleckie (332.25) Pogórze Izerskie (332.26) Pogórze Kaczawskie (332.27) Pogórze Wałbrzyskie (332.28)
Sudety Zachodnie (332.3)	Góry Łużyckie (332.31) Grzbiet Jesztedzki (332.32) Kotlina Liberecka (332.33) Góry Izerskie (332.34) Góry Kaczawskie (332.35) Kotlina Jeleniogórska (332.36) Karkonosze (332.37) Rudawy Janowickie (332.38) Pogórze Karkonoskie (332.39)
Sudety Środkowe (332.4–5)	Brama Lubawska (332.41) Góry Wałbrzyskie (332.42) Góry Kamienne (332.43) Góry Sowie (332.44) Góry Bardzkie (332.45) Obniżenie Noworudzkie (332.46) Obniżenie Ścinawki (332.47) Góry Stołowe (332.48) Pogórze Orlickie (332.51) Góry Orlickie (332.52) Góry Bystrzyckie (332.53) Kotlina Kłodzka (332.54)
Sudety Wschodnie (332.6)	Góry Złote (332.61) Masyw Śnieżnika (332.62) Góry Opawskie (332.63) Hanušovická vrchovina (332.64) Wysoki Jesionik (332.65) Niski Jesionik (332.66) Rów Mohelnicki (332.67) Wyżyna Zabrzeska (332.68)