Charków: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Zabytki: drobne merytoryczne |
→Zabytki: drobne merytoryczne |
||
| Linia 65: | Linia 65: | ||
* [[Synagoga Tempel w Charkowie|synagoga z początku XX wieku]]; |
* [[Synagoga Tempel w Charkowie|synagoga z początku XX wieku]]; |
||
* [[Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Charkowie|Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny]]. |
* [[Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Charkowie|Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny]]. |
||
* Gmach Uniwersytetu w stylu modernistycznym z lat |
* Gmach Uniwersytetu w stylu modernistycznym z lat 1930-1932 |
||
* [[Synagoga Tempel w Charkowie]] z 1913 roku |
|||
== Transport == |
== Transport == |
||
Wersja z 15:51, 7 kwi 2014
| Ilustracja Plac Wolności | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Burmistrz | |||||
| Powierzchnia |
350,02[1] km² | ||||
| Populacja (2013) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+38 057 | ||||
| Kod pocztowy |
61000–61499 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
AX | ||||
Położenie na mapie obwodu charkowskiego  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||||
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:city} | |||||
| Strona internetowa | |||||
Charków (ukr. Харків [Charkiw], ros. Харьков [Char'kow]) – miasto w północno-wschodniej części Ukrainy, położone na południowym krańcu Wyżyny Środkoworosyjskiej. Jest drugim co do wielkości miastem Ukrainy. Znajduje się w nim Konsulat Generalny RP.
Dane ogólne
_%D0%B8_%D0%9E%D0%B7%D0%B5%D1%80%D1%8F%D0%BD%D1%81%D0%BA%D1%83%D1%8E_%D1%86%D0%B5%D1%80%D0%BA%D0%BE%D0%B2%D1%8C_(%D1%81%D0%BB%D0%B5%D0%B2%D0%B0)._%D0%A5%D0%B0%D1%80%D1%8C%D0%BA%D0%BE%D0%B2.jpg)
.JPG)
- Powierzchnia: 306 km²
- Liczba mieszkańców: 1,420 mln mieszkańców (2004)
- Aglomeracja: 1,626 mln mieszkańców (2004).
Jeden z największych ośrodków przemysłowych i kulturalno-naukowych Ukrainy. Przemysł maszynowy, zbrojeniowy, metalowy, chemiczny, środków transportu (m.in. lotniczy), materiałów budowlanych, lekki i spożywczy. Był trzecim ośrodkiem naukowym i przemysłowym ZSRR po Moskwie i Leningradzie. Międzynarodowe Targi Przemysłu Obronnego. Obecnie 40 szkół wyższych[3]; muzea. Miasto leży nad trzema niewielkimi rzekami: Charkiw (dopływ rzeki Łopań), Łopań (dopływ rzeki Uda) i Uda (dopływ Dońca).
Dominującym językiem jest rosyjski, zgodnie z uchwałą rady miejskiej – regionalny.
Historia
- założone w roku 1655 przez Kozaków jako osada wojskowa[potrzebny przypis].
- W 1805 utworzono uniwersytet.
- W 1882 w Charkowie ukształtowało się koło studentów żydowskich, które wysunęło hasło powrotu Żydów do Palestyny. Domu Jakuba, powstań — a pójdziemy — to slogan charkowskiej grupy żydowskich studentów, który legł u podstaw późniejszego ruchu syjonistycznego. Uznanym twórcą doktryny syjonistycznej i przywódcą tego ruchu Żydów był austro-węgierski dziennikarz Theodor Herzl, który ideowe zasady syjonizmu wyłożył w książce pt. Państwo żydowskie, wydanej po raz pierwszy w 1896 roku.
- W 1885 powstała politechnika.
- W latach 1917-1934 Charków był stolicą Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.
- W latach 1921-1924 w Charkowie działało Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej, przemianowane w 1924 roku w Konsulat Generalny RP w Charkowie.
- 1932-1933 – klęska głodu.
- W kwietniu i maju 1940 NKWD zamordowało w swojej siedzibie przy pl. Dzierżyńskiego 3 ok. 3800 więźniów obozu w Starobielsku, pochowanych następnie w Piatichatkach. Ta egzekucja stanowi część zbrodni katyńskiej.
- Podczas II wojny światowej stoczono cztery bitwy o miasto, przy czym przemysł zdążono przemieścić za Ural.
Zabytki
- Monaster Opieki Matki Bożej z soborem pod tym samym wezwaniem (z XVII wieku), rozbudowywany w w. XIX;
- Sobór Zaśnięcia Matki Bożej z 1770 roku z dzwonnicą z pierwszej połowy XIX wieku;
- Sobór Zwiastowania z XIX wieku;
- Plac Wolności;
- fragmenty XVII-wiecznych murów obronnych;
- Cmentarz ofiar totalitaryzmu w Piatichatkach[4], na którym spoczywają ofiary wielkiej czystki z końca lat trzydziestych XX w. oraz oficerowie Wojska Polskiego, rozstrzelani przez NKWD wiosną 1940 r. – ofiary zbrodni katyńskiej;
- synagoga z początku XX wieku;
- Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.
- Gmach Uniwersytetu w stylu modernistycznym z lat 1930-1932
- Synagoga Tempel w Charkowie z 1913 roku
Transport
Węzeł kolejowy, stacja Charków Pasażerski, i drogowy. Miasto posiada metro, tramwaje, trolejbusy i międzynarodowy port lotniczy[5].
Gospodarka
Za czasów sowieckich Charków był centrum produkcji przemysłowej Ukrainy i trzecim co do wielkości ośrodkiem przemysłu i handlu w ZSRR. Po rozpadzie kraju, jego zorientowany na sektor obronny przemysł stracił na znaczeniu. W początkowych latach wieku XXI przemysł zaczął się odradzać i adaptować do warunków rynkowych. W tej chwili w mieście znajduje się ponad 380 przedsiębiorstw przemysłowych, zatrudniających około 150,000 osób. Główne sektory to budowa maszyn, technologie elektryczne, produkcja narzędzi oraz instalacji przemysłowych.
Przedsiębiorstwa takie jak Turboatom i Elektrotiażmasz zajmują 17% światowego rynku ciężkich instalacji energetycznych (np. turbin). Znajdujące się w mieście zakłady lotnicze, produkujące samoloty konstrukcji Antonowa, są największym tego typu przedsiębiorstwem na Ukrainie. Firma XADO jest rosyjskim i ukraińskim liderem chemii samochodowej. Fabryka Małyszewa produkuje pojazdy opancerzone i kombajny rolnicze. Miasto było gospodarzem piłkarskich Mistrzostw Europy Euro 2012.
Polacy w Charkowie
- Założycielem Uniwersytetu w Charkowie był hrabia Seweryn Potocki, którego upamiętnia tablica na bibliotece uniwersyteckiej. Wykładał na nim m.in. Aleksander Mickiewicz (brat Adama), który w latach 1849-1850 był dziekanem tutejszego wydziału prawa. Dyrektorem gimnazjum w Charkowie był m.in. Józef Korzeniowski. Lata szkolne spędził w Charkowie malarz Henryk Siemiradzki, którego rodzina miała dwór w Pieczeniegach w pobliżu miasta.
- Kościół katolicki grupujący Polaków mieścił się przy ul. Małosumskiej[6].
- W Charkowie przez dwa semestry studiował medycynę Józef Piłsudski, a następnie po zamieszkach w 1886 roku przeniósł się na uczelnię w Tartu[7].
- W 1940 roku w piwnicach więzienia NKWD w Charkowie zamordowano strzałem w tył głowy 3739 polskich jeńców z obozu w Starobielsku, których następnie pogrzebano w Piatichatkach, gdzie obecnie znajduje się Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Miejsce zbrodni upamiętnia dziś tablica pamiątkowa[8].
- W mieście upamiętniono tablicą pamiątkową Konstantego Gorskiego, kompozytora i pedagoga, który stworzył w Charkowie "Dom Polski".
Miasta partnerskie
- ↑ Werchowna Rada zatwerdyła nowi meżi Charkowa. Unian, 2012-09-06. [dostęp 2014-01-05]. (ukr.).
- ↑ Тимошенко Г.М. (red.): Статистичний збірник «Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року». Київ: Державна служба статистики України, 2013, s. 96.
- ↑ Весь Харьков - ВУЗы Харькова (институты, университеты, академии, колледжи, техникумы) - Список ВУЗов Харькова
- ↑ http://www.charkowkg.polemb.net/gallery/galeria_foto/big/piatichatki/pol_booklet.pdf
- ↑ Transport miejski
- ↑ http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_I/544
- ↑ http://fakty.interia.pl/swiat/news-specjalna-mapa-charkowa-z-polskimi-watkami-na-euro,nId,917062
- ↑ http://www.tvn24.pl/wiadomosci-ze-swiata,2/tablica-ku-pamieci-polskich-oficerow-na-gmachu-nkwd,75474.html
Linki zewnętrzne
- Metro w Charkowie
- Gallery "Old Kharkov". Photos, cards, figures.
- Charków, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 543.
- Oficjalna strona Konsulatu Generalnego RP w Charkowie
- Cmentarz ofiar totalitaryzmu w Charkowie
- Historia Żydów w Charkowie na portalu Wirtualny Sztetl
- Zdjęcia z Charkowa
