Stanisław Kara

Edytuj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Kara
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

2 września 1893
Zaleszczyki, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

lipiec 1955 lub 1956
Kanada

Przebieg służby
Lata służby

1914–1931, 1939–1947

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Oddział II Sztabu Naczelnego Wodza

Stanowiska

attaché wojskowy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Order Trzech Gwiazd III klasy (Łotwa) Order Krzyża Orła III Klasy (Estonia) Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii Oficer Orderu Korony Rumunii Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny)
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Kara (ur. 2 września 1893 w Zaleszczykach, zm. w lipcu 1955 lub 1956) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, urzędnik konsularny, dyplomata.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent gimnazjum w Kołomyi. Od 1910 do 1914 odbył studia na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie. Od 1912 działał w Polskich Drużynach Strzeleckich, był zastępcą drużynowego I Drużyny Skautowej w Kołomyi. Ukończył szkołę podoficerską, kształcił się w szkole podchorążych.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich 16 sierpnia 1914. Służył w 4 kompanii III batalionu 1 pułku piechoty w składzie I Brygady. Od października w II Brygadzie, gdzie był dowódcą plutonu w 1 kompanii 2 pułku piechoty. Mianowany chorążym w kwietniu 1916. Od maja 1916 w 6 pułku piechoty w składzie III Brygady. W styczniu 1917 awansowany do stopnia podporucznika. W 1917 uczył się w Szkole Podoficerskiej PSZ w Zegrzu. We wrześniu 1918 awansowany do stopnia porucznika.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[1][2]. W latach 20. był przydzielony do 5 pułku piechoty Legionów[3][4][5]. Do listopada 1923 wykładał w Szkole Podchorążych w Warszawie, gdzie był dyrektorem nauk[6]. Odbył III Kurs Doszkolenia od 2 listopada 1923 do 15 października 1924 w Wyższej Szkole Wojennej. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W 1924 skierowany do Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[7]. 30 listopada 1926 otrzymał przeniesienie do składu osobowego inspektora armii generała dywizji Józefa Rybaka na stanowisko oficera sztabu[8]. Z dniem 15 września 1927 został mianowany attaché wojskowym w Ambasadzie RP w Rydze[9] i Ambasadzie RP w Tallinnie z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów piechoty[10][11]. 23 stycznia 1928 został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 33. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12].

Z dniem 30 czerwca 1931 został przeniesiony w stan nieczynny na okres trzech miesięcy[13]. Następnie stan nieczynny został mu przedłużony o trzy miesiące, do 30 września 1931[14]. Z dniem 31 grudnia 1931 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie[15]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i w dalszym ciągu posiadał przydział do 30 pułku Strzelców Kaniowskich[16].

Od 1 czerwca 1931 do 1 lutego 1932 pracował jako radca ministerialny w Departamencie Konsularnym Ministerstwa Spraw Zagranicznych[17]. Służył jako urzędnik konsularny w III Republice Francuskiej: od 1 lutego 1932 do 1935 był konsulem generalnym RP w Lille, od 1 lipca 1935 był konsulem generalnym RP w Paryżu i radcą emigracyjnym tamże[17], następnie w III Rzeszy od 1 listopada 1938 konsulem generalnym RP w Berlinie[18].

W 1939 został przywrócony do czynnej służby wojskowej. Po wybuchu II wojny światowej został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. We Francji został zastępcą szefa sztabu Naczelnego Wodza PSZ.

Był szefem Ekspozytury Wywiadu Wojskowego „P” w Lizbonie[19]. Od marca 1944 do września 1945 pełnił funkcję attaché wojskowego w Rio de Janeiro[19][20]. Tam zajmował się mobilizacją ochotników do szeregów Polskich Sił Zbrojnych.

Po wojnie pozostał na emigracji. Był sekretarzem generalnym: Unii Kulturalnej Polaków i Komitetu Pomocy Uchodźcom Polskim w Brazylii[21][22], od 1951 pełnił stanowisko sekretarza generalnego Komitetu Polskiego[19]. Utrzymywał kontakt z Instytutem Józefa Piłsudskiego w Ameryce.

Zmarł w lipcu 1955[19][23] lub 1956[24]. Został pochowany na cmentarzu Saint-Sauveur-des-Monts w prowincji Quebec w Kanadzie[23]. Jego żoną była Władysława (1894–1965)[23].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 403.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 347.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 137.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 133.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 118.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1505.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 9.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 51 z 30 listopada 1926 roku, s. 421.
  9. ↑ Anna Ambrochowicz, Tomasz Gajownik, Bałtyckie peregrynacje ppłk. dypl. Stanisława Kary - z dziejów polskiego ataszatu wojskowego na Łotwie w okresie międzywojennym, 2010.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 23 z 10 września 1927 roku, s. 269.
  11. ↑ Wojciech Pięciak: Tajna wojna. tygodnik.onet.pl. [dostęp 2015-04-08].
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 19.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 245.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 345.
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 220.
  16. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 7, 470.
  17. ↑ a b c d e f g h i j Rocznik SZRP 1938 ↓, s. 189.
  18. ↑ Polska służba zagraniczna 1954 ↓, s. 60, 105.
  19. ↑ a b c d Jan Stanisław Ciechanowski: Wywiad polski w Ameryce Północnej i Południowej w czasie II wojny światowej. s. 117. [dostęp 2015-04-08].
  20. ↑ Polska służba zagraniczna 1954 ↓, s. 45, 105 tu od lipca 1944 do lipca 1945.
  21. ↑ Polska służba zagraniczna 1954 ↓, s. 105.
  22. ↑ Anna Ambrochowicz-Gajownik, Tomasz Gajownik, Stanisław Kara – sekretarz generalny Unii Kulturalnej Polaków w Brazylii, „Łódzkie Studia Teologiczne”, 2018.
  23. ↑ a b c Lista grobów polskich na cmentarzu w Saint-Sauveur-des-Monts. biblioteka.info. s. 1. [dostęp 2015-11-21].
  24. ↑ Żołnierze Niepodległości. Stanisław Kara. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-06].
  25. ↑ a b c d e f g Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 321.
  26. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 167 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
  27. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża i Medalu Niepodległości. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 361, Nr 8 z 11 listopada 1931. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  28. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.
  29. ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 11, s. 301, 1936. 
  30. ↑ a b Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 144, 1932
  31. ↑ Rocznik Oficerski 1928, s. 118

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Kara&oldid=71889637”