Thomas Urban

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Treść tego artykułu może nie być zgodna z zasadami neutralnego punktu widzenia.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Thomas Urban (ur. 20 lipca 1954 w Lipsku) – niemiecki dziennikarz i pisarz, były korespondent gazety Süddeutsche Zeitung w Warszawie, Moskwie i Kijowie, następnie korespondent w Madrycie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urban urodził się w Lipsku (NRD). Rodzice pochodzą z Wrocławia. W listopadzie 1955 r. rodzina uciekła z NRD do RFN[1]. Okres szkolny Urban spędził w Bergheim koło Kolonii, był aktywistą organizacji młodzieżowej Katholische Studierende Jugend (KSJ)[2].

Uprawiał judo (ma czarny pas i uprawnienie trenerskie). Służbę wojskową w Bundeswehrze zakończył jako oficer rezerwy. Studiował romanistykę, slawistykę i historię Europy wschodniej w Kolonii (z semestrami w Tours, Kijowie i Moskwie).

Współpracownik dysydenta rosyjskiego Lwa Kopielewa w Kolonii, studia podyplomowe na Uniwersytecie Moskiewskim im. Łomonosowa (MGU) w 1981/82 r. Aresztowany przez KGB za transport leków i listów dla dysydentów radzieckich, wydalony ze Związku Radzieckiego[3].

Pracował dla agencji prasowych Associated Press (AP) w Nowym Jorku i Deutsche Presse-Agentur (dpa) w Hamburgu.

Od 1988 r. korespondent Süddeutsche Zeitung, do 1992 r. w Warszawie, do 1997 w Moskwie, potem znów w Warszawie i Kijowie, od 2012 r. w Madrycie. Ma żonę Polkę.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Nagroda im. Georga Dehio (Georg-Dehio-Buchpreis) fundowana przez ministra kultury RFN „za wkład w pojednanie polsko-niemieckie” (2006 r.)[4].

Książki[edytuj | edytuj kod]

  • Die Irrtümer des Kremls. Warum wir den Krieg im Osten Europas stoppen müssen. Monachium 2015.
  • Katyn 1940. Geschichte eines Verbrechens. Monachium 2015.
  • Schwarzer Adler, weißer Adler. Deutsche und polnische Fußballer im Räderwerk der Politik. Getynga 2011. (Wyd. polskie: Czarny orzeł biały orzeł. Piłkarze w trybach polityki; Katowice 2012; ​ISBN 978-83-7164-727-7​).
  • Polen. Monachium 2008 (Seria: Die Deutschen und ihre Nachbarn. Wyd. Helmut Schmidt i Richard von Weizsäcker).
  • Der Verlust. Die Vertreibung der Deutschen und der Polen im 20. Jahrhundert. Monachium 2004 (wyd. polskie: Utracone Ojczyzny. Wypędzenia Niemców i Polaków w XX wieku. Warszawa 2007 ​ISBN 978-83-07-03109-5​).
  • Russische Schriftsteller im Berlin der zwanziger Jahre. Berlin 2003.
  • Von Krakau bis Danzig. Eine Reise durch die deutsch-polnische Geschichte. Monachium 2000 (wyd. polskie: Od Krakowa po Gdańsk. Wędrówka przez dzieje polsko-niemieckie. Warszawa 2002).
  • Vladimir Nabokov – Blaue Abende in Berlin. Berlin 1999 (wyd. rosyjskie: Владимир Набоков в Берлине. Москва 2004).
  • Polen. Monachium 1997.
  • Deutsche in Polen. Geschichte und Gegenwart einer Minderheit. Monachium 1993 (wyd. polskie: Niemcy w Polsce. Historia mniejszości w XX wieku. Opole 1994 ​ISBN 83-901680-4-9​).

Pozycje publicystyczne dot. Polski[edytuj | edytuj kod]

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

Urban nie zgadza się z tezą popularną w Polsce, że Niemcy chcą wymazać swoją winę, że chcą pisać od nowa historię[5]. W jego publikacjach niemiecki terror okupacyjny zajmuje bardzo ważne miejsce[6]. Zwraca uwagę na politykę niemiecką, która miała jako cel eksterminację polskiej inteligencji[7].

Jedwabne[edytuj | edytuj kod]

Urbanowi udało się zrekonstruować akcję komando SS w regionie Łomży w lipcu 1941 r. Doszedł do wniosku, że mord w Jedwabnym nie był zbrodnią polską, lecz polsko-niemiecką[8]. Przez swoje komentarze o Jedwabnym został ostro zaatakowany przez część mediów niemieckich, sugerowano że broni pozycje polskiej prawicy antysemickiej[9] Jednak inne media niemieckie broniły pozycje Urbana[10].

Debata wokół wypędzeń/wysiedleń[edytuj | edytuj kod]

Komentarzy Urbana w debacie o wypędzeniach Niemców z terenów na wschód od Odry i Nysy w latach 1945-46 Wypędzonych wywołało w Polsce kontrowersje[11]. Urban definiuje cel swoich licznych publikacji o tej debacie: „Ze względu na historię swojej rodziny chcę popierać dialog między Niemcami, którzy do 1945 roku mieszkali na ziemiach na wschód od Odry i Nysy, i Polakami.”[12]. Podkreśla, że chadecja niemiecka również jak kościół katolicki w Niemczech uważają, że dialog polsko-niemiecki byłby nieuczciwy bez uczestnictwa gotowych do pojednania wypędzonych, wśród nich Związek Wypędzonych (BdV) z Eriką Steinbach.

Zwraca uwagę na fakt, że Erika Steinbach przeforsowała uchwalę BdV o rezygnacji wszelkich roszczeń wobec Polski[13], organizowała w Niemczech pierwszą wystawę, która pokazała los Polaków wypędzonych przez okupantów niemieckich[14] i zmieniła formułę samoidentyfikacji BdV: wcześniej członkowie BdV nazwali się ofiarami Polaków, Czechów, Rosjan itd. Nowa formuła brzmi: „ostatnie ofiary Hitlera”.

Według Urbana niemiecka debata o wypędzonych jest całkiem krzywo przedstawiona przez media polskie, przez selektywne informacje, aż do jawnej manipulacji, a nawet fałszowania cytatów[15]. Wyraża się otwarcie przeciw roszczeniom Powiernictwa Pruskiego (Preußische Treuhand), małej grupy byłych mieszkańców niemieckich terenów na wschód od Odry i Nysy[16].

Stosunki polsko-niemieckie[edytuj | edytuj kod]

Urban opublikował w tygodniku "Forum" artykuł, w którym odpowiedzialnością za napięcia polsko-niemieckie częściowo obarcza polskie media i rząd niemiecki, który zlekceważył polskie obawy dotyczące zbliżenia niemiecko-rosyjskiego oraz nie zadbał o kompetencję dyplomatów wydelegowanych do Warszawy[17].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Gazeta Opolska 23.09.1994, s. 4.
  2. ↑ Dziennik Łódzki 07.07.2007, str.15.
  3. ↑ Litieraturnaja Gazieta 11.07.1084, str.14; Gazeta Wyborcza 08.04.2002, str.20.
  4. ↑ Deutsches Kulturforum östliches Europa
  5. ↑ Dialog. Zeszyty Polsko-Niemieckiego Towarzystwa Zdrowia Psychicznego nr 15/2008, str. 190-208.
  6. ↑ Polen 2008, str. 65-72; Od Krakowa po Gdańsk, s. 31-46, 74-82, 151-155, 176-186, 223-250, 290-295; Utracone ojczyzny 58-105, 162-167.
  7. ↑ Dziennik Łódzki, 07.07.2007, str.15.
  8. ↑ Rzeczpospolita 01.09.2001, str. A6.
  9. ↑ Die Zeit 20.09.2001, str. 54; Tageszeitung 20.09.2001, str.17.
  10. ↑ Frankfurter Rundschau, 12.09.2001, str.17 i 5.10.2001, str.12.
  11. ↑ m.i. Rzeczpospolita 23.11.2006, str.A10; Rzeczpospolita 8.12.2005, str.A9
  12. ↑ Polska Gazeta Wrocławska, 29 listopada 2007, str. 22
  13. ↑ Press 9.2006, str.33
  14. ↑ Süddeutsche Zeitung, 06.02.2008, str.12
  15. ↑ Osteuropa (Berlin), 1.2007, str.67-70; Dziennik Łódzki 14.09.2004, str.2; Trybuna polska – Magazyn, 17.03.2006, str. 10
  16. ↑ Utracone ojczyzny, str.16
  17. ↑ Forum, 2010, Sądy o przesądach

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów Thomas Urban
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Thomas_Urban&oldid=54448903”