Wincenty Jasiewicz

Wincenty Jasiewicz
	pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1891 ; Łomża
Data i miejsce śmierci	27 listopada 1941 ; Bukareszt
	Przebieg służby
Lata służby	1912–1941
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Jednostki	2 Pułk Ułanów; 10 Brygada Kawalerii; Nowogródzka Brygada Kawalerii
Stanowiska	dowódca pułku kawalerii; zastępca dowódcy brygady
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wincenty Adam Jasiewicz (ur. 24 grudnia 1891 w Łomży, zm. 27 listopada 1941 w Bukareszcie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Stanisława i Jadwigi z d. Dunin-Brzezińska^[1]. Był uczniem korpusu kadetów w Pskowie i w Połocku. W 1912 jako podporucznik kawalerii ukończył Wojskową Szkołę Kawalerii w Jelizawetgradzie. W 1917 po rewolucji lutowej, wstąpił do I Korpusu Polskiego generała porucznika Józefa Dowbor-Muśnickiego, w którym objął dowództwo 1 szwadronu 2 pułku ułanów. Szwadronem dowodził do 30 czerwca 1918 kiedy to rozwiązana została Dywizja Ułanów.

Od 12 listopada 1918 ponownie znalazł się w szeregach 2 pułku ułanów. W Łodzi zorganizował 1 szwadron pułku. 17 grudnia 1918, w stopniu rotmistrza, został oficjalnie przyjęty do Wojska Polskiego^[2]. 15 stycznia 1919 roku na czele 1 szwadronu wyjechał do Ostrowi Mazowieckiej, gdzie podporządkowany został dowódcy Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Następnie jego szwadron przetransportowany został do Chełma i wcielony do Grupy generała Majewskiego, a później Grupy generała Śmigłego-Rydza. 24 lutego 1919 wyróżniony został w rozkazie szefa Sztabu Generalnego WP za walki w okolicy Perespy. W maju 1919 wycofany wraz ze swoim szwadronem z frontu do Zamościa. 4 maja 1919 wymieniony został w rozkazie pochwalnym podpisanym przez dowódcę Grupy, generała porucznika Teofila Babiańskiego. Pod koniec czerwca 1919 pierwszy szwadron przeszedł do Żółkwi i Brodów, gdzie dołączył do macierzystego pułku. 16 lipca 1919 został zatwierdzony z dniem 28 czerwca 1919 na stanowisku dowódcy szwadronu zapasowego 2 pułku ułanów^[3]. Od lipca 1919 walczył z 2 pułkiem ułanów w składzie III Brygady Jazdy generała Jana Sawickiego. 5 czerwca 1920 w czasie walk z oddziałami 1 Armii Konnej pod wsią Ozierna, przejął od pułkownika Adolfa Waraksiewicza dowództwo 2 p.uł. Od 1 sierpnia 1920 na czele pułku walczył w składzie VIII Brygady Jazdy. 13 sierpnia 1920 pod wsią Milewo dowodzona przez niego jednostka rozbiła sowiecki 29 pułk strzelców. Swój udział wojnie z bolszewikami zakończył w październiku 1920 zagonem na Korosteń.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał na stanowisku dowódcy 2 pułku Ułanów Grochowskich, którego pokojowym garnizonem były Suwałki. W marcu 1930 mianowany został dowódcą 10 Brygady Kawalerii, której dowództwo mieściło się w garnizonie Rzeszów^[4]. Obowiązki dowódcy pułku przekazał pułkownikowi dyplomowanemu Józefowi Smoleńskiemu. W 1937 roku, gdy podjęte zostały decyzje o przekształceniu 10 Brygady Kawalerii w jednostkę pancerno-motorową, przeniesiony został na stanowisko zastępcy dowódcy Nowogródzkiej Brygady Kawalerii w Baranowiczach. Na początku sierpnia 1939 skierowany został na leczenie w Rumunii. Z powodu choroby nie wziął udziału w kampanii wrześniowej. 27 listopada 1941 zmarł w Bukareszcie. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu katolickim.

Rodzina

Jego rodzicami byli Stanisław herbu Rawicz (1850–1917) i Jadwiga Dunin-Brzezińska herbu Łabędź (1870–1956). Miał ośmioro rodzeństwa: Aleksander Jakub (1890–1951), Edward (1894–1920), Eugeniusz (1895–1992), Julia (1896–1978), Jerzy (1900–1979), Kazimiera (1904–1974), Stefania (1907–1939), Konstanty (1910–1922). Najstarszy z rodzeństwa Aleksander Jakub ożenił się ze Stefanią Szydłowską (primo voto Fyuth), z którą miał dwie córki Jadwigę i Irenę, żonę Stanisława „Miedza” Tomaszewskiego. Jadwiga w 1948 roku poślubiła Rajmunda Kaczyńskiego.

W 1921 zawarł związek małżeński z Kornelią Zoe Skupiewską (1902–1965), córką Lucjana Skupiewskiego, burmistrza Bukaresztu z 1923^[5]. Miał z nią synów: Lucjana (1922–2005), historyka i ekonomistę, zamieszkałego w Kanadzie; Stanisława (1925–1992), technologa, zamieszkałego w Kanadzie; Marię Adama (ur. 1930–2020), ekonomistę, zamieszkałego w Warszawie – który w 1940, dzięki interwencji dyplomatów rumuńskich, przedostał się z okupowanej przez Sowietów wschodniej Polski do Rumunii, do swojego dziadka.

Awanse

podporucznik
porucznik
podrotmistrz – grudzień 1917
rotmistrz
major
podpułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 roku ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 74. lokatą w korpusie oficerów jazdy^[6]
pułkownik – 16 marca 1927 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 715 (30 czerwca 1921)^[7]^[8]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[8]
Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[9]^[8]
Medal Niepodległości (9 listopada 1933)^[10]^[8]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
Médaille Interalliée (Medal Międzysojuszniczy)

Przypisy

↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 81.
↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 3 z 14 stycznia 1919 roku, poz. 126.
↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 81 z 31 lipca 1919 roku, poz. 2837.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 31 marca 1930 roku.
↑ Anna Poppek: Obrączki. Opowieść o rodzinie Marii i Lecha Kaczyńskich. Warszawa: G+J Gruner+Jahr Polska, 2010, s. 59. ISBN 978-83-623-43-08-9.
↑ W 1924 roku termin „jazda” zastąpiony został nazwą „kawaleria”.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, poz. 1115]
↑ ^a ^b ^c ^d Polak (red.) 1993 ↓, s. 82.
↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za prace w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia

Władysław Seweryn Herkner, Zarys historii wojennej 2-go Pułku Ułanów Grochowskich im. gen. Józefa Dwernickiego, Warszawa 1929.
Franciszek Skibiński: Ułańska młodość 1917–1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07705-3.
Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1923.
Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924.
Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928.
Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932.
Rocznik Oficerów Kawalerii 1930, Główna Drukarnia Wojskowa, nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, Warszawa 1930.
Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914–1939. Wincenty Jasiewicz. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 2014-07-24].
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.

Linki zewnętrzne

[CITEREFPolak_(red.)199381-1] Polak (red.) 1993 ↓, s. 81.

[2] Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 3 z 14 stycznia 1919 roku, poz. 126.

[3] Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 81 z 31 lipca 1919 roku, poz. 2837.

[4] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 31 marca 1930 roku.

[5] Anna Poppek: Obrączki. Opowieść o rodzinie Marii i Lecha Kaczyńskich. Warszawa: G+J Gruner+Jahr Polska, 2010, s. 59. ISBN 978-83-623-43-08-9.

[6] W 1924 roku termin „jazda” zastąpiony został nazwą „kawaleria”.

[7] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, poz. 1115]

[CITEREFPolak_(red.)199382-8] Polak (red.) 1993 ↓, s. 82.

[9] M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

[10] M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za prace w dziele odzyskania niepodległości”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]