Lulewice
54°02′50″N 15°57′02″E/54,047222 15,950556| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
24 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2022) |
166[2] |
| Strefa numeracyjna |
94 |
| Kod pocztowy |
78-200[3] |
| Tablice rejestracyjne |
ZBI |
| SIMC |
0302913 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Białogard  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu białogardzkiego  | |
| 54°02′50″N 15°57′02″E/54,047222 15,950556[1]
| |
Lulewice (niem. Alt Lülfitz) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Białogard. W latach 1975–1998 wieś należała do województwa koszalińskiego. W roku 2007 wieś liczyła 205 mieszkańców.
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Wieś w układzie okolnicy, leży ok. 4 km na północ od Białogardu, ok. 450 m na zachód od drogi wojewódzkiej nr 166. Okolice wsi to pola uprawne, w odległości ok. 1 km w kierunku północnym przepływa Radew.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś Lulewice (niem. również: Lullewitz, Lüllewitz lub Lüllfitz) po raz pierwszy wymieniona w 1276 r. W środku wsi stała szkoła. W roku 1333 biskup kamieński Fryderyk von Eickstedt nadał wieś kapitule katedralnej w Kołobrzegu. Już w roku 1454 miejscowość należała do Białogardu. Po wojnie trzydziestoletniej w połowie wieku XVII wieś zamieszkiwały 83 osoby. Wprowadzając pruska reformę administracyjną (1807 i 1816) dokonało się uniezależnienie wsi od miasta Białogard, co ostatecznie nastąpiło w 1848 roku. Według Ksiąg Gruntowych² z roku 1867 wieś została opisana w następujący sposób: "1 budynek szkolny, 31 domów, 38 budynków gospodarczych, 1 wiatrak, 38 koni (z czego 63 konie robocze), 296 krów (w tym 3 byki), 539 owiec, 168 świń (w tym 30 macior), 4 kozy, 33 ule", w owym czasie w Lulewicach było 206 mieszkańców w 41 rodzinach. Od roku 1882, po odłączeniu się Lulewiczek jako samodzielnej wsi, Lulewice stały się niezależną wsią. W 1912 r. podłączono wieś do sieci elektroenergetycznej. W 1925 roku w Lulewicach mieszkało 261 osób, w 1933 roku 222 a w roku 1939 wieś liczyła 721,1 hektarów, 220 mieszkańców w 51 gospodarstwach domowych. W roku 1945 ostatnim niemieckim sołtysem był Willi Venske.
Zabytki i ciekawe miejsca[edytuj | edytuj kod]
W Lulewicach znajduje się nieczynny cmentarz założony w XIX wieku o pow. 0,70 ha, z zachowanym układem przestrzennym, w runie rośnie bluszcz, barwinek, śnieżyczka przebiśnieg, konwalia majowa, cis.
Budynek mieszkalny o konstrukcji ryglowej, stodoła i budynek bramny o konstrukcji ramowej (zagroda nr 11), stodoły o konstrukcji ramowej (zagroda nr 15 i 18), budynki mieszkalne o konstrukcji ryglowej (zagroda nr 19, 20 i 28), budynek bramny o konstrukcji ramowej (zagroda nr 25), budynek inwentarski o konstrukcji ramowej (zagroda nr 27).
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
Od drogi wojewódzkiej nr 166 do wsi po obu stronach drogi rośnie 30 lip drobnolistnych o obw. 210 - 436 cm, które tworzą aleję o długości 650 m[4].
W miejscowości znajdują się gniazda bociana białego.
300 m od wsi w kierunku Redlina, wśród pól nad Radwią znajduje się piękny użytek ekologiczny.
Gospodarka[edytuj | edytuj kod]
Wieś zaopatrywana jest w wodę z ujęcia w Redlinie.
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Przez wieś prowadzi lokalny nieoznaczony szlak turystyczny: Szlak pieszy wokół Białogardu.
W miejscowości jest miejsce poświęcone pamięci Jana Pawła II oraz wybudowana przez mieszkańców góra Golgota[5].
Kultura i sport[edytuj | edytuj kod]
Ludowy Zespół Sportowy we wsi to „Sokół” Lulewice, należący do Gminnego Zrzeszenia LZS.
Komunikacja[edytuj | edytuj kod]
W miejscowości znajduje się przystanek komunikacji autobusowej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 70745
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 694 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ „Starostwo Powiatowe”. Białogard.
- ↑ Lulewice koło Białogardu mogą stać się miejscem kultu religijnego. Mieszkańcy wybudowali własną Golgotę. Głos Koszaliński. [dostęp 2009-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-28)]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Plan Rozwoju Lokalnego Gminy Białogard na lata 2005-2013, Białogard, UG, 2005
- Berghaus H. Landbuch des Herzogthums Kaschubien und der einverleibten Kreise der Neumark…, Die Kreise Fürstenthum Kamin und Belgard, Berlin, 1867 (de)
- Siedziba gminy: Białogard
