Przejdź do zawartości

152 mm haubica wz. 1943 (D-1)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
152 mm haubica wz. 1943 (D-1)
152-мм гаубица образца 1943 года
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Rodzaj

haubica

Historia
Prototypy

1943

Produkcja seryjna

19431949

Wyprodukowano

2827

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

152,4 mm

Długość lufy

4,21 m (28 kalibrów)

Donośność

12 400 – 16 000 m

Prędkość pocz. pocisku

508 m/s

Masa

3 600 kg (na stanowisku bojowym)
3 640 kg (marszowa)

Kąt ostrzału

-3º do +63,3º (w pionie)
35° (w poziomie)

Jednostka ognia

Amunicja:
pociski odłamkowo-burzące: 40 kg
pociski przeciwpancerne: 49 kg

Szybkostrzelność

ok. 4 strz./min.

Obsługa

8 osób

152 mm haubica HB-43 D-1 (Haubica wz. 43 kal. 152 mm, ros. 152-мм гаубица образца 1943 года, Д-1) – radziecka haubica opracowana w 1943 przez biuro konstrukcyjne generała porucznika Fiodora F. Pietrowa.

Historia powstania

[edytuj | edytuj kod]

Haubica została opracowana na podstawie wcześniejszej konstrukcji Pietrowa, haubicy M-10 z 1938, dzięki czemu można było przy jej budowie wykorzystać elementy produkowane już wcześniej. Jednak nowa konstrukcja była znacznie lżejsza, co zwiększyło jej manewrowość, natomiast zastosowanie elementów z poprzedniej konstrukcji umożliwiło prawie natychmiastowe rozpoczęcie produkcji seryjnej.

Użycie

[edytuj | edytuj kod]
Pociski do haubicy HB-43 D-1 kaliber 152,4 mm.
1. pocisk odłamkowo-burzący OF-530
2. pocisk odłamkowy O-530
3. pocisk przeciwbetonowy G-530.

Haubica HB-43 D-1 została wprowadzona do uzbrojenia radzieckich jednostek artylerii korpuśnej i armijnej oraz do artylerii odwodu naczelnego dowództwa, gdzie zastąpiła używaną haubicoarmatę MŁ-20 wz. 1937 kal. 152 mm. Została ona użyta w działaniach bojowych już w 1944, gdzie potwierdziła swoją przydatność na polu walki.

W te haubice były wyposażone również jednostki artylerii Wojska Polskiego (1 maja 1945 w Wojsku Polskim znajdowały się 34 haubice) w którego uzbrojeniu znajdowała się przez około 45 lat[1], jak również wojska państw należących do Układu Warszawskiego. Jako ciągnik holowniczy służył samochód Star 266[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Andrzej Ciepliński; Ryszard Woźniak Encyklopedia współczesnej broni palnej s. 55

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.