Aphrophora pectoralis
| Aphrophora pectoralis | |||
| Matsumura, 1903 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Aphrophora pectoralis | ||
| Synonimy | |||
| |||
Aphrophora pectoralis – gatunek pluskwiaka z podrzędu cykadokształtnych i rodziny pienikowatych. Zamieszkuje palearktyczną Eurazję od Europy Zachodniej po Sachalin i Wyspy Japońskie. Żeruje na wierzbach.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1903 roku przez Shōnena Matsumurę. Jako miejsce typowe wskazano Sapporo w Japonii[1]. W 1997 roku Tadashi Komatsu w ramach rewizji japońskich przedstawicieli rodzaju Aphrophora dokonał redeskrypcji tego gatunku i zsynonimizował z nim kilka innych taksonów[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Pluskwiak o długim i smukłym ciele[2], w przypadku samców osiągającym długość od 9,3[3] do 10,5 mm[2], a w przypadku samic od 9,8 do 11,3 mm[3]. Długość ciała jest od 3,4 do 3,7 raza większa od szerokości głowy, a szerokość ciała od 1,2 do 1,3 raza większa od jej szerokości[2]. Ubarwienie ciała może być jednolicie jasnożółte do szarawożółtego[2] lub cechować się wydłużoną, jasnożółtawą łatą na każdej pokrywie, biegnącą wzdłuż nasadowych 2/5 jej krawędzi kostalnej (przedniej)[2][3]. Ponadto u niektórych osobników wierzchołkowe części pokryw są przezroczyste. Zwykle spód ciała ma zabarwienie ciemniejsze niż wierzch[2].
Powierzchnia głowy i przedplecza jest gładka z wyraźnie zaznaczonym żeberkiem podłużnym, biegnącym przez ich środek. Głowa jest w obrysie trójkątna i ma szerokość od 3,8 do 4 razy większą od długości i nieco większą od szerokości przedniego brzegu przedplecza. Frontoklipeus jest nieco nabrzmiały, od 1,1 do 1,4 raza dłuższy niż szeroki. Przedni brzeg ciemienia załamany jest pod kątem 112–114°. Przedplecze jest 1,4 raza szersze niż dłuższe[2]. Śródplecze jest mniej lub bardziej spłaszczone, bez wyniesionych brzegów[3]. Pokrywy są od 2,9 do 3 razy dłuższe niż szerokie, u wierzchołków wysmuklone. Użyłkowanie na pokrywach jest stosunkowo dobrze zaznaczone[2]. Na powierzchni pokryw występują włoski o długości większej niż średnice obecnych na niej punktów[3]. Odnóża pary tylnej mają golenie od 1,5 do 1,7 raza dłuższe niż pary przedniej. Golenie tylnej pary są ponadto od 2 do 2,2 raza dłuższe niż uda[2].
Genitalia samca mają pygofor o stronie brzusznej dwukrotnie dłuższej niż grzbietowa i haku pozbawionym dysku. Rurka analna jest dwukrotnie dłuższa niż szeroka. Długość płytki subgenitalnej wynosi od ½ do 3/5 długości pygoforu mierzonej pośrodku jego brzusznej strony. W widoku grzbietowym przedwierzchołkowa część edeagusa jest rozszerzona na boki, osiągając od 2/5 do ½ szerokości konektywy. Wierzchołek edeagusa jest nierozdwojony. Stylus ma ząbek wewnętrzny prosty i znacznie dłuższy od zewnętrznego[2].
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Owad ten zasiedla chłodne stanowiska, w tym pobrzeża wód płynących i stojących, polany leśny, skraje lasów i położone w dolinach łąki. Dociera do wysokości 1200 m n.p.m.[3]. Zarówno postacie dorosłe, jak i larwalne są fitofagami ssącymi soki roślin. Roślinami pokarmowymi są przede wszystkim wierzby[2][3], w tym Salix babylonica, Salix daiseniensis, Salix yuhkii[2], wierzba biała, wierzba purpurowa, wierzba iwa, wierzba szara, wierzba uszata, wierzba wiciowa i wierzba czarniawa[3]. Postacie dorosłe spotyka się również na innych roślinach, co do których nie wiadomo, czy służą za pokarm. Wymienić można tu bylice, brzozy, olsze, modrzewie i sosny[2].
W ciągu roku występuje jedno pokolenie. Postacie dorosłe obserwuje się od czerwca. Kopulują głównie w sierpniu i wrześniu. Jaja składane są przez samice na szczytowych częściach gałązek wierzb we wrześniu i październiku. Stanowią stadium zimujące. Larwy klują się w kwietniu lub maju. Zwykle żerują gromadnie chronione przez masy piany. Czasem współwystępują w takich masach z larwami A. intermedia. W czerwcu w pianie tej ma miejsce ostatnia wylinka przed osiągnięciem dorosłości[2][3].
Rozprzestrzenienie[edytuj | edytuj kod]
Gatunek palearktyczny. W Europie znany z Wielkiej Brytanii (z południowej i środkowej Anglii[4]), Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Austrii, Włoch, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Rumunii, Bułgarii, Czarnogóry, Serbii oraz europejskiej części Rosji[5]. W Azji występuje na Syberii, Ałtaju, Rosyjskim Dalekim Wschodzie, Sachalinie, w północnych Chinach, Korei i Japonii, w tym na Hokkaido, Honsiu, Sikoku i Kiusiu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Matsumura Shonen. Monographie der Cercopiden Japans. „Journal of the College of Agriculture, Tohuku Imperial University, Sapporo”. 2, s. 15-52, 1903.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Tadashi Komatsu. A revision of the froghopper genus Aphrophora Germar (Homoptera, Cercopoidea, Aphrophoridae) from Japan. Part 2. „Japanese Journal of Entomology”. 65 (2), s. 369-383, 1997.
- ↑ a b c d e f g h i Werner E. Holzinger, Ingrid Kammelander, Herbert Nickel: The Auchenorrhyncha of Central Europe / Die Zikaden Mitteleuropas. Vol. 1: Fulgoromorpha, Cicadomorpha excl. Cicadellidae. Leiden, Boston: Brill, 2003, s. 493-497. ISBN 90-04-12895-6.
- ↑ Tristan Bantock, Joseph Botting: Aphrophora pectoralis. [w:] British Bugs. An online identification guide to UK Hemiptera [on-line]. [dostęp 2022-05-17].
- ↑ Aphrophora pectoralis Matsumura, 1903. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2022-05-17].