Ałła Pugaczowa
 Ałła Pugaczowa (2016) | |
| Data i miejsce urodzenia |
15 kwietnia 1949 |
|---|---|
| Alma Mater | |
| |
Ałła Borisowna Pugaczowa, ros. Алла Борисовна Пугачёва (ur. 15 kwietnia 1949 w Moskwie[1]) – radziecka i rosyjska piosenkarka, kompozytorka, aktorka, autorka tekstów, reżyser i producent muzyczny; Ludowy Artysta ZSRR (grudzień 1991).
Dysponuje głosem o rozpiętości ponad 3 oktaw (sopran–kontralt) i charakterystycznej barwie z chrypką. Wykształciła swoisty styl interpretacji, z pogranicza piosenki aktorskiej i rockowej, prezentowany w ramach konceptualnych widowisk estradowych: teatru piosenki.
Życiorys
Wczesne lata
Ukończyła wydział dyrygentury chóralnej Szkoły Muzycznej im. M. Ippolitowa-Iwanowa w Moskwie oraz wydział reżyserii estradowej w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej im. A. Łunaczarskiego w Moskwie (1981).
Kariera
W 1975 roku otrzymała Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Piosenki "Złoty Orfeusz" w Słonecznym Brzegu za interpretację piosenki „Arlekino”. Wygrana prestiżowego socjalistycznego festiwalu umożliwiała wydanie płyty w radzieckiej wytwórni Melodia, mającej wówczas monopol. Wydany w 1975 roku winylowy krążek z trzema nagranymi przez Pugaczową piosenkami stał się sensacją w ZSRR. Jaskrawa odmienność stylu wykonawczego Pugaczowej wobec dotychczasowych standardów radzieckiej estrady wywołała niesłychany rezonans wśród publiczności. Utwór „Arlekino” stał się radiowym przebojem, piosenkarka zaczęła regularnie pojawiać się telewizji. Wydan w tym czasie singel „Ałła Pugaczowa” sprzedano w nakładzie ponad 15 mln.
W 1978 roku z piosenką „Wsio mogut koroli” zdobyła Grand Prix 2. Festiwalu Interwizji w Sopocie. Jednocześnie zbierała pochwały za główną rolę w filmie muz. Żenszczina, kotoraja pojot (reż. A. Orłow), do którego skomponowała muzykę i kilka piosenek.
Od początku lat 80. stała się w ZSRR obiektem swoistego kultu. Poświęciła się wówczas także pracy kompozytorskiej, tworząc wiele popularnych piosenek, zwłaszcza we współpracy z poetą Ilją Rieznikiem. Od 1985 zwróciła się ku muzyce rockowej.
W 1997 roku reprezentowała Rosję z utworem „Primadonna” w 42. Konkursie Piosenki Eurowizji w Dublinie.
.jpg)
W 1998 roku zaprezentowała jubileuszowy program Izbrannoje. Występowała z koncertami w większości krajów europejskich, także w USA, Izraelu i Indiach.
Jest m.in. laureatką przyznawanego przez International Biographical Centre w Cambridge imiennego medalu 2000 Outstanding Musicians, nagród w plebiscytach popularności. Szacuje się, że płyty Pugaczowej osiągnęły na całym świecie łączny nakład 250 mln egzemplarzy.
Została odznaczona m.in. Orderem Zasług dla Ojczyzny II i III klasy oraz azerbejdżańskim Orderem Przyjaźni.
Od 2011 roku jest przewodniczącą jury w programie Faktor A, będącym rosyjską wersją formatu The X Factor. Nazwa rosyjskiej wersji została specjalnie zmieniona na cześć Pugaczowej.
Życie prywatne
Jest czterokrotnie rozwiedziona. Jej mężami byli: Mykołas Orbakas (1969-1973), Aleksandr Stefanowicz (1976-1980), Jewgienij Bołdin (1985-1993) i Filipp Kirkorow (1994-2005). Obecnie związana jest z o 27 lat młodszym aktorem i piosenkarzem, Maksimem Gałkinem. Para pobrała się 23 grudnia 2011 roku[2]. Ma trójkę dzieci, córkę Kristinę Orbakaitė (ur. 1971; ze związku z Orbakasem) oraz bliźnięta – Lizę i Harry’ego (ur. 2013), które urodziła surogatka[3].
Należy do najbogatszych Rosjan, pod swoim nazwiskiem produkuje perfumy, buty i odzież. Znana jest również z poddania się licznym operacjom plastycznym.
Wybrane piosenki
- Robot (Робот) (1965)
- Arlekino (Арлекино) (1975)
- Wsio mogut koroli (Всё могут короли) (1977)
- Sonet Szekspira (Сонет Шекспира) (1977)
- Nie otriekajutsia lubia (Не отрекаются любя) (1977)
- Maestro (Маэстро) (1981)
- Stary zegar (Старинные часы) (1981)
- Milion szkarłatnych róż (Миллион алых роз) (1982)
- Przyszłam i mówię (Пришла и говорю) (1984)
- Ałło (Алло) (1987)
- Miłość podobna do snu (Любовь похожая на сон) (1994)
- Primadonna (Примадонна) (1997)
- Miłość jak ... (2008)
- Pierwoje słowo (2008)
- Sady wiśniowe (Сады вишнёвые) (2008)
- Gdie że ty, ljubov (Где же ты, любовь) (2012)
- Nas bjut, my lietajem/Ja smogu (Нас бьют, мы летаем/Я смогу) (2014)
- Wojna/Tjaniet sierdce ruki (Война/Тянет сердце руки) (2015)
- Ty mienia nie ostawliaj (Ты меня не оставляй) (2016)
- Nie zwoni (Не звони) (2016)
- Kopiejeczka (Копеечка) (2016)
- Wdwajom (Вдвоём) (2016/2017)
- Szczęśliwe dni (Счастливые дни) (2017)
- Ja lietala (Я летала) (2017)
Przypisy
- ↑ David MacFadyen: Red stars: personality and the Soviet popular song, 1955-1991. McGill-Queen's Press, 2001, s. 211. ISBN 978-0-7735-2106-3.
- ↑ Алла Пугачева и Максим Галкин поженились. mail.ru, 2012-12-26. [dostęp 2013-08-02]. (ros.).
- ↑ Ałła Pugaczowa i Ryszard Kalisz: późne rodzicielstwo coraz bardziej popularne!. 2013. [dostęp 2013-10-10]. (pol.).
Bibliografia
- Grzegorz Piotrowski: Ałła Pugaczowa - fenomen piosenkarstwa rosyjskiego. Toruń 2003.
Linki zewnętrzne
|
