Camillo Cavour

Camillo Cavour
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1810 ; Turyn
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1861 ; Turyn
	Premier Włoch
Okres	od 23 marca 1861; do 6 czerwca 1861
Poprzednik	nowy urząd
Następca	Bettino Ricasoli
	Premier Królestwa Sardynii
Okres	od 4 listopada 1852; do 19 lipca 1859
Poprzednik	Massimo d’Azeglio
Następca	Alfonso Ferrero La Marmora
	Premier Królestwa Sardynii
Okres	od 21 stycznia 1860; do 23 marca 1861
Poprzednik	Alfonso Ferrero La Marmora
Następca	urząd zlikwidowany
	"
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 23 lut 2018, była oparta na tej wersji.

Ten artykuł od 2010-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Camillo Benso di Cavour (ur. 10 sierpnia 1810 w Turynie, zm. 6 czerwca 1861 tamże) – włoski polityk, mąż stanu, premier i minister spraw zagranicznych, przywódca liberałów piemonckich, współzałożyciel pisma „Il Risorgimento”, w wyniku wzmocnienia porządku konstytucyjnego i ograniczenia wpływów duchowieństwa przyczynił się do rozwoju ekonomicznego Włoch^[1].

W młodości oczekiwano od niego, że zrobi przyzwoitą karierę, wstąpił więc do armii, gdzie doszedł do dobrego stanowiska, lecz przez swe liberalne poglądy musiał ją opuścić w 1831. Następnie podróżował po Europie, studiując politykę i gospodarkę. W 1847 założył gazetę „Il Risorgimento” (Odrodzenie) wspierającą liberalizm, zjednoczenie Włoch i konstytucjonalizm. W 1850 został ministrem gospodarki i handlu, a w 1851 objął stanowisko ministra finansów.

Camillo Cavour został powołany na urząd premiera królestwa Piemontu i Sardynii przez Wiktora Emanuela II w listopadzie 1852 r. Zapewnił Piemontowi rozwój ekonomiczny i gospodarczy. Sprawniejsze rolnictwo, zyski z handlu zagranicznego, rozwinięta sieć komunikacyjna (m.in. pierwszy tunel kolejowy pod Alpami – tunel Fréjus) i flota zapewniły Piemontowi najsilniejszą pozycję wśród księstw włoskich. Był zwolennikiem idei federacyjnej. Wraz z Wiktorem Emanuelem chciał, aby po zjednoczeniu Włochy stały się państwem federacyjnym. Cavour wykazał się wielkim sprytem po pokoju kończącym wojnę sojuszu francusko-sardyńskiego z Austrią, który został podpisany w listopadzie 1859 r. w Zurychu. Pokój ten zawierał punkt dotyczący powrotu Habsburgów do księstw środkowej Italii (Parma, Modena i Toskania). Piemont nie chciał Habsburgów na tronach, dlatego Cavour wymyślił, aby ogłosić plebiscyt dotyczący przyszłości księstw środkowo-włoskich. Ludność wolała zjednoczenia z Piemontem, niż władzy Habsburgów. Tym samym Austrii pozostała tylko gorycz porażki w wojnie.

Walnie przyczynił się do zjednoczenia Włoch. Za swoje zasługi jest zaliczany do czterech „ojców Ojczyzny”.

Odznaczenia

Order Annuncjaty
Order Sabaudzki Cywilny
Order Świętych Maurycego i Łazarza I klasy
Order Świętego Aleksandra Newskiego
Order Legii Honorowej I klasy
Order Karola III
Order Leopolda I klasy
Order Zbawiciela I klasy
Order Medżydów I klasy
Order Gwelfów I klasy
Order Lwa i Słońca I klasy^[2]

Przypisy

↑ Chris Cook, John Stevenson, Leksykon nowożytnej historii Europy 1763-1999, Warszawa 2000, s.366
↑ Calendario reale per l’anno 1861, Ceresole e Panizza, Turyn, 1861, s. 171, 195, 513.

[1] Chris Cook, John Stevenson, Leksykon nowożytnej historii Europy 1763-1999, Warszawa 2000, s.366

[2] Calendario reale per l’anno 1861, Ceresole e Panizza, Turyn, 1861, s. 171, 195, 513.

[1]

[2]