Chow mein
| danie główne | |
 Odmiana wegetariańska w Shillong | |
| Kuchnia | |
|---|---|
| Miejsce powstania | |
| Obróbka żywności | |
| Odmiany | |
|
amerykańska, indyjska | |
| Składniki | |
|
mąka pszenna, woda, sól, dodatki | |
Chow mein (chiń. upr. 炒面; chiń. trad. 炒麵; pinyin chǎomiàn) – rodzaj tradycyjnego, łatwego w przygotowaniu[1], charakterystycznego dla kuchni chińskich i indyjsko-chińskiej[1], sposobu przygotowania makaronu (klusek)[2].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Jako chow mein określa się makaron o prostym składzie (mąka pszenna, woda, sól), najczęściej przygotowywany (smażony) w woku z dodatkiem krojonych w słupki warzyw, mięsa, tofu, ryb oraz owoców morza (przede wszystkim krewetek). Ten sposób przygotowywania posiłku tożsamy jest z nazwą chow mein. Pod tą samą nazwą sprzedawany jest czysty makaron jako półprodukt. Danie to zostało spopularyzowane przez chińskich migrantów na całym świecie w XX i XXI wieku (początkowo w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych – od lat 50. XX wieku[3], a następnie w innych krajach). Uległo silnej amerykanizacji[3]. Być może pochodzi od Chińczyków mieszkających w Kalkucie[1], jednak nie ma na to jednoznacznych dowodów[3]. Nazwa wywodzi się od mandaryńskiego słowa chǎomiàn i taishańskiego chāu-mèing (pol. smażony makaron). Może to świadczyć o północnochińskim pochodzeniu dania[3].
Obecnie serwowanie dania w różnych krajach (także regionach Chin) i restauracjach jest bardzo zróżnicowane. Jako dodatki napotkać można m.in. kurczaka, kapustę[3], seler, cebulę, marchew albo kiełki fasoli mung. W USA preferuje się wołowinę w miejsce kurczaka. Chow mein bywa tam czasem podawany w bułce. Na terenie Indii makaron smażony bywa z serem panir lub jajecznicą. Na polskim rynku wzbogacany jest kurkumą dla nadania barwy i aromatu, co zwiększa jego właściwości antyoksydacyjne[2]. Doprawia się go winem ryżowym[3]. Powszechnie dostępny jest w handlu na całym świecie, w wersjach instantyzowanych[1].
Danie określane jest jako sycące i wysokokaloryczne. W składzie ma gluten. Znaczna zawartość mąki pszennej sprawia, że sto gramów klusek dostarcza niecałe 350 kcal. Makaron ten stanowi bogate źródło węglowodanów, białek i błonnika[2].
Kultura[edytuj | edytuj kod]
W 1920 noblista Sinclair Lewis wspomniał o tym posiłku w powieści Ulica Główna[2].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Chow mein z wołowiną -
Tradycyjna wersja z sosami -
-
-
Wersja chińsko-surinamska w Amsterdamie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Magdalena Góralska, Chinatown od kuchni. Historia, smaki a tożsamość wspólnoty chińskiej w Kalkucie, „Czas Kultury” (5/2013), s. 56-57.
- ↑ a b c d Rafał Natorski, Chow mein – co to jest? [online], kuchnia.wp.pl, 22 kwietnia 2020 [dostęp 2022-02-11] (pol.).
- ↑ a b c d e f Chow mein [online], TasteAtlas (tasteatlas.com) / AtlasMedia Ltd. (EU) [dostęp 2022-02-11] (ang.).