Ernest Pohl
| [[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}} | |||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
{{{pełne imię i nazwisko}}} | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
{{{data urodzenia}}} | ||||||||
| Data i miejsce śmierci |
{{{data śmierci}}} | ||||||||
| Wzrost |
173 cm | ||||||||
| Pozycja | |||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||
| Klub |
{{{klub}}} | ||||||||
| Numer w klubie |
{{{numer w klubie}}} | ||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||
| |||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||
| |||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||
| |||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||
| |||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||
|
{{{medale}}}
| |||||||||
| Odznaczenia | |||||||||
| {{{odznaczenia}}} | |||||||||
| [{{{www}}} Strona internetowa] | |||||||||
Ernest Pohl, w latach 1952–1990 Ernest Pol (ur. 3 listopada 1932 w Rudzie Śląskiej, zm. 12 września 1995 w Hausach, Niemcy) – polski piłkarz pochodzenia niemieckiego, reprezentant Polski, wielokrotny mistrz Polski, trzykrotny król strzelców polskiej ekstraklasy. Występował na pozycjach napastnika i pomocnika, nosił przydomki boiskowe Nochal, Yła, Ewa.
Życiorys
Był z wykształcenia technikiem górniczym, a także instruktorem piłki nożnej. Pierwsze występy piłkarskie zaliczył w klubie Slavia Ruda Śląska. Lata 1952–1953, wcielony do wojska, spędził w Orle Łódź (w tamtym okresie pod nazwą Garnizonowy Wojskowy Klub Sportowy). Od 1953 występował w warszawskiej Legii, w ciągu trzech sezonów zaliczając dwa dublety – tytuł mistrza Polski i Puchar Polski w 1955 i 1956. Jako pierwszy zawodnik Legii został najlepszym strzelcem ligi w 1954. W 1956 przeszedł do Górnika Zabrze, gdzie w ciągu kolejnych jedenastu sezonów zdobył dalsze osiem tytułów mistrzowskich (1957, 1959, 1961, 1963–1967) i jeden Puchar (1965). W 1959 i 1961 ponownie był najlepszym strzelcem ligowym. Liczba strzelonych przez Pohla bramek – 186 w ekstraklasie – jest do dziś rekordowa w polskiej piłce nożnej.
Miał bogatą kartę reprezentacyjną. W latach 1955–1964 wystąpił w 46 oficjalnych spotkaniach kadry, strzelając 39 bramek; grał na igrzyskach olimpijskich w Rzymie (1960), gdzie w wygranym meczu z Tunezją zdobył pięć bramek (Polska wygrała 6:1), ale jego popisy strzeleckie nie zapobiegły odpadnięciu reprezentacji już w fazie eliminacyjnej po porażkach z Danią i amatorską drużyną Argentyny.
Pol wystąpił w 6 edycjach Pucharu Mistrzów Krajowych: w Legii Warszawa (1 edycja) i Górniku Zabrze (5 edycji). Zagrał w 21 meczach (2 w Legii i 19 w Górniku), strzelając 11 bramek (wszystkie dla Górnika). Najwięcej goli (5) uzyskał w sezonie 1966/67, co dało mu 3 miejsce w klasyfikacji generalnej strzelców rozgrywek wespół z Arthurem Thomasem z Linfield Belfast (zwycięzcy - Jürgen Piepenburg z Vorwärts Berlin i Paul van Himst z Anderlechtu Bruksela - strzelili po 6 goli).
Był jednym z najwybitniejszych śląskich piłkarzy po wojnie, cenionym za umiejętności kreowania gry ofensywnej. Posiadał także zdolności egzekutorskie, skutecznie wykańczając akcje partnerów; jego atutem były silne i celne strzały, oddawane z różnych pozycji na boisku i wyłamujące się ze schematów. Laureat Złotych Butów w plebiscycie Sportu (1963/64). Eksperci cyklu Encyklopedia piłkarska Fuji uznali Pohla za najlepszego polskiego piłkarza w 1959, 1961 i 1964.
W ostatnich latach kariery partnerował na boisku przyszłym gwiazdorom reprezentacji i Górnika Zabrze – Szołtysikowi i Lubańskiemu. Po zakończeniu kariery pozostał w Górniku jako trener, był asystentem kilku szkoleniowców.
W 1990 na stałe wyjechał do Niemiec (dokąd wcześniej udały się jego dwie córki i żona), tam też zmarł.
Od 2005 imię Ernesta Pohla nosi stadion Górnika Zabrze.
Bibliografia
- Andrzej Gowarzewski, Stefan Szczepłek, Bożena Lidia Szmel, Legia to potęga, Katowice 2004 (9. część cyklu Kolekcja Klubów)
<ref> dla grupy o nazwie „infobox”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="infobox"/>