Greg Valentine

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Greg Valentine
Ilustracja
Greg Valentine 1 października 2010 na konwencie Big Apple Comic Con
Imię i nazwisko

Jonathan Anthony Wisniski

Data i miejsce urodzenia

10 września 1951
Seattle

Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Baby Face Fargo[1],
Baby Face Nelson[2].
Johnny Fargo[1],
Hiroshima Joe[2],
Tokyo Joe,
Blue Knight
Baby Face Nelson,
Greg Valentine,
Johnny Valentine Jr[1],

Wzrost

180 cm[2]

Masa ciała

113 kg[2]

Zapowiadany z

Seattle[3]

Trenerzy

Johnny Valentine,
Stu Hart,
Sheik

Debiut

24 kwietnia 1970

Strona internetowa

Jonathan Anthony Wisniski (ur. 10 września 1951 w Seattle) – amerykański wrestler lepiej znany pod swoim pseudonimem ringowym jako Greg "The Hammer" Valentine. Dwukrotny mistrz NWA United States Heavyweight, czterokrotny mistrz NWA World Tag Team, jednokrotny mistrz WWF Intercontinental i jednokrotny mistrz WWF Tag Team Champion

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Greg Valentin (z przodu) i Honky Tonk Man (z tyłu, trzymający gitarę) jako tag team Rhythm and Blues w trakcie wejścia na ring

Urodził się 10 września 1951 w Seattle, w stanie Waszyngton[4]. Jego ojciec, Johnny Valentine, też był wrestlerem[1].

Jego trenerami byli Stu Hart, Sheik i jego ojciec Johnny Valentine. Debiutował jako wrestler 24 kwietnia 1970[2]. Jego Finisherem był Figure Four Leg Lock[2]. Walczył między innymi w lidze National Wrestling Alliance (NWA) i w organizacjach World Championship Wrestling (WCW) oraz World Wrestling Federation (WWF). Zdobył wiele mistrzostw regionalnych, zarówno indywidualnych, jak i drużynowych. Jego partnerami w tag teamach byli między innymi Ric Flair i Brutus Beefcake. Uczestniczył w pierwszej gali Starrcade, w trakcie której pokonał "Rowdy" Roddy’ego Pipera w walce typu Dog Collar Match. W ten sposób przejął należący do przeciwnika pas United States Championship. Wystąpił też na gali WrestleMania I, w trakcie której obronił mistrzostwo WWF Intercontinental w walce przeciwko Junkyard Dogowi[3].

8 lipca 1985 wziął udział w turnieju King of the Ring. Odpadł w pierwszej rundzie, przegrywając z Rickym Steamboatem.

Cztery razy wziął udział w głównej bitwie na gali Royal Rumble. 15 stycznia 1989[2] wszedł na ring jako szósty i został wyeliminowany jako ósmy przez Randy’ego Savage'a[5]. 19 stycznia 1991[2] wszedł na ring jako trzeci, wyeliminował Dino Bravo i został wyeliminowany jako piętnasty przez Hulka Hogana[6]. 19 stycznia 1992[2] wszedł na ring jako jedenasty i został wyeliminowany jako piąty przez Repo Mana[7]. 22 stycznia 1994 wszedł na ring jako dwudziesty i został wyeliminowany jako dziewiętnasty przez Ricka Martela[8].

13 marca 2004 został wprowadzony do galerii sławy WWE Hall of Fame[1] przez Jimmy’ego Harta[9].

Inne media[edytuj | edytuj kod]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Rok Film lub serial Rola Dodatkowe informacje
2016 Midnight Massacre Caepio
2013 Swim Chase
1985 Drużyna A Greg Valentine Sezon 4, odcinek 7, Body Slam

Gry komputerowe[edytuj | edytuj kod]

Przedstawiająca go grywalna postać pojawiła się w siedmiu grach komputerowych. Były to: Legends Of Wrestling (GC, Xbox, PS2, 2001), Legends Of Wrestling II (GC, Xbox, PS2, 2002), Showdown: Legends Of Wrestling (Xbox, PS2, 2004), WWE Day Of Reckoning (GC, 2004), WWE Legends Of WrestleMania (Xbox360, PS3, 2009), WWE 2K17, (Xbox360, XboxOne, PS3, PS4, PC, 2016), WWE 2K18 (XboxOne, PS4, PC, 2017)[2].

Mistrzostwa i osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Greg Valentine [online], Online World of Wrestling [dostęp 2018-05-06] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-19] (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l Greg Valentine [online], Cagematch.net [dostęp 2018-05-06] (ang.).
  3. a b Greg Valentine [online], WWE [dostęp 2018-05-06] (ang.).
  4. Axel Saalbach, Greg Valentine [online], The World's Largest Wrestling Database [dostęp 2018-05-12] (ang.).
  5. Big John Studd (spot No. 27) wins the Royal Rumble Match [online], WWE [dostęp 2018-05-22] (ang.).
  6. Hulk Hogan (spot No. 24) wins the Royal Rumble Match [online], WWE [dostęp 2018-05-22] (ang.).
  7. Ric Flair (spot No. 3) wins the Royal Rumble Match to become WWE Champion [online], WWE [dostęp 2018-05-22] (ang.).
  8. Bret Hart (spot No. 27) and Lex Luger (spot No. 23) declared co-winners of the Royal Rumble Match [online], WWE [dostęp 2018-05-22] (ang.).
  9. Jimmy Hart [online], IMDb [dostęp 2018-05-22].
  10. Hall of Famers [online], Professional Wrestling Hall of Fame & Museum [dostęp 2019-04-02] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]