Multikolorowanie grafu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Multikolorowanie grafu jest uogólnieniem pojęcia kolorowania grafu. Polega ono na przypisaniu każdemu z wierzchołków grafu ważonego tylu kolorów, ile wynosi waga danego wierzchołka. Multikolorowanie nazywa się poprawnym (dopuszczalnym, legalnym) jeżeli dwa wierzchołki połączone krawędzią nie posiadają tego samego koloru[1].

Multikolorowanie grafu ważonego z wagami wierzchołków równymi 1 jest tym samym, co zwykłe kolorowanie tego grafu.

Problem multikolorowania można przetransportować na problem klasycznego kolorowania grafów. Multikolorowanie grafu ważonego jest tym samym, co zwykłe kolorowanie grafu powstałego z przez zastąpienie każdego wierzchołka kliką o rozmiarze oraz utworzenie krawędzi pomiędzy każdymi dwoma wierzchołkami klik i wtedy i tylko wtedy, gdy wierzchołki i były połączone krawędzią w [1].

Najmniejszą liczbę kolorów niezbędną do legalnego pokolorowania grafu ważonego nazywa się liczbą multichromatyczną lub ważoną liczbą chromatyczną[1]. Oznacza się ją w różny sposób, między innymi przez przy czym indeksy i bywają zamieniane na inne lub, jeżeli fakt, iż chodzi o liczbę multichromatyczną grafu ważonego wynika z kontekstu – pomijane.

Definicja formalna[edytuj | edytuj kod]

Multikolorowaniem grafu ważonego (zwanym także kolorowaniem ważonym lub -kolorowaniem) nazywa się funkcję która dla pewnego zbioru kolorów każdemu wierzchołkowi przypisuje pewien podzbiór tego zbioru w taki sposób, aby zachowane były następujące warunki:

  1. czyli do każdego wierzchołka przypisywanych jest różnych kolorów,
  2. czyli dwóm sąsiednim wierzchołkom przypisywane są rozłączne zbiory kolorów[1].

Inne modele multikolorowania[edytuj | edytuj kod]

Multikolorowanie z listy[edytuj | edytuj kod]

W modelu multikolorowania z listy (multikolorowania listowego) każdy z wierzchołków posiada dodatkowo listę dopuszczalnych kolorów. Nie może zostać pokolorowany kolorem spoza listy[2].

Multikolorowanie sumacyjne[edytuj | edytuj kod]

W modelu multikolorowania sumacyjnego minimalizuje się sumę użytych kolorów (oznaczanych liczbami naturalnymi), a nie ich liczbę[3].

Multikolorowanie n-krotne[edytuj | edytuj kod]

W modelu n-krotnego multikolorowania wierzchołki grafu mają jednakowe wagi wynoszące [4].

Zastosowania[edytuj | edytuj kod]

Przydział częstotliwości w sieciach komórkowych[edytuj | edytuj kod]

Podstawowym problemem w sieciach telefonów komórkowych jest przydzielanie kanałów radiowych (pasm częstotliwości) nadajnikom tak, aby uniknąć niepożądanych zakłóceń. Liczba wymaganych kanałów może być różna dla różnych nadajników. Przyjmuje się, że nadajniki położone są na płaszczyźnie, w wierzchołkach trójkątnej siatki (o heksagonalnych komórkach): wzór ten umożliwia pokrycie całej powierzchni płaszczyzny. Wierzchołki (nadajniki) sąsiadujące ze sobą nie mogą otrzymać tego samego kanału, by nie nastąpiły zakłócenia[5].

Planowanie zadań współdzielących zasoby[edytuj | edytuj kod]

W systemach wieloprocesorowych część zasobów nie może być wykorzystywana jednocześnie do wielu zadań. Problemem do rozwiązania jest tu optymalne zaplanowanie zadań dzielących zasoby. Muszą przy tym być spełnione warunki: zadania współdzielące zasoby nie mogą być wykonywane jednocześnie oraz każde żądanie wykonania dowolnego z zadań musi być prędzej czy później spełnione. Zakładając, że każde z zadań zostaje wykonane w jednej jednostce czasu, problem można przełożyć na problem multikolorowania grafu, którego wierzchołki reprezentują zadania do wykonania, a krawędzie między nimi oznaczają, że prace te dzielą pewien zasób i nie mogą być wykonywane w tym samym czasie[6].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Rafał Witkowski: Multikolorowanie grafów, X Międzynarodowe Warsztaty Młodych Matematyków, s. 206–218, 2007.
  2. Yves Aubry, Jean-Christophe Godin, Olivier Togni Vectorial solutions to list multicoloring problems on graphs, Advances and Applications in Discrete Mathematics, 9(2), s. 65–81, 2012.
  3. Marek Kubale, Postępy algorytmiki i ich wpływ na rozwój informatyki w Polsce, Polskie i światowe osiągnięcia nauki: nauki techniczne, s. 399, 2010.
  4. Saul Stahl, n-Tuple colorings and Associated Graphs, Journal of Combinatorial Theory Series B, 20(2), s. 185–203, 1976.
  5. Colin McDiarmid, Bruce Reed, Channel Assignment and Weighted Coloring, Wiley Networks 36(2), s. 114–117, 2000.
  6. Amotz Bar-Noy, Magnus M. Halldórsson, Guy Kortsarz, Ravit Salman, Hadas Shachnai, Sum multicoloring of graphs, „Journal of Algorithms” 37(2), s. 422–450, 1999.