Powstanie Buławina
| Czas |
1707-1708 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
Rosja | ||
| Terytorium | |||
| Wynik |
Zwycięstwo sił feudalnych | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Powstanie Buławina – powstanie chłopów i Kozaków w Rosji w latach 1707-1708, dowodzone przez Kondratija Buławina.
Z powodu wzmożonego ucisku feudalnego chłopów, nad Donem i Wołgą ustawicznie wrzało. W 1707 roku doszło do rewolty na czele której stanął Kondratij Buławin[1]. Główną przyczyną powstania było wysłanie przez cara Piotra I ekspedycji, która miała odszukać wśród Kozaków dońskich zbiegłych chłopów, co naruszało tradycyjny wśród Kozaków azyl udzielany wszelkim przybyszom. Walki rozpoczęły się 9 października 1707 roku od ataku na oddział kniazia Jurija Dołgorukiego. Oddział liczący około 1000 żołnierzy (ekspedycja karną skierowana przeciw zbiegłym chłopom) został rozbity, a Dołgoruki poległ[2]. Do ważnej bitwy doszło 9 kwietnia 1708 roku nad rzeką Liskowatką, zakończonej zwycięstwem powstańców, którzy zdobyli nawet działa i amunicję. To spowodowało wybuch powstania na całym obszarze dońskim.
Przeciwko powstańcom wysłano jednak kolejne oddziały wojska dowodzone między innymi przez Wasilija Dołgorukowa, brata zabitego kniazia Jurija[3]. Ostatecznie powstanie kozacko-chłopskie zostało stłumione przez wojska carskie latem 1708 roku[2], a ataman Buławin po przegranej bitwie pod Azowem popełnił samobójstwo[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kersten 1971 ↓, s. 112.
- ↑ a b Zbigniew Wójcik, Dzieje Rosji 1533-1801. Państwowe Wydawnictwo naukowe 1971, s. 232.
- ↑ Tadeusz Korzon, Historya nowożytna: Od 1649 do 1788 roku. Gebethner i Wolff 1903, s. 339.
- ↑ Mała Encyklopedia 1967 ↓, s. 198.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mała Encyklopedia Wojskowa (A-J). Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Adam Kersten: Historia powszechna 1648-1789. Wyd. 1. Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1971.
