Richie Ashburn
| |||||||||
| środkowozapolowy | |||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Don Richard Ashburn | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Whitey, Put Put | ||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
19 marca 1927 | ||||||||
| Data i miejsce śmierci |
9 września 1997 | ||||||||
| Odbijał |
lewą | ||||||||
| Rzucał |
prawą | ||||||||
| Debiut |
20 kwietnia 1948 | ||||||||
| Ostatni występ |
30 września 1962 | ||||||||
| Statystyki | |||||||||
| Średnia uderzeń |
0,308 | ||||||||
| Home runy |
29 | ||||||||
| Uderzenia |
2574 | ||||||||
| RBI |
586 | ||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||
| |||||||||
 Baseball Hall of Fame
| |||||||||
| Rok wprowadzenia |
1995 | ||||||||
| Metoda elekcji | |||||||||
Don Richard Ashburn (ur. 19 marca 1927, zm. 9 września 1997) – amerykański baseballista, który występował na pozycji środkowozapolowego, sześciokrotny uczestnik Meczu Gwiazd, członek Baseball Hall of Fame.
Kariera zawodnicza[edytuj | edytuj kod]
Przed rozpoczęciem sezonu 1945 podpisał kontrakt jako wolny agent z Philadelphia Phillies[1] i został przydzielony do zespołu Utica Blue Sox (poziom Class A), z którym zdobył w 1945 mistrzostwo Eastern League, uzyskując najlepszą średnią w zespole (0,311)[2]. W 1946 służył w U.S. Army na Alasce. W 1947 powrócił do Blue Sox i ponownie zdobył mistrzostwo ligi. Ustanowił także rekord Eastern League zaliczając 191 odbić w 137 meczach[2].
W Major League Baseball zadebiutował 20 kwietnia 1948 w meczu przeciwko Boston Braves, w którym zaliczył single'a[1]. Sezon 1948 rozpoczął na pozycji lewozapolowego, jednak po 12 spotkaniach został przesunięty na środkowe zapole. 5 czerwca 1948 w drugim spotkaniu doubleheader z Chicago Cubs zaliczył przynajmniej jedno odbicie w 23 meczach z rzędu, a jego średnia wyniosła wówczas 0,380. W lipcu 1948 był jedynym debiutantem w NL All-Star Team. W meczu rozegranym na Sportsman’s Park w St. Louis, wygranym przez AL All Star Team 5–2, Ashburn zaliczył dwa odbicia i skradł bazę[2]. Sezon zakończył ze średnią 0,333 i 32 skradzionymi bazami (1. wynik w MLB), a przez magazyn Sporting News został wybrany najlepszym debiutantem miesiąca. W głosowaniu BBWAA do nagrody NL Rookie of the Year Award zajął 3. miejsce[1][2].
W 1950 Ashburn był członkiem składu Phillies, którzy wywalczyli mistrzostwo National League i zyskali przydomek The Whiz Kids. W World Series wystąpił we wszystkich meczach, uzyskując średnią 0,176, a Phillies przegrali z New York Yankees 0–4. W latach 1951–1954 osiągnął średnią 0,318, dwukrotnie zaliczył najwięcej odbić w National League i dwukrotnie reprezentował klub w Meczu Gwiazd[2]. W 1955 uzyskał najlepszą średnią w lidze (0,338)[1]. Trzy lata później po raz czwarty zagrał w All-Star Game, zdobył po raz drugi tytuł najlepszego uderzającego ze średnią 0,350, zaliczył najwięcej odbić (215), triple'ów (13) i miał najlepszy wskaźnik on-base percentage (0,440)[1][2].
W styczniu 1960 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Chicago Cubs, a grudniu 1961 do New York Mets[1]. W 1962 został wybrany przez Mets najbardziej wartościowym zawodnikiem zespołu i dwukrotnie reprezentował klub w Meczu Gwiazd. Po raz ostatni zagrał 30 września 1962[1].
Późniejszy okres[edytuj | edytuj kod]
W latach 1963–1971 był komentatorem telewizyjnym meczów Phillies. W 1979 numer 1, z którym występował został zastrzeżony przez Philadelphia Phillies[2]. W 1995 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[3]. W 2004 został wprowadzony do Philadelphia Sports Hall of Fame[4].
Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 6× All-Star | 1948, 1951, 1953, 1958, 1962¹, 1962² | [1] |
| Baseball Hall of Fame | od 1995 | [3] |
| # 1 zastrzeżony przez Phillies | 1979 | [2] |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Richie Ashburn Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-08-07]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Richie Ashbrun. sabr.org. [dostęp 2016-08-07]. (ang.).
- ↑ a b Ashburn, Richie. baseball-reference.com. [dostęp 2016-08-07]. (ang.).
- ↑ Philadelphia Sports Hall of Fame - Inductees. phillyhall.org. [dostęp 2016-08-07]. (ang.).