Stara Bystrzyca

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stara Bystrzyca
wieś
Ilustracja
Dom nr 48 w Starej Bystrzycy
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

kłodzki

Gmina

Bystrzyca Kłodzka

Wysokość

360-380[2] m n.p.m.

Liczba ludności (V 2022)

470[3]

Strefa numeracyjna

74

Kod pocztowy

57-516[4]

Tablice rejestracyjne

DKL

SIMC

0851583

Położenie na mapie gminy Bystrzyca Kłodzka
Mapa konturowa gminy Bystrzyca Kłodzka, w centrum znajduje się punkt z opisem „Stara Bystrzyca”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Stara Bystrzyca”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Stara Bystrzyca”
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego
Mapa konturowa powiatu kłodzkiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Stara Bystrzyca”
Ziemia50°18′18″N 16°36′37″E/50,305000 16,610278[1]
Dom nr 68
Dom w Starej Bystrzycy, w tle Góry Bystrzyckie

Stara Bystrzyca (niem. Alt Weistritz[5]) – wieś w Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Bystrzyca Kłodzka, nad rzeką Bystrzycą Łomnicką. Zabudowa miejscowości ma charakter łańcuchówki.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Stara Bystrzyca to wieś łańcuchowa o długości około 3 km, leżąca pomiędzy Bystrzycą Kłodzką na wschodzie i Nową Bystrzycą na zachodzie, na wysokości 360-380 m n.p.m.[2]

Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]

W latach 1945–1954 Stara Bystrzyca była siedzibą gminy Stara Bystrzyca. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa wałbrzyskiego.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

W średniowieczu miejscowość nazywała się Alden Wystricz, a wiekach późniejszych Alt Weistritz. 12 listopada 1946 nadano miejscowości polską nazwę Stara Bystrzyca[5].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Najstarsze znane wzmianki o miejscowości o nazwie Weistritz pochodzą z 1316 roku. W XIV wieku Stara Bystrzyca należała do rodziny Glaubitzów[6]. W 1381 roku znajdował się w miejscowości młyn, sprzedany przez Glaubitzów szpitalowi bystrzyckiemu. W XV wieku miejscowość stała się własnością królewską, a następnie została kupiona przez magistrat Bystrzycy[6]. W 1765 roku powstało tu wolne sołectwo. W roku 1840 we wsi było 136 domów, w tym: szkoła katolicka, dwa młyny wodne, tartak, gorzelnia, bielnik i kilka warsztatów tkackich[2]. Pod koniec XIX wieku Kłodzkie Towarzystwo Górskie wytyczyło w okolicy szlaki turystyczne, a na Przełęczy Spalona powstała gospoda, co przyczyniło się do turystycznego znaczenia miejscowości[6]. W 1910 roku miejscowość miała 1030 mieszkańców.

Gospodarka[edytuj | edytuj kod]

W Starej Bystrzycy znajdują się m.in.: piekarnia, należąca do Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Bystrzycy Kłodzkiej, 2 sklepy spożywcze, nieczynny kamieniołom (kopalnia odkrywkowa kamienia nieopodal piekarni) i kilka przedsiębiorstw usługowych, służących głównie społeczności lokalnej.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

W miejscowości jest sporo starych domów z XVII i XIX wieku, a przy budynku nr 22 stoi kapliczka słupowa[6].

Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 128058
  2. a b c Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 15: Kotlina Kłodzka i Rów Górnej Nysy. Wrocław: I-BiS, 1993, s. 399-402. ISBN 83-85773-06-1.
  3. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1208 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  5. a b Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262).
  6. a b c d Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2010, s. 440. ISBN 978-83-89188-95-3.
  7. Informacje zawarte na stronie PTTK Strzelin; dostęp: 3.08.2015

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]