Tadeusz Ilczuk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Ilczuk
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 listopada 1909
Kruzy

Data i miejsce śmierci

1 kwietnia 2006
Warszawa

Poseł na Sejm PRL II, III, IV i V kadencji
Okres

od 1957
do 1972

Przynależność polityczna

Zjednoczone Stronnictwo Ludowe

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Walecznych (1943–1989) Krzyż Partyzancki Warszawski Krzyż Powstańczy Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Tadeusz Ilczuk
ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

5 listopada 1909
Kruzy

Data i miejsce śmierci

1 kwietnia 2006
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1936–1949

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Bataliony Chłopskie
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Batalion Szkolny Podchorążych Rezerwy Piechoty;
Bataliony Chłopskie
ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

komendant okręgu II BCh

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa, Powstanie warszawskie

Późniejsza praca

pisarz, pedagog, działacz polityczny, działacz ruchu ludowego

Tadeusz Ilczuk (ur. 5 listopada 1909 w Kruzach, zm. 1 kwietnia 2006 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, ekonomista, działacz ruchu ludowego, spółdzielca, poseł na Sejm PRL II, III, IV i V kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w rodzinie chłopskiej, był synem Jana[1]. W 1929 ukończył gimnazjum w Drohiczynie. W 1930 wstąpił do Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”, a w 1932 do Stronnictwa Ludowego. Także w 1932 podjął pracę w Związku Spółdzielni Spożywców RP „Społem”. W 1935 uzyskał dyplom zawodowy w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 3516. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[2].

Jako podporucznik rezerwy został oficerem gospodarczym Komendy Obwodu Batalionów Chłopskich w Garwolinie w 1940. Potem był członkiem Trójki Wojewódzkiej Stronnictwa Ludowego „Roch”, a od maja 1944 komendantem okręgu II BCh. Walczył w powstaniu warszawskim. W jego warszawskim mieszkaniu odbywały się spotkania konspiracyjne działaczy „Rocha” i BCh, a także zebrania Rady Jedności Narodowej i Delegatury Rządu na Kraj. W październiku 1945 przeprowadził z rozkazu Komendy Głównej BCh ujawnienie oddziałów BCh z okręgu warszawskiego. Zweryfikowano go następnie w stopniu majora Wojska Polskiego. W 1949 zdobył tytuł magistra nauk ekonomicznych w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (dawnej SGH).

Od sierpnia 1945 działał w Polskim Stronnictwie Ludowym. W grudniu 1947 przeszedł do „lubelskiego” SL, z którym w listopadzie 1949 przystąpił do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Od 1959 do 1973 zasiadał w Naczelnym Komitecie tej partii. Pełnił też funkcje wiceprezesa Centralnego Związku Kółek Rolniczych i później prezesa Związku Spółdzielni Oszczędnościowo-Pożyczkowych.

W 1957, 1961, 1965 i 1969 uzyskiwał mandat posła na Sejm PRL. Zasiadał w Komisji Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego oraz w Komisji Nadzwyczajnej do opracowania projektu ustawy o Najwyższej Izbie Kontroli (II kadencja), w trakcie II i V kadencji zasiadał w Komisji Handlu Wewnętrznego (w V kadencji przewodniczący komisji). Ponadto w II i III kadencji pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Handlu Zagranicznego, a w IV Komisji Przemysłu Lekkiego, Rzemiosła i Spółdzielczości Pracy. Członek Polskiej Grupy Unii Międzyparlamentarnej w trakcie IV kadencji.

Od 1990 był działaczem Ogólnopolskiego Związku Żołnierzy Batalionów Chłopskich. Na wniosek zarządu głównego Związku prezydent Aleksander Kwaśniewski mianował go w 2002 na stopień generała brygady[1]. Był redaktorem Państwowego Wydawnictwa Rolniczego i Leśnego. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera D18-L11-11)[3]. Jego biografię w formie książkowej wydał w 2017 Janusz Gmitruk.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b M.P. z 2002 r. nr 41, poz. 637
  2. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 166.
  3. Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2019-11-25].
  4. M.P. z 2000 r. nr 32, poz. 658.
  5. Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]