Tadhg Furlong

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadhg Furlong
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Tadhg Vincent Furlong[1]

Data i miejsce urodzenia

14 listopada 1992
Wexford

Wzrost

183 cm[2][3]

Masa ciała

122 kg[2][3]

Rugby union
Pozycja

filar

Kariera juniorska
Lata Zespół
2010 New Ross R.F.C.
2010–2014 Leinster Rugby
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
2010– Clontarf F.C.
2013– Leinster Rugby[3][4] 71 (15)
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
2008–2010  Irlandia U-18
2010–2011  Irlandia U-19
2011–2012  Irlandia U-20
2015–  Irlandia[1][2] 44 (25)
2017 British and Irish Lions[1] 3 (0)
  1. ↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 4 stycznia 2020 r.
  2. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 23 lutego 2020 r.

Tadhg Furlong (irl. ang. wym. [ˌtaɪg ˈfɚːlɒːŋ], ur. 14 listopada 1992 r. w Wexfordzie[1][2][4]) – irlandzki rugbysta występujący na pozycji prawego filara. Reprezentant kraju, medalista mistrzostw Europy U-18, dwukrotny uczestnik pucharu świata, zdobywca Wielkiego Szlema w Pucharze Sześciu Narodów, zawodnik British and Irish Lions, klubowy zwycięzca ligi krajowej oraz mistrz Europy.

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Furlong dorastał na farmie w niewielkiej wsi Campile w hrabstwie Wexford[5][6]. Od dzieciństwa przejawiał liczne talenty sportowe. Był zawodnikiem klubu Horsewood GAA, gdzie grał w drużynach futbolowej i hurlingowej[5][6]. Ze szczególnym powodzeniem uprawiał drugą z wymienionych dyscyplin, występując w juniorskich reprezentacjach hrabstwa[6][7][8][9]. Także później, w czasie nauki w Good Counsel College w New Ross nadal uprawiał tradycyjne irlandzkie gry zespołowe[6][9]. Jednocześnie uczęszczał na zajęcia rugby union do klubu New Ross R.F.C., gdzie jego ojciec był trenerem młodzieży[8] (po raz pierwszy dołączył do grupy młodzików w kategorii do lat 8)[8][10]. Niemniej aż do ukończenia 16. roku życia swój czas poświęcony na sport dzielił pomiędzy rugby (głównie w zimie) oraz ulubiony hurling (latem). Dopiero wówczas w pełni poświęcił się rugby[5], w wieku 17 lat zdobywając powołanie do reprezentacji południowo-wschodnich hrabstw kraju[7].

Przyszły reprezentant Irlandii ukończył szkołę w 2010 roku, zaliczając egzaminy z techniki oraz ekonomii i zarządzania[6]. Otrzymał wówczas szansę dalszego szkolenia sportowego w strukturach Leinster Rugby. Przed sezonem 2010/2011 dołączył do drużyny juniorów, jednocześnie zmieniając przynależność klubową na poziomie amatorskiej All-Ireland League (AIL): drużynę New Ross zamienił na dubliński Clontarf F.C.[7][8] W 2011 roku trafił do właściwej akademii Leinsteru[8][11]. W swoim pierwszym sezonie na tym poziomie Furlong uszkodził tkankę chrzęstną w stawie ramiennym, co skutkowało ponad półroczną pauzą[7]. Także pozostałe dwa lata w akademii nie były wolne od przerw w treningach. W marcu 2013 roku w czasie meczu AIL pomiędzy Clontarf a Bohemians gracz po ataku jednego z rywali doznał pęknięcia nerki. Choć interwencja chirurgiczna nie była konieczna, jednak przez kolejne 20 tygodni młody filar nie mógł podejmować żadnej aktywności fizycznej[7][8]. Niedługo po powrocie do zdrowia Furlong przeszedł zabieg wycięcia wyrostka robaczkowego i ponownie zmuszony był wstrzymać się od treningów przez dłuższy czas[7]. W trakcie wymuszonych przerw zawodnik zdobył wyższe wykształcenia w zakresie przedsiębiorczości (specjalizacja finansowość) na Dublin City University[7].

Spędziwszy cztery lata w młodzieżowych drużynach Leinster Rugby, w 2014 roku Furlong otrzymał profesjonalny kontrakt i na stałe dołączył do pierwszej drużyny[8][12].

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

W profesjonalnych rozgrywkach debiutował wciąż jako zawodnik trzeciego roku akademii Leinsteru[8]. Pierwsze spotkanie w Pro12 zaliczył w listopadzie 2013 roku, z ławki rezerwowych pojawiając się na boisku w starciu z Newport Gwent Dragons[13][14]. Drużyna z Dublina rozgrywki zakończyła na najwyższym stopniu podium, w majowym finale pokonując Glasgow Warriors[15]. Niemniej sam Furlong w zmaganiach ligowych wystąpił zaledwie siedmiokrotnie (trzy razy w pierwszym składzie), w tym po raz ostatni w marcu 2014 roku[4]. Jednocześnie był członkiem zespołu rezerw, który po zwycięstwie nad Leeds wywalczył British and Irish Cup[16].

Dobre występy sprawiły, że przed sezonem 2014/2015 urodzony w Wexfordzie zawodnik został nagrodzony miejscem w drużynie[12]. Początkowo z uwagi na dużą konkurencję w składzie jego okazje do gry były ograniczone – przed nim w hierarchii plasowali się reprezentanci Irlandii Mike Ross i Marty Moore[8], natomiast na pozycji lewego filara podstawowym zawodnikiem był Michael Bent[17]. Niemniej kontuzje rywali do miejsca w drużynie (w szczególności Moore’a) pozwoliły młodemu zawodnikowi na stosunkowo regularne zajmowanie pozycji wśród zmienników[18]. Ostatecznie w swoim pierwszym sezonie jako zawodowiec Furlong opuścił zaledwie dwa mecze[19], występując w pierwszym składzie siedmiokrotnie i aż 18 razy pojawiając się na placu gry jako rezerwowy[4]. W sezonie tym zaliczył także swój debiut w rozgrywkach europejskich (październikowe spotkanie z Wasps)[20]. Z czasem jego pozycja w drużynie stale rosła. W kolejnym roku częściej pojawiał się już na boisku jako zawodnik podstawowy niż jako zmiennik[4], by w 2017 roku wygrać rywalizację z kończącym sportową karierę Rossem[21]. Mniej więcej w tym samym czasie skupił się wyłącznie na grze na pozycji prawego filara, porzucając sporadyczne występy po drugiej stronie młyna, jakie dotąd zdarzało mu się notować[22]. W grudniu 2017 roku Furlong przedłużył swój kontrakt z Leinster Rugby o kolejne trzy sezony, do lata 2021 roku[23]. Wedle medialnych doniesień miał w ten sposób zostać jednym z najlepiej opłacanych rugbystów w kraju, plasując się pod tym względem jedynie za Jonathanem Sextonem i Conorem Murrayem. Komentatorzy wskazywali, że nowa umowa miała zabezpieczyć drużynę z Dublina przed zakusami bogatych klubów francuskich mogących kusić Irlandczyka lukratywnymi ofertami[24].

W 2018 roku Furlong był centralną postacią drużyny, która wywalczyła podwójną koronę[3][4][20]. Najpierw ekipa Leinster sięgnęła po tytuł klubowych mistrzów Europy, w finale pokonując Racing 92[25], by dwa tygodnie później w finale ligi Pro14 pokonać walijską drużynę Scarlets[26]. Rok później Irlandczycy byli bliscy powtórzenia tego osiągnięcia. Choć jednak zdołali obronić tytuł mistrzowski w Pro14 (nieznaczna wygrana z Glasgow Warriors)[27], to wcześniej w finale Champions Cup 10:20 ulegli Anglikom z Saracens. Filar zdobył jedyne przyłożenie swojej drużyny[28].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Zawodnik New Ross R.F.C. jesienią 2008 roku otrzymał powołanie na zbliżający się sezon do reprezentacji klubów U-18 (obok reprezentacji szkół jednej z dwóch drużyn narodowych w tej kategorii wiekowej)[29]. Furlong miał wówczas niespełna 16 lat. W marcu 2009 roku znalazł się w kadrze na mistrzostwa Europy[30], gdzie ostatecznie Irlandczycy zajęli trzecią lokatę[31]. Rok później uczestniczył w kolejnej edycji tego turnieju[32]. Tym razem drużyna z Zielonej Wyspy dotarła do samego finału, ulegając w nim rówieśnikom z Francji[33].

Przed sezonem reprezentacyjnym 2010/2011 młody filar awansował do drużyny do lat 19[34]. Niemniej już kilka miesięcy później 18-latek brał udział w zmaganiach zespołu U-20 podczas młodzieżowego Pucharu Sześciu Narodów[35]. Następnie otrzymał powołanie na mistrzostwa świata w tej samej kategorii wiekowej[7][36], podczas których Irlandczycy po porażce z Walią zakończyli zawody na ósmym miejscu[37]. Ze względu na swój wiek Furlong brał udział także w młodzieżowych mistrzostwach świata rozgrywanych rok później w Południowej Afryce[38], gdzie Irlandia zajęła piątą lokatę[39]. Łącznie w dwóch wspomnianych turniejach brał udział we wszystkich 10 meczach swojej drużyny, tylko raz pełniąc rolę zmiennika[8].

Na kolejne powołanie do reprezentacji musiał poczekać do jesieni 2014 roku. Wobec kontuzji w składzie po raz pierwszy został włączony do drużyny seniorów przygotowującej się wówczas do listopadowego meczu testowego z Gruzją[18]. Podobnie rolę partnera treningowego pełnił podczas zgrupowania kadry przed Pucharem Sześciu Narodów 2015[18]. Pierwszy występ w barwach narodowych zaliczył w maju 2015 roku w spotkaniu z Barbarians, podczas którego w skład irlandzkiej drużyny wchodzili wyłącznie gracze Leinsteru i Ulsteru[18][40]. Oficjalny debiut przypadł na mecz z Walią stanowiący przedostatni sparing przed pucharem świata w Anglii[22][41]. Został wówczas pierwszym wychowankiem New Ross w kadrze narodowej[41]. Miejsce w reprezentacji Furlong zawdzięczał przede wszystkim kontuzjom bardziej doświadczonych graczy, choć on sam niespełna tydzień wcześniej zdążył wrócić po urazie uda, który wykluczył go z treningów na ponad miesiąc[19]. Kiedy zaledwie trzy dni później selekcjoner Joe Schmidt ogłaszał skład na mistrzostwa, gracz Leinster Rugby znalazł się wśród powołanych[19][42]. W czasie turnieju Furlong wystąpił zaledwie raz, z ławki rezerwowych wchodząc na boisko w grupowym meczu z Rumunią[22].

Przełomowym okresem dla kariery reprezentacyjnej filara z Wexfordu był rok 2016. Początkowo, choć znalazł się w składzie reprezentacji na Pucharu Sześciu Narodów[43], to jedynie dwukrotnie pojawił się na placu gry jako zmiennik[2][44]. Podczas czerwcowych spotkań z Południową Afryką zaliczył swój pierwszy mecz w podstawowym składzie[6], czym rozpoczął imponującą serię występów[17]. W czasie wspomnianych gier w RPA Irlandczycy odnotowali pierwsze w swojej historii zwycięstwo nad „Springboks” odniesione na terenie rywali[23][45]. Szczególne wrażenie wywarły występy Furlonga podczas jesiennych meczów testowych[6]. W podstawowym ustawieniu pojawiał się w starciach z Nową Zelandią (dwóch) i Australią[2][44]. Dwa z nich zakończyły się zwycięstwem Irlandczyków, w tym historyczne, pierwsze wygrane spotkanie z „All Blacks”[46].

Rok 2017 Furlong rozpoczął jako podstawowy prawy filar reprezentacji, na stałe wyprzedzając w hierarchii doświadczonego Mike’a Rossa[21]. W pierwszym składzie wystąpił we wszystkich meczach Pucharu Sześciu Narodów[44], by w kwietniu otrzymać powołanie do międzynarodowej ekipy British and Irish Lions[47]. W czasie tournée po Nowej Zelandii Irlandczyk rozegrał trzy sparingi (w tym jeden jako zmiennik), a także trzy mecze przeciw „All Blacks” (wszystkie w pierwszym składzie)[48]. Choć ostatecznie seria pozostała nierozstrzygnięta (w trzech meczach zwycięstwo każdej z drużyn oraz remis)[44][48], powszechnie wskazywano, że Furlong był jednym z najlepszych zawodników swojej drużyny[49][50][51][52]. Ponownie wyróżniającym się graczem był także podczas Pucharu Sześciu Narodów 2018, choć opuścił mecze z Włochami i Walią[53] (w pierwszym z wymienionych spotkań z powodu kontuzji zmuszony był opuścić boisko po zaledwie trzech minutach gry)[54]. Irlandzka reprezentacja pokonała wszystkich pięciu rywali, zdobywając tym samym Wielki Szlem[55]. W dalszej części roku Furlong brał udział w wygranej 2:1 czerwcowej serii meczów z Australią[2][44] (w jednym ze spotkań został okrzyknięty najlepszym graczem na boisku)[56], a także zwycięskich starciach z Argentyną i Nową Zelandią[2][44][57].

W roku 2019 raz jeszcze był podstawowym graczem swojej drużyny podczas Pucharu Sześciu Narodów[44], zaś we wrześniu otrzymał powołanie na rozgrywany w Japonii puchar świata[58]. Irlandzka drużyna przystępowała do mistrzostw w gronie faworytów, w pewnym momencie nawet jako lider światowego rankingu[59]. Zespół nie zdołał jednak sprostać oczekiwaniom – Irlandia w fazie grupowej doznała porażki z gospodarzami turnieju[60], przez co w fazie ćwierćfinałowej trafiła na Nowozelandczyków. Ekipa „All Blacks”, rok wcześniej ograna w pojedynku w Dublinie, tym razem zdominowała Irlandczyków, pokonując ich aż 46:14[61]. Pod względem indywidualnym filar wziął udział w pięciu turniejowych spotkaniach, dwukrotnie zdobywając punkty przez przyłożenie[2][44].

Po mistrzostwach w reprezentacji Irlandii doszło do znaczących zmian: Schmidta na stanowisku selekcjonera zastąpił Andy Farrell, zaś po zakończeniu kariery przez Rory’ego Besta nowym kapitanem został Jonathan Sexton. Sam 27-letni Furlong wszedł w skład nowo powołanej rady drużyny[62].

W maju 2021 roku ogłoszono, że zawodnik znalazł się w składzie British and Irish Lions na serię spotkań w Południowej Afryce[63].

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Stan na 23 lutego 2020 r.[2][44]

Występy na arenie międzynarodowej
Przyłożenia na arenie międzynarodowej
Lp. Data Miejsce Przeciwnik Rozgrywki
1. 16 czerwca 2018 Melbourne Rectangular Stadium, Melbourne  Australia mecz testowy
2. 7 września 2019 Aviva Stadium, Dublin  Walia mecz testowy
3. 22 września 2019 Stadion Nissan, Jokohama  Szkocja Puchar Świata w Rugby 2019
4. 12 października 2019 Level-5 Stadium, Fukuoka  Samoa Puchar Świata w Rugby 2019
5. 8 lutego 2020 Aviva Stadium, Dublin  Walia Puchar Sześciu Narodów 2020

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • nagroda European Professional Club Rugby dla najlepszego zawodnika w Europie (EPCR European Rugby Player of the Year):
    • 2019 – nominacja[64]
    • 2020 – nominacja[65]
  • nagroda Rugby Players Ireland dla zawodnika roku według współzawodników (RPI Players’ Player of the Year):
    • 2017 – nominacja[66]
    • 2018 – nominacja[67]
  • nagroda Rugby Players Ireland dla zawodnika roku 2017 według kibiców (RPI Supporters’ Player of the Year)[66]
  • nominacja do nagrody Rugby Union Writers’ Club dla osobowości roku 2018 (RUWC Personality of the Year)[68]

Styl gry[edytuj | edytuj kod]

Znakiem rozpoznawczym Furlonga jest przede wszystkim bardzo silna gra w młynie dyktowanym[6][8][49]. Jednak tym, co odróżnia go od wielu zawodników występujących na tej samej pozycji, jest także dobra postawa w „grze otwartej”. Dysponuje szerokim – jak na tak potężnie zbudowanego gracza – wachlarzem zagrań technicznych tak jeśli chodzi o poruszanie się po boisku jak i zagrania ręką. Zdaniem części komentatorów wynikają one także z tego, że filar w młodości uprawiał futbol gaelicki czy hurling. W połączeniu ze znaczną siłą i mobilnością umiejętności te sprawiają, że Furlong wyróżnia się pod tym kątem spośród innych graczy pierwszej linii młyna, zwłaszcza prawych filarów cechujących się zazwyczaj małym zaangażowaniem w „grę otwartą”[6][9][69].

Życie osobiste[edytuj | edytuj kod]

Ojciec zawodnika, James był farmerem w Campile w południowo-wschodniej Irlandii[7][8][70]. W przeszłości prowadził sklep mięsny[5]. Amatorsko grywał też w rugby na pozycji filara w klubie New Ross R.F.C. – podobnie jak później jego syn[6][7][8]. Matka Furlonga, Margaret przybyła do południowego Leinsteru z wyspy Whiddy w hrabstwie Cork[5][70]. W przeszłości była dyrektorem Ballycullane National School we wsi Ballycullane[8][70]. Tadhg ma młodszego brata Eoina[5][6][10][70].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Tadhg Furlong | Ireland [online], ESPN Scrum [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-06] (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j Tadhg Furlong [online], Irish Rugby Football Union [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-20] (ang.).
  3. ↑ a b c d Tadhg Furlong [online], Pro14 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-09] (ang.).
  4. ↑ a b c d e f Tadhg Furlong [online], Leinster Rugby [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-15] (ang.).
  5. ↑ a b c d e f Patrick McCarry, Tadhg Furlong speaks superbly on how his home, parents and GAA roots forged him [online], sportsjoe.ie [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-10] (ang.).
  6. ↑ a b c d e f g h i j k Dion Fanning, The making of an international: The rise and rise of Tadhg Furlong [online], sportsjoe.ie, luty 2017 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-14] (ang.).
  7. ↑ a b c d e f g h i j Marcus Ó Buachalla, Refusing to rest on his laurels after stunning rise, „Irish Independent”, 4 grudnia 2014 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-09] (ang.).
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Gerry Thornley, The shape of things to come: Tadhg Furlong made for prop, „The Irish Times”, 13 września 2014 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-11] (ang.).
  9. ↑ a b c Cian Tracey, 'He's an inspiration to a whole new generation' - Tadhg Furlong's journey from New Ross to world's best tighthead prop, „Irish Independent”, 6 stycznia 2018 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-13] (ang.).
  10. ↑ a b David Looby, Eye of the Tadhg'er, „New Ross Standard”, Irish Independent, 16 czerwca 2017 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-14] (ang.).
  11. ↑ Richard Blake, Leinster Academy panel 2011/12 announced… [online], Leinster Rugby, 8 lipca 2011 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-09] (ang.).
  12. ↑ a b Leinster Academy announced for new season [online], Leinster Rugby, 18 lipca 2014 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-12] (ang.).
  13. ↑ Leinster Newcomer Kirchner Set For First Start [online], Irish Rugby Football Union, 31 października 2013 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-04] (ang.).
  14. ↑ Newport Gwent Dragons 19 v 23 Leinster [online], Leinster Rugby, 1 listopada 2013 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-10-25] (ang.).
  15. ↑ Andy Burke, Pro12 final: Leinster 34-12 Glasgow Warriors [online], BBC Sport, 31 maja 2014 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-08] (ang.).
  16. ↑ Leinster 'A' 44 v 17 Leeds Carnegie [online], Leinster Rugby, 23 maja 2014 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-12] (ang.).
  17. ↑ a b Neil Francis, The question has to be asked - just where did Tadhg Furlong come from?, „Irish Independent”, 1 grudnia 2016 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-10-25] (ang.).
  18. ↑ a b c d Murray Kinsella, Wexford native Furlong keen to impress Schmidt in Ireland's green [online], the42.ie, TheJournal.ie, 28 maja 2015 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-23] (ang.).
  19. ↑ a b c Cian Tracey, Tadhg Furlong: 'I'd have said you were cracked if you'd told me a year ago I'd be here', „Irish Independent”, 31 sierpnia 2015 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-10-25] (ang.).
  20. ↑ a b Tadhg Furlong [online], European Professional Club Rugby [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-13] (ang.).
  21. ↑ a b Liam Heagney, Tadhg Furlong says biggest problem so far for Lions squad is pronouncing his name [online], extra.ie, 26 maja 2017 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-11] (ang.).
  22. ↑ a b c Murray Kinsella, Furlong focused solely on tighthead for World Cup this time around [online], the42.ie, TheJournal.ie, 21 sierpnia 2019 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  23. ↑ a b Tadhg Furlong signs new three-year contract with the IRFU, „irish Independent”, 15 grudnia 2017 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-14] (ang.).
  24. ↑ Gavin Cummiskey, Tadhg Furlong now one of Irish rugby’s top earners, „The Irish Times”, 17 maja 2018 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-14] (ang.).
  25. ↑ Mike Henson, Champions Cup final: Leinster beat Racing 92 15-12 to secure fourth title [online], BBC Sport, 12 maja 2018 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-05-18] (ang.).
  26. ↑ Gareth Griffiths, Pro14 final: Leinster 40-32 Scarlets [online], BBC Sport, 26 maja 2018 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-17] (ang.).
  27. ↑ Tom English, Glasgow Warriors 15-18 Leinster: Holders win Pro14 final at Celtic Park [online], BBC Sport, 25 maja 2019 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-07] (ang.).
  28. ↑ Saracens lift third Heineken Champions Cup after victory over Leinster [online], European Rugby Champions Cup, European Professional Club Rugby, 11 maja 2019 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
  29. ↑ Ireland Under-18 Clubs Squad Announced [online], Irish Rugby Football Union, 23 października 2008 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-12] (ang.).
  30. ↑ Ireland Under-18 Clubs Squad Named [online], Irish Rugby Football Union, 25 marca 2009 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-12] (ang.).
  31. ↑ Under-18s Finish Third In FIRA/AER Tournament [online], Irish Rugby Football Union, 11 kwietnia 2009 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-12] (ang.).
  32. ↑ Ireland U-18 Clubs Squad Named For FIRA-AER Tournament [online], Irish Rugby Football Union, 23 marca 2010 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-12] (ang.).
  33. ↑ Ireland U-18 Clubs Team Lose Out In Final [online], Irish Rugby Football Union, 3 kwietnia 2010 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-12] (ang.).
  34. ↑ National Talent Squads Announced [online], Irish Rugby Football Union, 14 grudnia 2010 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-12] (ang.).
  35. ↑ Ireland U-20 Team Tweaked For Scotland Game [online], Irish Rugby Football Union, 23 lutego 2011 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-12] (ang.).
  36. ↑ Ireland U-20 Squad Named For Junior World Championship [online], Irish Rugby Football Union, 25 maja 2011 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-07] (ang.).
  37. ↑ Wales 38 - 24 Ireland [online], Międzynarodowa Rada Rugby, Mistrzostwa Świata U-20 w Rugby Union Mężczyzn 2011, 26 czerwca 2011 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane 2012-10-15] (ang.).
  38. ↑ Ireland U-20 Squad Named For Junior World Championship [online], Irish Rugby Football Union, 8 maja 2012 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-12] (ang.).
  39. ↑ Ireland 18 - 7 France [online], Międzynarodowa Rada Rugby, Mistrzostwa Świata U-20 w Rugby Union Mężczyzn 2012, 22 czerwca 2012 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane 2014-11-10] (ang.).
  40. ↑ Ireland pipped by Barbarians at Thomond Park [online], Raidió Teilifís Éireann, 28 maja 2015 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-02] (ang.).
  41. ↑ a b Sean Farrell, Tadhg Furlong 'a very proud representative of New Ross' after Ireland debut [online], the42.ie, TheJournal.ie, 29 sierpnia 2015 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-26] (ang.).
  42. ↑ Ireland Squad Named For Rugby World Cup [online], Irish Rugby Football Union, 1 września 2015 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-07] (ang.).
  43. ↑ Ireland Squad Named For Opening Rounds Of RBS 6 Nations [online], Irish Rugby Football Union, 20 stycznia 2016 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-14] (ang.).
  44. ↑ a b c d e f g h i Tadhg Furlong | Match list [online], ESPN Scrum [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-06] (ang.).
  45. ↑ South Africa 20 Ireland 26: Fourteen-man Ireland shock Springboks to claim historic win, „The Daily Telegraph”, 11 czerwca 2016 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-26] (ang.).
  46. ↑ Richard Petrie, Autumn internationals: Ireland 40-29 New Zealand [online], BBC Sport, 5 listopada 2016 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-01] (ang.).
  47. ↑ British and Irish Lions 2017: Sam Warburton captain, Dylan Hartley out [online], BBC Sport, 19 kwietnia 2017 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-11] (ang.).
  48. ↑ a b Tadhg Furlong [online], British and Irish Lions [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-10-25] (ang.).
  49. ↑ a b Gerry Thornley, Wexford farmer Tadhg Furlong braces for the ultimate scrum test, „The Irish Times”, 15 listopada 2018 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-14] (ang.).
  50. ↑ Gerry Thornley, Tadhg Furlong’s solid form hits right note with Lions fans, „The Irish Times”, 9 lipca 2017 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-14] (ang.).
  51. ↑ Players ratings from British and Irish Lions tour of New Zealand [online], talkingrugbyunion.co.uk, 9 lipca 2017 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2018-12-17] (ang.).
  52. ↑ Lions player ratings: Our verdict on every squad member from New Zealand tour, „The Daily Telegraph”, 10 lipca 2017 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-14].
  53. ↑ Rúaidhrí O’Connor, All 30 of Ireland's Grand Slam contributors rated - but one man comes out on top, „irish Independent”, 20 marca 2018 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-10-25] (ang.).
  54. ↑ Nick Purewal, Ireland thrash Italy but pay a price with injuries to Robbie Henshaw and Tadhg Furlong, „The Independent”, 10 lutego 2018 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-21] (ang.).
  55. ↑ Hugh Godwin, Six Nations: Ireland complete the third Grand Slam in their history with 24-15 victory over England, „The Independent”, 17 marca 2018 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-30] (ang.).
  56. ↑ Ruaidhri O’Connor, 'He's really deserving of that award' - Joe Schmidt pays tribute to Tadhg Furlong after man of the match display, „Irish Independent”, 16 czerwca 2018 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-14] (ang.).
  57. ↑ Robert Kitson, Jacob Stockdale scores only try as Ireland earn historic win over All Blacks, „The Guardian”, 17 listopada 2018 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-23] (ang.).
  58. ↑ Ireland’s Rugby World Cup Squad Is Announced [online], Irish Rugby Football Union, 2 września 2019 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-05] (ang.).
  59. ↑ Ireland top ranking going into Rugby World Cup 2019 [online], World Rugby, Puchar Świata w Rugby 2019, 9 września 2019 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-20] (rundi).
  60. ↑ Paul Rees, Japan stun Ireland to pull off another famous Rugby World Cup upset, „The Guardian”, 28 września 2019 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-10-03] (ang.).
  61. ↑ Schmidt era ends in a heartbreak as players fall dramatically short [online], World Rugby, Puchar Świata w Rugby 2019, 21 października 2019 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-10-21] (ang.).
  62. ↑ Murray Kinsella, Furlong and Ringrose link up with Ireland's six-man leadership group [online], the42.ie, TheJournal.ie, 29 stycznia 2020 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-01-29] (ang.).
  63. ↑ British and Irish Lions 2021: Sam Simmonds in 37-man squad but Billy Vunipola misses out [online], BBC Sport, 6 maja 2021 [dostęp 2021-05-07] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-06] (ang.).
  64. ↑ EPCR European Player of the Year award 2019 – nominees announced [online], European Professional Club Rugby, 24 stycznia 2019 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-05] (ang.).
  65. ↑ EPCR European Player of the Year award 2020 – nominees announced [online], European Professional Club Rugby, 27 stycznia 2020 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-11] (ang.).
  66. ↑ a b The Zurich Irish Rugby Awards 2017 [online], Rugby Players Ireland, 11 maja 2017 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-18] (ang.).
  67. ↑ Zurich Irish Rugby Players Awards winners announced [online], Rugby Players Ireland, 16 maja 2018 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2018-08-24] (ang.).
  68. ↑ Sexton Collects Rugby Union Writers’ Club award [online], Puchar Sześciu Narodów, 15 stycznia 2019 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-15] (ang.).
  69. ↑ Patrick McCarry, Tadhg Furlong finishes 2018 with two more awards and an impressive achievemen [online], sportsjoe.ie, grudzień 2018 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-15] (ang.).
  70. ↑ a b c d Furlong's time has come, „The Southern Star”, 7 lutego 2016 [dostęp 2020-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-15] (ang.).
Składy reprezentacji Irlandii
Skład reprezentacji Irlandii na Pucharze Świata 2015
Młyn
Atak
Trener

Skład reprezentacji Irlandii na Pucharze Świata 2019
Młyn
Atak
Trener

Skład reprezentacji Irlandii na Pucharze Świata 2023
Młyn
Atak
Trener

Skład British and Irish Lions – Nowa Zelandia 2017
Młyn
Atak
Trener

Skład British and Irish Lions – Południowa Afryka 2021
Młyn
Atak
Trener

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadhg_Furlong&oldid=71652637”