Włodzimierz Bolecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Bolecki
Ilustracja
Włodzimierz Bolecki (2022)
Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1952
Warszawa

Profesor doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: teoria i historia literatury polskiej
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski (1976)

Doktorat

1980 – nauki humanistyczne
Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Habilitacja

1991 – nauki humanistyczne
Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Profesura

21 listopada 1996

Instytut badawczy

Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Włodzimierz Bolecki, ps. „Jerzy Malewski” (ur. 13 kwietnia 1952 w Warszawie) – polski teoretyk i historyk literatury polskiej, profesor Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, krytyk literacki. Wiceprezes Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (FNP).

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentem VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1971)[1]. W 1976 ukończył studia w zakresie filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Uzyskał tytuł magistra na podstawie pracy Historia i biografia. „Opowieści biograficzne” Wacława Berenta. W latach 1976–1979 był doktorantem w Stacjonarnym Studium Doktoranckim w Instytucie Badań Literackich PAN. W 1980 obronił pracę Poetycki model prozy w dwudziestoleciu międzywojennym i uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. W 1991 uzyskał w IBL PAN stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Pre-teksty i teksty. Z zagadnień związków międzytekstowych w literaturze polskiej XX w., a 21 listopada 1996 tytuł naukowy profesora.

Kariera naukowa[edytuj | edytuj kod]

Zawodowo związany jest z Instytutem Badań Literackich PAN. W latach 1979–1980 pracował jako starszy asystent, a w latach 1981–1991 jako adiunkt. Od 1991 jest kierownikiem Pracowni Poetyki Historycznej. W latach 1992–1996 był docentem, od 1996 zaś jest profesorem IBL PAN. Zasiada w redakcji wydawanego przez IBL dwumiesięcznika „Teksty Drugie”. Od 1995 do 2004 był również profesorem nadzwyczajnym i zwyczajnym na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego w Katedrze Literatury Romantyzmu i Współczesnej. Od 2005 jest także pracownikiem naukowym w Zakładzie Teorii Literatury i Poetyki Instytutu Literatury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego.

Gościnnie wykładał w wielu uczelniach zagranicznych w Czechach, Danii, Francji, Holandii, Kanadzie, Słowenii, Stanach Zjednoczonych, Szwajcarii, Szwecji, na Węgrzech i w Wielkiej Brytanii. W latach 2000–2001 pracował jako profesor-gość w Instytucie Slawistyki Uniwersytetu w Uppsali.

Zainteresowania[edytuj | edytuj kod]

Zajmuje się teorią i historią literatury XX wieku, m.in. twórczością takich autorów jak Wacław Berent, Witold Gombrowicz, Gustaw Herling-Grudziński, Józef Mackiewicz, Czesław Miłosz, Bruno Schulz, Aleksander Wat czy Stanisław Ignacy Witkiewicz.

Działalność w organizacjach naukowych i zawodowych[edytuj | edytuj kod]

Zasiada m.in. w Radzie Naukowej IBL PAN oraz Komitecie Nauk o Literaturze PAN. Należy do PEN Clubu, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Od 1 września 2004 do 31 października 2006 był członkiem Rady Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, od 1 listopada 2006 zaś jest jej wiceprezesem.

W 2012 został członkiem korespondentem[2], w 2022 członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności[3].

Został członkiem jury Nagrody Literackiej im. Marka Nowakowskiego[4].

W 2022 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[5].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Jest autorem wielu książek, opracowań, artykułów i wywiadów, redaktor wydawnictw zbiorowych. Teksty jego autorstwa ukazywały się w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych, kulturalnych, społeczno-politycznych, jak i prasie codziennej. Jego najważniejsze książki to m.in.:

  • Historia i biografia. Opowieści biograficzne Wacława Berenta, Wrocław 1978;
  • Poetycki model prozy w dwudziestoleciu międzywojennym, Wydawnictwo Ossolineum, Wrocław 1982, SERIA: Z Dziejów Form Artystycznych w Literaturze Polskiej, pod. redakcją J. Sławińskiego, vol.60.
  • Widziałem wolność w Warszawie. Szkice 1982–1987, Warszawa I wyd. 1984, II wyd. 1989 (pod ps. Jerzy Malewski);
  • Ciemny Staw. Trzy szkice do portretu Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Warszawa 1991;
  • Pre-teksty i teksty. Z zagadnień związków międzytekstowych w literaturze polskiej XX wieku, Warszawa 1991;
  • Ptasznik z Wilna (o Józefie Mackiewiczu), Kraków 1991 (pod ps. Jerzy Malewski);
  • Wyrok na Józefa Mackiewicza, Londyn 1991 (pod ps. Jerzy Malewski);
  • Prawdy niemiłe. Eseje, Warszawa 1993;
  • Inny Świat Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Warszawa 1994;
  • Poetycki model prozy w dwudziestoleciu międzywojennym: Witkacy, Gombrowicz, Schulz i inni. Studium z poetyki historycznej, Kraków 1996;
  • Rozmowy w Dragonei (z Gustawem Herlingiem-Grudzińskim), Warszawa 1997 – nominacja do Nagrody Literackiej Nike 1998[6]
  • Polowanie na postmodernistów w Polsce, Kraków 1999;
  • Rozmowy w Neapolu (z Gustawem Herlingiem-Grudzińskim), Warszawa 2000;
  • Ciemna Miłość. Szkice o twórczości Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Kraków 2005;
  • Inna krytyka, Kraków 2006
  • Ptasznik z Wilna. O Józefie Mackiewiczu (Zarys monograficzny) (wyd. drugie: uzup., popr. i rozsz.), Kraków 2007
  • Modalności modernizmu. Studia, analizy, interpretacje, Wydawnictwo IBL PAN, Warszawa 2013.
  • Ptasznik z Wilna. O Józefie Mackiewiczu (Zarys monograficzny) (wyd. trzecie: uzup., popr. i rozsz.), Kraków 2013
  • Wenus z Drohobycza: (o Brunonie Schulzu), Gdańsk 2017;
  • Chack (Gracze. Opowieść o szulerach) [powieść], Kraków 2018;

Jest także autorem i współautorem scenariuszy filmów dokumentalnych poświęconych m.in. Józefowi Mackiewiczowi (Jedynie prawda jest ciekawa, 1996, reż. Robert Kaczmarek), Czesławowi Miłoszowi (Czesława Miłosza historia literatury polskiej XX wieku, 1999, reż. Ewa Pytka-Chylarecka) i paryskiej „Kulturze” (Tratwa kultury, 1996, wspólnie z Piotrem Wojciechowskim, reż. Adam Kuczyński). Napisał również scenariusz do filmu fabularnego Ostatni dzwonek (1989) w reżyserii Magdaleny Łazarkiewicz.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1971. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2021-08-31].
  2. Członkowie. „Rocznik Polskiej Akademii Umiejętności. Rok 2021”, s. 16, 2022. Kraków: Polska Akademia Umiejętności. ISSN 1230-7033. 
  3. Nowo wybrani członkowie PAU. 11 VI 2022. pau.krakow.pl. [dostęp 2022-12-14].
  4. Skład Kapituły Nagrody Literackiej imienia Marka Nowakowskiego. bn.org.pl. [dostęp 2018-04-09].
  5. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 kwietnia 2022 r. nr rej. 130/2022 o nadaniu orderu (M.P. z 2022 r. poz. 648).
  6. Nagroda Nike 1998. nike.org.pl. [dostęp 2015-08-22].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]