Wasilij Orłow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wasilij Orłow
Василий Фёдорович Орлов
pułkownik gwardii pułkownik gwardii
Data i miejsce urodzenia

15 lutego 1916
Wołosowo

Data i miejsce śmierci

19 marca 1945
Lwówek Śląski

Przebieg służby
Lata służby

1933–1937, 1941–1945

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Medal „Za obronę Leningradu” Oficer Legii Zasługi (USA)

Wasilij Fiodorowicz Orłow, ros. Василий Фёдорович Орлов (ur. 2 lutego?/15 lutego 1916 we Włosowie, zm. 19 marca 1945 w Lwówku Śląskim) – radziecki wojskowy, pułkownik gwardii, Bohater Związku Radzieckiego, najmłodszy dowódca korpusu w Armii Czerwonej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w miejscowości Wołosowo w obwodzie leningradzkim.

W 1932 roku ukończył szkołę średnią przy Leningradzkim Instytucie Inżynierów, po czym rozpoczął studia w Leningradzkim Instytucie Przemysłowym, ale w 1933 roku został powołany do wojska i skierowany do Wojskowej Akademii Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej im. Stalina, którą ukończył w listopadzie 1937 roku.

Po ukończeniu akademii został przeniesiony do rezerwy, został wtedy kierownikiem produkcji a następnie dyrektorem technicznym w Leningradzkich Zakładach Remontowych Samochodów, funkcję tę pełnił do lipca 1939 roku, po czym został głównym technikiem i głównym inżynierem w Leningradzkich Zakładach Mechanicznych.

Po ataku na ZSRR powołany do wojska, od czerwca 1941 roku był dowódcą samodzielnego batalionu czołgów ciężkich Frontu Północnego, w walkach batalion pod jego dowództwem wycofał się na lewy brzeg Newy i tam zatrzymał natarcie przeciwnika, został wtedy po raz pierwszy ranny.

W sierpniu 1941 roku został dowódcą 51 Samodzielnego Batalionu Czołgów Odwodu Naczelnego Dowództwa, który brał udział w walkach w obronie Leningradu, w październiku 1941 roku został zastępcą, a następnie dowódcą 107 Pułku Czołgów Frontu Leningradzkiego, funkcję tę pełnił do stycznia 1942 roku. 6 stycznia 1942 roku został ciężko ranny i ewakuowany z Leningradu. W okresie od stycznia do maja 1942 roku przebywał w szpitalu.

Po wyjściu ze szpitala, został dowódcą nowo utworzonej 119 Brygady Pancernej Frontu Kalinińskiego, na czele której brał udział w walkach w rejonie Rżewa, w składzie 29 i 30 Armii. W listopadzie 1942 brygada została przeformowana w pułk czołgów, a on został dowódcą 31 Brygady Pancernej w składzie 20 Armii Frontu Zachodniego, która dowodzi w trakcie drugiego kontrnatarcia pod Rżewem. Brygada tą dowodzi do kwietnia 1943 roku.

W kwietniu 1943 roku zostaje dowódcą 8 Brygada Pancernej Gwardii wchodzącą w skład 20 Korpusu Pancernego. Dowodząc tą brygadą brał udział w walkach w składzie Frontu Briańskiego, Południowego i 2 Ukraińskiego. Dowodząc tą brygadą uczestniczył w operacji orłowskiej (12.07-18.08.1943), malitopolskiej (26.09-05.11.1943), korsuńsko-szewczenkowskiej (24.01-17.02.1944), umańsko-botoszańskiej (05.03-17.04.1944). Po tej ostatniej operacji brygada została wraz z całym korpusem wycofana na tyły.

W dniu 4 grudnia 1944 roku został dowódcą 6 Korpusu Zmechanizowanego Gwardii, zostając najmłodszym dowódców korpusu w Armii Czerwonej. Na czele tego korpusu wchodzącego w skład 4 Armii Pancernej wziął udział w operacji wiślańsko-odrzańskiej (12.01- luty 1945), dolnośląskiej (8.02-24.02.1945) i opolskiej (15-31.03.1945). W styczniu-lutym 1945 brał udział w wyzwalaniu Końskiego, Stąporkowa, Piotrkowa i Lubska.

W dniu 17 marca 1945 roku w okolicy Białej[1] przebywając na punkcie obserwacyjnym 17 Brygady Zmechanizowanej został ciężko ranny w czasie ostrzału artyleryjskiego. I w dniu 19 marca 1945 roku zmarł w Lwówku Śląskim w szpitalu polowym 1 Frontu Ukraińskiego w wyniku odniesionych ran.

Na polecenie dowódcy 1 Frontu Ukraińskiego marsz. Koniewa jego ciało przewieziono do Moskwy i pochowano na cmentarzu Nowodziewiczym. Pośmiertnie został także odznaczony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.

W 1985 roku na podstawie jego życia powstał film fabularny „Говорит Москва!”[2].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podpułkownik (1942)
  • pułkownik (1943)

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Bolesław Dolata: Wyzwolenie Dolnego Śląska w 1945 roku. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1985, s. 174. ISBN 83-04-01882-9.
  2. ↑ Говорит Москва (1985). Kinofilms.tv. [dostęp 2016-02-23]. (ros.). (pol. Mówi Moskwa!)
  3. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 06.04.1945
  4. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 30.01.1943
  5. ↑ Wniosek był o nadanie Orderu Wojny Ojczyźnianej I st., ostatecznie nadano mu Order Czerwonego Sztandaru. Фронтовой приказ nr 73/н z 17.08.1943
  6. ↑ Фронтовой приказ nr 90/н z 20.05.1944
  7. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 27.04.1944

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Praca zbiorowa: А Великая Отечественная: Комкоры. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучкове поле, 2006, s. 243-244. ISBN 5-901679-12-1. (ros.).
  • А. А. Симоновым: Орлов Василий Фёдорович. Герои Страны. [dostęp 2016-02-19]. (ros.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wasilij_Orłow&oldid=70434453”