Zygmunt Łakiński

Zygmunt Łakiński
	; płk Zygmunt Łakiński (przed 1932)
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	27 stycznia 1892 ; Kościan
Data i miejsce śmierci	24 marca 1961 ; Londyn
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	7 dywizjon artylerii konnej; 10 pułk artylerii lekkiej; 30 Dywizja Piechoty; 3 Dywizja Piechoty; 3 Dywizja Strzelców Karpackich; 7 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca dywizjonu artylerii; dowódca pułku artylerii; dowódca artylerii dywizyjnej; dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zygmunt Łakiński (ur. 27 stycznia 1892 w Kościanie, zm. 24 marca 1961 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 stycznia 1892 w Kościanie, w rodzinie Jana Łakińskiego h. Pelikan (1859–1940) i Teresy z Księżopolskich (1866–1922). Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do gimnazjum w Poznaniu, gdzie w 1913 uzyskał świadectwo dojrzałości. 6 sierpnia 1914 został wcielony do Armii Cesarstwa Niemieckiego. W 1915 awansował na podporucznika. Do lutego 1918 służył w artylerii niemieckiej na froncie zachodnim. Następnie do końca października 1918 był instruktorem w Polskiej Sile Zbrojnej.

Od listopada 1918 do 8 stycznia 1919 był adiutantem baonu Służby Straży i Bezpieczeństwa w Poznaniu. 27 grudnia 1918 kierował akcją oddziałów tej służby z punktu dowodzenia w Zamku. Od 9 stycznia 1919 tworzył Dowództwo Artylerii i referował w Dowództwie Głównym sprawy artylerii. 20 stycznia 1919 został adiutantem przy Inspekcji Artylerii.

Do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim formalnie został przyjęty dekretem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej z 20 marca 1919 i mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 października 1915. 15 kwietnia 1919 objął dowództwo 3 baterii I dywizjonu artylerii konnej, który po scaleniu z „armią krajową” (5 lutego 1920) został przemianowany na 7 dywizjon artylerii konnej wielkopolskiej. 3 czerwca 1919 Komisariat NRL awansował go na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W sierpniu 1919 został przeniesiony do 2 pułku artylerii polowej Legionów na stanowisko dowódcy baterii. W listopadzie został dowódcą I dywizjonu. Z 2 pułkiem artylerii polowej Legionów przeszedł cały szlak bojowy wojny polsko-bolszewickiej.

Od października 1921 do 23 czerwca 1922 był członkiem Komisji Weryfikacyjnej dla byłych oficerów armii niemieckiej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 144. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Od 24 kwietnia 1922 do 15 lutego 1924 był szefem Oddziału V Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu, pozostając oficerem nadetatowym 14 pułku artylerii polowej^[1]. W marcu 1924 objął dowództwo 7 dywizjonu artylerii konnej Wielkopolskiej w Poznaniu^[2]^[3]. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[4]. 10 grudnia 1931 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[5]. Dywizjonem dowodził do 16 kwietnia 1934. W kwietniu 1934 został mianowany dowódcą 10 Kaniowskiego pułku artylerii lekkiej w Łodzi^[6]. Od 1 października 1938 dowodził artylerią dywizyjną 30 Poleskiej Dywizji Piechoty. W wojnie obronnej 1939 roku walczył do 28 września.

Następnie przedostał się do Francji, gdzie od kwietnia 1940 roku dowodził artyleria dywizyjną 3 Dywizji Piechoty. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii, od lipca 1940 roku do listopada 1941 roku był zastępcą dowódcy 1 Brygady Strzelców w Szkocji. W styczniu 1942 wyjechał na Bliski Wschód, gdzie został komendantem Centrum Szkolenia Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, a następnie dowódcą artylerii 3 Dywizji Strzelców Karpackich i dowódcą 7 Dywizji Piechoty (do kwietnia 1947 roku). 3 maja 1945 został mianowany generałem brygady.

Po demobilizacji osiedlił się w Londynie. Wykorzystując własne oszczędności kupił dom na wynajem, pełniąc w nim rolę administratora i stróża, co pozwalało mu na uzyskanie środków utrzymania^[7].

Zmarł w Londynie 24 marca 1961. Pochowany został na cmentarzu Gunnersbury w Londynie.

Od 2 lipca 1919 był mężem Teresy Marii z Grabskich h. Pomian (ur. 1897), z którą miał dwóch synów.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 81^[8]
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 9985
Krzyż Niepodległości (21 kwietnia 1937)^[9]^[10]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)^[11]
Krzyż Walecznych (dwukrotnie, 1921)^[12]^[13]
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami^[14]
Złoty Krzyż Zasługi (22 grudnia 1928)^[15]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino^[14]
Krzyż Oficerski Orderu Imperium Brytyjskiego (19 grudnia 1944)^[16]
Gwiazda Italii^[16]
Gwiazda za Wojnę 1939–1945^[16]
Medal Obrony^[16]
Medal Wojny 1939–1945^[16]
Medal Żołnierza (28 stycznia 1948)^[16]
Krzyż Wojenny 1939–1945^[16]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Rocznik oficerski 1923, s. 101, 741, 816.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 14 marca 1924 r., Nr 25, s. 122.
↑ Rocznik oficerski 1924, s. 726, 739.
↑ Rocznik oficerski 1928, s. 423, 451.
↑ Rocznik oficerski 1932, s. 176, 720.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 7 czerwca 1934 r., Nr 11, s. 162.
↑ Włodzimierz Nikitenko: Włóczędzy w generalskich mundurach. Historia.org.pl., 23 września 2014. [dostęp 2016-11-01]. (pol.).
↑ ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 371 .
↑ M.P. z 1937 r. nr 93, poz. 128 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 29, Nr 2 z 11 listopada 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1982 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 38, poz. 1812)
↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 68)
↑ ^a ^b Na podstawie fotografii [1].
↑ M.P. z 1928 r. nr 296, poz. 727 „za wybitne zasługi, położone w powstaniu wielkopolskim”.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Lakinski, Zygmunt - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2023-05-01] .

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zygmunt Łakiński, Stowarzyszenie Grupa Rekonstrukcji Historycznej 7 D.A.K. z Poznania. 7dak.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-11)].

[1] Rocznik oficerski 1923, s. 101, 741, 816.

[2] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 14 marca 1924 r., Nr 25, s. 122.

[3] Rocznik oficerski 1924, s. 726, 739.

[4] Rocznik oficerski 1928, s. 423, 451.

[5] Rocznik oficerski 1932, s. 176, 720.

[6] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 7 czerwca 1934 r., Nr 11, s. 162.

[WGM-7] Włodzimierz Nikitenko: Włóczędzy w generalskich mundurach. Historia.org.pl., 23 września 2014. [dostęp 2016-11-01]. (pol.).

[8] ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 371 .

[9] M.P. z 1937 r. nr 93, poz. 128 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[10] „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 29, Nr 2 z 11 listopada 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych.

[11] M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

[12] Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1982 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 38, poz. 1812)

[13] Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 68)

[:0-14] Na podstawie fotografii [1].

[15] M.P. z 1928 r. nr 296, poz. 727 „za wybitne zasługi, położone w powstaniu wielkopolskim”.

[:1-16] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Lakinski, Zygmunt - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2023-05-01] .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]