Przejdź do zawartości

Adam Gierek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Gierek
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 kwietnia 1938
Zwartberg

Zawód, zajęcie

inżynier, nauczyciel akademicki, polityk

Profesor nauk technicznych
Specjalność: inżynieria warstwy wierzchniej, odlewnictwo
Alma Mater

Politechnika Śląska

Doktorat

1965

Habilitacja

1968

Profesura

1972/1979

Polska Akademia Nauk
Status

członek korespondent

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Śląska

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Komisji Edukacji Narodowej

Adam Gierek (ur. 17 kwietnia 1938 w Zwartbergu) – polski inżynier, nauczyciel akademicki i polityk, profesor nauk technicznych. Senator V kadencji (2001–2004), deputowany do Parlamentu Europejskiego VI, VII i VIII kadencji (2004–2019).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Syn Edwarda Gierka i Stanisławy z domu Jędrusik. Urodził się w prowincji Limburgia w Belgii[1]. W 1947 przyjechał do kraju. Zamieszkał początkowo w Katowicach, a w latach 50. przeniósł się wraz z rodziną do Warszawy[2].

Wykształcenie i działalność naukowa

[edytuj | edytuj kod]

Po zdaniu matury podjął początkowo studia na Politechnice Warszawskiej[2]. W 1961 ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Technologicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Następnie pracował jako asystent w Katedrze Odlewnictwa Politechniki Śląskiej. W latach 1962–1965 odbył staż aspirancki w Moskiewskiej Wyższej Szkole Samochodowo-Mechanicznej, który zakończył obroną rozprawy doktorskiej poświęconej problematyce opracowania racjonalnych podstaw projektowania automatycznych linii odlewniczych. Habilitację uzyskał w 1968 na Politechnice Śląskiej. W 1972 Rada Państwa przyznała mu tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1979 tytuł profesora zwyczajnego.

Od 1972 był organizatorem Instytutu Inżynierii Materiałowej na Wydziale Metalurgii Politechniki Śląskiej (wydział w Katowicach). W 1973 został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk. W latach 1970–1982 członek Stowarzyszenia Naukowo-Technicznego NOT[3]. Został też członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Odlewników.

W latach 1982–1989 profesor wizytujący na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie. Po powrocie do Polski, w latach 1989–1991, kierował Zakładem Materiałoznawstwa i Technologii Materiałów w Instytucie Inżynierii Materiałowej Politechniki Śląskiej w Gliwicach, a od 1991 kierował Katedrą Technologii Stopów Metali i Kompozytów.

Jest autorem ponad 200 publikacji naukowych oraz autorem lub współautorem ponad 80 patentów. Był dotychczas promotorem 26 zakończonych dysertacji doktorskich.

Działalność polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W wyborach parlamentarnych w 2001 wystartował jako kandydat do Senatu z ramienia Koalicyjnego Komitetu Wyborczego Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy (w czasie trwania kadencji został członkiem Unii Pracy). Uzyskał mandat, zdobywając 180 104 głosy (64,69% w swoim okręgu wyborczym)[4][5]. W wyborach w 2004 został wybrany na deputowanego do Parlamentu Europejskiego VI kadencji. Kandydował wówczas także z listy SLD–UP, otrzymując 69 168 głosów[5][6][7]. Zasiadł w Komisji Przemysłu, Badań i Energii, z ramienia której wiosną 2007 został sprawozdawcą rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie wykorzystania wiedzy w praktyce i szeroko zakrojonej strategii innowacyjnej UE.

W 2004 był wśród założycieli Ruchu Odrodzenia Gospodarczego im. Edwarda Gierka, który planował wystawić jego kandydaturę w wyborach prezydenckich w 2005, do czego ostatecznie nie doszło. Został też członkiem zarządu Społecznego Ogólnopolskiego Stowarzyszenia im. Edwarda Gierka[8].

W wyborach w 2009 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w PE (ponownie z listy SLD-UP), uzyskał 69 014 głosów[9]. Od 2010 do 2013 był wiceprzewodniczącym Unii Pracy. Do 2016 zasiadał w radzie krajowej tej partii. W 2014 ponownie zdobył mandat eurodeputowanego, dostał wówczas 56 237 głosów[10]. W 2019 zdecydował nie ubiegać się o reelekcję w kolejnych wyborach i zawiesił swoją działalność polityczną, motywując to podeszłym wiekiem[11]. W Parlamencie Europejskim w trakcie wszystkich kadencji zasiadał w grupie Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów[3].

Autor tekstów w tygodniku „Przegląd[12].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Dwukrotnie żonaty (najpierw z Ariadną Gierek-Łapińską, następnie z Krystyną Zębalą-Gierek). Ma dwoje dzieci: córkę Stanisławę i syna Marcina.

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dane osoby pełniącej funkcje publiczne. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-02-21].
  2. a b Biografia: Od Belgii do Belgii. adam.gierek.com.pl. [dostęp 2019-02-21].
  3. a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2019-10-27].
  4. Serwis PKW – Wybory 2001. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-02-21].
  5. a b Adam Gierek. mamprawowiedziec.pl. [dostęp 2019-02-21].
  6. Piotr Gajdziński: Gierek Człowiek z węgla. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2013, s. 351. ISBN 978-83-7177-924-4.
  7. Serwis PKW – Wybory 2004. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-02-22].
  8. Społeczne Ogólnopolskie Stowarzyszenie im. Edwarda Gierka. krs-online.com.pl. [dostęp 2019-02-21].
  9. Serwis PKW – Wybory 2009. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-02-22].
  10. Serwis PKW – Wybory 2014. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-02-22].
  11. Kamil Szewczyk: Syn Edwarda Gierka nie wystartuje do europarlamentu. Znamy powód!. se.pl, 2019-02-28. [dostęp 2019-05-02].
  12. Adam Gierek. tygodnikprzeglad.pl. [dostęp 2018-06-10].
  13. Zasłużeni dla Miasta Sosnowca. „Kurier Miejski”, 21 czerwca 2023. [dostęp 2024-05-17].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]