Aleja Jana Pawła II w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Boston9 (dyskusja | edycje) o 08:16, 9 lip 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Jana Pawła II
{{{nazwa oryginalna}}}
{{{jednostki}}}
Ilustracja
{{{opis zdjęcia}}}
Państwo {{{państwo}}}
Miejscowość

{{{miejscowość}}}

Długość

4,2 km

Poprzednie nazwy

{{{poprzednie nazwy}}}

Plan
[[Plik:{{{plan}}}|240x240px|alt=Plan przebiegu ulicy|]]
Przebieg
światła rondo Czterdziestolatka
Al. Jerozolimskie
ul. Chałubińskiego
185m ul. Chmielna
315m ul. Złota
440m ul. Sienna
500m ul. Śliska
światła 640m rondo ONZ
745m ul. Twarda
światła 965m ul. Grzybowska
1150m ul. Krochmalna
plac Mirowski
1310m ul. Ptasia
światła 1380m ul. Elektoralna
1530m ul. Ogrodowa
światła 1690m al. „Solidarności”
1840m ul. Nowolipie
1850m ul. Nowolipie
światła 2030m ul. Nowolipki
2170m ul. Dzielna
światła 2370m ul. Anielewicza
2635m ul. Miła
2775m ul. Niska
światła 2845m ul. Stawki
3130m ul. Dzika
światła 3245m rondo Zgrupowania AK „Radosław”
4200m aleja Wojska Polskiego/ul. Władysława Broniewskiego
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark}
Rondo ONZ i aleja Jana Pawła II widziane nocą z biurowca Rondo 1

Aleja Jana Pawła II – ulica w warszawskich dzielnicach: Wola, Śródmieście i Żoliborz, biegnąca od Alej Jerozolimskich do alei Wojska Polskiego.

Jest jedną z głównych arterii Warszawy prowadzących z południa na północ[1].

Przebieg

Aleja jest przedłużeniem w kierunku północnym ul. Tytusa Chałubińskiego. Na całej długości jest ulicą dwujezdniową, rozdzieloną szerokim pasem zieleni, w którym wyznaczone są torowiska tramwajowe. Wszystkie skrzyżowania posiadają sygnalizację świetlną.

Wzdłuż całej niemal długości znajduje się ścieżka rowerowa. Niektóre jej odcinki wytyczono po wschodniej, a inne po zachodniej stronie alei.

Historia

Aleję projektowano już przed 1939, jednak prace nie rozpoczęły się przed II wojną światową gdyż koszty wykupu terenów w jednym z najgęściej zaludnionych i zabudowanych przed wojną rejonów Warszawy były dla miasta zbyt wysokie.

W grudniu 1949 planowanej arterii nadano nazwę Juliana Marchlewskiego. Obecną nazwę w brzemieniu "aleja Jana Pawła II" nadano w drodze uchwały Rady Dzielnicy-Gminy Warszawa Wola 2 października 1990[2].

Aleja została wybudowana w latach 1955–1959 jako fragment trasy N-S (al. Niepodległości-ul. Tytusa Chałubińskiego-al. J. Marchlewskiego-ul. Stołeczna)[3]. Została przeprowadzona przez tereny zniszczone w czasie powstania warszawskiego i gruzy dawnego warszawskiego getta. Odcinek od Alej Jerozolimskich do ul. Krajowej Rady Narodowej (obecnie ul. Twarda) oddano do użytku w 1956[4]. Dalsze odcinki oddano do użytku w kolejnych trzech latach, zbudowano także wiadukt nad torami kolejowymi w pobliżu stacji Warszawa Gdańska[3].

W październiku 1965 na skrzyżowaniu z ulicami Prostą i Świętokrzyską oddano do użytku rondo, któremu w 1986 nadano nazwę „rondo ONZ”[5][6].

W latach 1949–1967 tereny dawnego getta zabudowano osiedlami: Muranów Południowy, Muranów Północny i Muranów Zachodni[7]. W latach 1965–1972 po obu stronach ulicy powstały 16-piętrowe bloki Osiedla Za Żelazną Bramą[8].

W lipcu 1968 na skwerze przy Hali Mirowskiej odsłonięto pomnik Juliana Marchlewskiego[9].

W latach 1972–1976, w związku z budową Dworca Centralnego, pod skrzyżowaniem z Alejami Jerozolimskimi zbudowano system przejść podziemnych ze sklepami, a nad ulicą dwa wiadukty[10].

Ulice w ciągu obecnej alei przed 1945

W swym przebiegu nowo powstała ulica częściowo wchłonęła trzy dawne ulice: Solną, Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego oraz Parysowską[10].

  • Ulica Solna – przeprowadzono ją jako krótką przecznicę około 1775; biegła od ul. Elektoralnej do ul. Leszno (obecnie: al. „Solidarności”). W ciągu dziesięciu lat jej istnienia otrzymała stosunkowo gęstą zabudowę, uzupełnianą w okresie XIX wieku. W okresie 1940–1942 znajdowała się w obrębie getta, cała zabudowa została spalona po upadku powstania warszawskiego. Ulicę Solną wymienia jeszcze spis ulic z 1955; w 1956 przestała istnieć w związku z wytyczeniem trasy N-S. Ocalałą zabudowę wyburzono, pozostawiając jedynie silnie przekształconą i obniżoną kamienicę Trachtenberga z 1913 (Solna 16, obecnie al. Jana Pawła II 38).
  • Ulica Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego, wcześniej Nowokarmelicka – powstała przed 1861, łączyła ulicę Gęsią (obecnie: ul. Anielewicza) z ul. Miłą. Zabudowywana po 1875 czynszówkami typu przedmiejskiego, zamieszkiwana przez biedotę żydowską. Od 1940 w obrębie getta, utraciła całą zabudowę po powstaniu 1943. Ostatecznie zlikwidowana wraz z budową trasy N-S.
  • Ulica Parysowska – powstała w 1893, biegła od ul. Stawki do Dzikiej. Jednocześnie po zachodniej stronie ulicy wytyczono plac Parysowski w kształcie zbliżonym do trapezu. Nazwę nadano dla upamiętnienia jurydyki Parysowskiej, istniejącej tu od XVI wieku. Zabudowa ulicy powstawała od pierwszego dziesięciolecia XX wieku, z nasileniem przed wybuchem I wojny światowej. W okresie 1940–1942 znalazła się w obrębie getta, zabudowania zostały doszczętnie zniszczone podczas powstania 1943. Ulica i plac zostały ostatecznie zlikwidowane w 1961 po wytyczeniu końcowego odcinka Trasy N-S.

Ważniejsze obiekty

Upamiętnienia

Uwagi

Przypisy

  1. Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 112.
  2. Uchwała Nr VI/33/90 Rady Dzielnicy-Gminy Warszawa Wola z dnia 2 października 1990 r. w sprawie: zmiany nazwy ulic.
  3. a b Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 363.
  4. Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 113.
  5. Warszawa. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1966, s. 26.
  6. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 402. ISBN 83-86619-97X.
  7. Barbara Orlańska, Andrzej Dobrucki, Wacław Orzeszkowski, Jan Kazimierz Zieliński: Warszawskie osiedla ZOR. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1968, s. 24–35, 153.
  8. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 286. ISBN 83-01-08836-2.
  9. Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, s. 136. ISBN 83-7005-211-8.
  10. a b Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 286. ISBN 83-01-08836-2.
  11. Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 103. ISBN 83-912463-4-5.
  12. Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 180. ISBN 83-912463-4-5.
  13. Stanisław Ciepłowski: Napisy pamiątkowe w Warszawie XVII-XX w.. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 126. ISBN 83-01-06109-X.
  14. Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 104. ISBN 83-912463-4-5.
  15. Tomasz Urzykowski: Papieski głaz w kształcie jaja przy Pawiaku. [w:] 1 kwietnia 2009 [on-line]. warszawa.gazeta.pl. [dostęp 2014-06-06].

Bibliografia

Linki zewnętrzne