Anna Romanowa (1708–1728)
| ||
.jpg)
| ||
| wielka księżna rosyjska | ||
| Dane biograficzne | ||
| Dynastia | Romanowowie | |
| Data i miejsce urodzenia | 29 stycznia 1708 Moskwa | |
| Data i miejsce śmierci | 4 maja 1728 Kilonia | |
| Miejsce spoczynku | Katedra Piotropawłowska w Petersburgu | |
| Ojciec | Piotr I Wielki | |
| Matka | Katarzyna I | |
| Mąż | Karol Fryderyk Holsztyński | |
| Dzieci | Piotr III Romanow | |
Anna Piotrowna Romanowa (ros. Анна Петровна Романова; ur. 29 stycznia 1708 w Moskwie, zm. 4 maja 1728 w Kilonii) – wielka księżna rosyjska.
Była córką cara Rosji Piotra I i Katarzyny Aleksiejewny (późniejszej cesarzowej Katarzyny I), urodzoną, zanim rodzice zawarli formalne małżeństwo[1]. Początkowo Anna i jej młodsza siostra Elżbieta były wychowywane przez mamki chłopskiego pochodzenia, dopiero od ok. 1716 wychowaniem księżniczek zajmowały się włoskie i francuskie guwernantki. Wykształcenie obydwu dziewcząt miało jednak charakter powierzchowny[2]. 1 czerwca 1725 w Petersburgu wyszła za mąż za Karola Fryderyka, księcia Holsztynu-Gottorp[3].
W 1725 r. po śmierci ojca Piotra I była jedną z pretendentek do objęcia tronu, jednak cesarzową została wybrana przez gwardię i Aleksandra Mienszykowa jej matka.[4] Katarzyna I zmarła już w 1727 r. i na swego następcę wyznaczyła (przyrodniego) bratanka Anny, Piotra II.[4] Nie są znane powody dla których umierająca caryca przy wyznaczaniu następcy tronu zdecydowała się pominąć swoje córki.
Anna wraz z mężem weszła w skład dziewięciu regentów rządzących Rosją w imieniu małoletniego cara Piotra II Romanowa[5]. Nadal spory wpływ na politykę w kraju miał Aleksander Mienszykow, który zaręczył cara ze swoją córką Marią Mienszykową.[4] Wzbudziło to niezadowolenie Anny i jej męża, które zaczęli demonstrować publicznie.[4] Mienszykow wypłacił małżeństwu ponad milion florenów i wysłał z misją dyplomatyczną do Szlezwiku.[4]
21 lutego 1728 w Kilonii Anna urodziła swojemu mężowi syna, Karla Petera Ulricha von Holstein-Gottorp, późniejszego cesarza Rosji. 3 miesiące po porodzie Anna zmarła[6]. Jej ostatnią wolą było spocząć w katedrze Pietropawłowskiej w Petersburgu i życzenie to zostało uszanowane.
Kilkanaście lat po śmierci Anny Elżbieta już jako caryca Rosji wysłała list do Joanny Elżbiety Holstein-Gottorp z prośbą o przysłanie jej portretu ukochanej siostry. To zapoczątkowało kontakt pomiędzy dwoma dworami i w rezultacie ślub syna Anny Piotra III z Katarzyną II.
Współcześni zapamiętali ją jako ładną i wykształconą kobietę, poliglotkę. Jej osoba miała zostać upamiętniona specjalnym orderem.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W.A. Serczyk, Piotr Wielki, Wydawnictwo Ossolineum, Wrocław 2003, s. 162.
- ↑ A. Iskendrow (red.), Dynastia Romanowów, Warszawa 1993, s. 185.
- ↑ M. Marek: Oldenburgowie (ang.). genealogy.euweb.cz. [dostęp 2013-08-11].
- ↑ a b c d e Andrzej Andrusiewicz, Romanowowie, 2017.
- ↑ A. Iskendrow (red.), Dynastia Romanowów, Warszawa 1993, s. 187.
- ↑ A. Iskendrow (red.), Dynastia Romanowów, Warszawa 1993, s. 209.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Iskendrow A. (red.), Dynastia Romanowów, Wydawnictwo Prolog, Warszawa 1993, ISBN 83-85-763-06-6.
- Serczyk W.A., Piotr Wielki, Wydawnictwo Ossolineum, Wrocław 2003, ISBN 83-04-04483-8, s. 162.
