Bukowiec (województwo lubuskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Artykuł

52°22′35″N 15°41′30″E

- błąd

38 m

WD

52°32'54"N, 15°41'19"E

- błąd

38 m

Odległość

20201 m

Bukowiec
wieś
Ilustracja
Kościół pw. św. Marcina z 1985
Państwo

 Polska

Województwo

 lubuskie

Powiat

międzyrzecki

Gmina

Międzyrzecz

Wysokość

100 m n.p.m.

Liczba ludności (2022)

742[1]

Strefa numeracyjna

95

Kod pocztowy

66-313[2]

Tablice rejestracyjne

FMI

SIMC

0183940

Położenie na mapie gminy Międzyrzecz
Mapa konturowa gminy Międzyrzecz, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Bukowiec”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Bukowiec”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bukowiec”
Położenie na mapie powiatu międzyrzeckiego
Mapa konturowa powiatu międzyrzeckiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Bukowiec”
Ziemia52°22′35″N 15°41′30″E/52,376389 15,691667

Bukowiec (niem. Bauchwitz) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie międzyrzeckim, w gminie Międzyrzecz.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Bukowiec położony jest 10 kilometrów na południowy wschód od Międzyrzecza przy lokalnej drodze do Zbąszynka. Miejscowość leży na zboczu tzw. Wału Bukowieckiego, który stanowi lokalną kulminację moreny o wysokości do 133 m n.p.m. Wzgórza Wału Bukowieckiego ciągną się pomiędzy Wyszanowem, Bukowcem i Lutolem Suchym. Wokół znajdują się duże obszary leśne z ukrytymi jeziorami (Bukowieckie, Wyszanowskie).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość pierwotnie związana była z Wielkopolską. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od XIV wieku. Wymieniona pierwszy raz w dokumencie z 1301 jako "Bucowetz", 1390 "Bukowecz", 1412 "Bucowecz", 1420 "Bukuicz", 1422 "Bukowcze", 1425 "Buccowecz", 1427 "Bucowiecz", 1447 "Buccowetz", 1449 "Bukowicz", 1452 "Bukovvcz", 1474 "Bukowicze", 1508 "Buccowecz Almanicum", 1944 "Bauchwitz"[3].

Dyskusyjne wśród historyków są wzmianki wcześniejsze: pierwsza z 1236 r. jako Bucove oraz z 1250 (Przybygniew z Bukowca)[4].

W 1301 na podstawie darowizny miejscowość stała się własnością opactwa cystersów w Paradyżu. Wtedy to komes Mroczek oddał Bukowiec klasztorowi za zgodą swoich synów oraz dziedziców. W zamian za darowiznę mnisi mieli zbudować w kościele ołtarz św. Jana Ewangelisty dla niego oraz dla komesa Boguszy i Pawła ich stryjecznego, a także przygotować pochówek pod tym ołtarzem dla nich oraz ich potomków. Dokument potwierdzony został pieczęciami Mroczka, Boguszy, komesa Gniewomira oraz ich stryjecznego Pawła[3].

Miejscowość w 1420 stała się siedzibą własnej parafii. Od 1390 ponownie stała się wsią szlachecką, a jej dziedzicem był szlachcic Jan Konopka. W 1449 Bukowiec leżał w powiecie poznańskim Korony Królestwa Polskiego. W 1436 sąd polubowny rozstrzygał spór o granice pomiędzy wsiami: Myśleszewem, Łagowcem oraz Bukowcem. Woźny potwierdził wtedy lokalizację kopców granicznych usypanych między wsiami. W latach 1412-36 jako właściciela wsi odnotowano Stefana lub Szczepana Konopkę z Bukowca, a w 1444 wdowę po nim Małgorzatę. W okresie tym oprócz Stefana wymieniono również innych właścicieli Andrzeja, Fabiana, Henryka i Piotra Konopków; zapewne spokrewnionych z tym pierwszym. W 1486 i 1491 Dobrogost z Lwówka kupił od Walentyna z Bukowca prawo bliższości po zmarłym bracie Janie Joście dziedzicu we wsi za 50 grzywien, a także od Andrzeja z Bukowca jego część majętności we wsi przypadłą po śmierci wuja Jana Josta Bukowieckiego za 100 grzywien. W 1499 wieś odnotowano w wykazie zaległości podatkowych[3].

W miejscowości urodził się Jan Bukowiecki (ur. ok. 1597, zm. 1640–1643), który był autorem rozprawy moralnej De liberalitate et avaritia brevis dissertatio auctore Joanne Bukowiecki a Bukowiec (Krótka rozprawa o hojności i skąpstwie napisana przez Jana Bukowieckiego z Bukowca). Był to niewielki traktat filozoficzny, który stanowi zapis świadomości kalwińskiej szlachty zamieszkującej pogranicze wielkopolsko-brandenburskie. Z dzieła pochodzi zawołanie rodziny Bukowieckich: Cnota tylko jest szlachectwem[5].

W drugiej połowie XVI w. części wsi przeszły w ręce innych właścicieli. W roku 1578 Franciszek Bukowiecki swoje udziały w wiosce sprzedał Bartłomiejowi Szlichtyngowi, od tego roku rodzina Szlichtyngów zaczęła dodawać sobie do nazwiska przydomek "z Bukowca". Ostatnie działy wsi Jan Bukowiecki sprzedał w 1596 Jerzemu Szczanieckiemu. Wśród współwłaścicieli dóbr bukowieckich wymieniani są także Krzyccy. Rodziny te były ze sobą spokrewnione i zmiany własnościowe wynikały z licznych koligacji rodzinnych. W 1580 odnotowano płatników poboru ze wsi: Andrzeja Krzyckiego, Bartłomieja Szlichtynka, Jerzego Szczanieckiego oraz Małgorzatę Bukowiecką. Płacili oni podatki od 21,5 łana, 17 zagrodników (w tym jednego wolnego zagrodnika) gospodarujących we wsi, 11 komorników, kowala, garncarza, 2 pasterzy wypasających 125 owiec oraz od 4 pługów kolonistów[3].

W czasie reformacji właściciele wsi przeszli na protestantyzm, co potwierdzają zachowane dokumenty z wizytacji 1640 roku. Od 1550 roku istniał tu zbór luterański[6].

W 1653 roku Bukowiec przeszedł na własność rodziny Unrugów w linii zwanej odtąd bukowiecką. Pierwszym przedstawicielem rodu władającym majątkiem w Bukowcu był Aleksander Unrug (1628-po 1682), syn Jerzego. Ostatnimi właścicielami wsi (w latach 1787-1945) była rodzina von Gersdorff[7].

W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Międzyrzecz w rejencji poznańskiej[8]. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 548 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 73 dymy (domostwa)[8]. Bukowiec stanowił odrębny majątek, którego właścicielem był wówczas Leopold Gersdorff. W skład majątku Bukowiec wchodziły wówczas także dwa folwarki: Jezierny (1 dom, 9 mieszkańców) i Kozioł (1 dom, 6 mieszkańców)[8].

Urodzony w Bukowcu Hans Otto von Gersdorff (1864-1908) zasiadał w latach 1900-1908 w Reichstagu[9]. Przed drugą wojną światową we wsi znajdował się drewniany kościół, duży folwark, pałac właścicieli z XVII w. (spłonął po wejściu wojsk radzieckich), cegielnia, wiatrak, dwie kuźnie, gospoda i kilka sklepów. Miejscowość liczyła 950 mieszkańców.

Po wojnie wieś została zasiedlona przez ludność pochodzącą z Kresów i z centralnej Polski. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Bukowiec. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.

Obecnie we wsi znajduje się kościół pod wezwaniem świętego Marcina, szkoła podstawowa, stacja PKP, przystanek PKS, kilka sklepów, bar i dyskoteka. Z dawnego folwarku pozostał budynek bramny z wieżami, gorzelnia i część zabudowań gospodarczych. Obok zabudowań folwarku zachował się położony w wąwozie park krajobrazowy.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Drewniany kościół w Bukowcu, rysunek wykonany przed 1905

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[10]:

  • kościół filialny pod wezwaniem św. Marcina, zabytkowy i drewniany, wzniesiony w 1550 roku, który zniszczył pożar w 1978 r., nową świątynię wybudowano w latach 1980-1985
  • park dworski.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych, Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 107 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. a b c d Chmielewski 1982 ↓.
  4. Część historyków kwestionuje daty 1236 i 1250, jako mogące odnosić się do innych miejscowości.
  5. Dariusz Aleksander Rymar, Jan Bukowiecki z Bukowca (ok. 1597 – 1640–1643) [w:] Rocznik Lubuski, tom XXVII, cz. 1, Zielona Góra 2001.
  6. Henryk Merczyng, Zbory i senatorowie protestanccy w dawnej Rzeczypospolitej, Warszawa 1904, s. 24.
  7. Strona Lubuskiego Konserwatora Zabytków
  8. a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère) Jana Nepomucena Bobrowicza, 1846, s. 258.
  9. Parlamentarierportal. [dostęp 2014-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-23)].
  10. Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 23. [dostęp 2013-01-27].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]