Jacek Kiciński
| Biskup tytularny Margum | |||
 Jacek Kiciński (2016) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
30 sierpnia 1968 | ||
| Biskup pomocniczy wrocławski | |||
| Okres sprawowania |
od 2016 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Inkardynacja | |||
| Śluby zakonne |
8 września 1993 | ||
| Prezbiterat |
27 maja 1995 | ||
| Nominacja biskupia |
13 lutego 2016 | ||
| Sakra biskupia |
19 marca 2016 | ||
| Data konsekracji |
19 marca 2016 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Wrocław | ||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Jacek Kiciński (ur. 30 sierpnia 1968 w Turku) – polski duchowny rzymskokatolicki, klaretyn, profesor nauk teologicznych, biskup pomocniczy wrocławski od 2016.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 30 sierpnia 1968 w Turku. W latach 1983–1988 kształcił się w miejscowym Technikum Mechanicznym, kończąc je zdanym egzaminem dojrzałości[1]. W 1988 rozpoczął nowicjat w Zgromadzeniu Misjonarzy Klaretynów[1], w którym 8 września 1993 złożył śluby wieczyste[2]. W latach 1989–1995 odbył studia na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, zakończone uzyskaniem magisterium. 27 maja 1995 w archikatedrze wrocławskiej został wyświęcony na prezbitera przez kardynała Henryka Gulbinowicza. Od 1996 kontynuował studia w zakresie teologii duchowości na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 2000 otrzymał doktorat na podstawie dysertacji Celibat w życiu kapłańskim. Studium na podstawie publikacji polskojęzycznych po Soborze Watykańskim II[1].
W latach 1995–1996 pracował w Łodzi jako wikariusz. W latach 2000–2004 był przełożonym Domu Formacyjnego Misjonarzy Klaretynów we Wrocławiu, a w latach 2004–2010 prefektem ds. duchowości Zarządu Polskiej Prowincji Misjonarzy Klaretynów. Pełnił funkcje opiekuna postulatu Misjonarzy Klaretynów w Kudowie-Zdroju i ponownie przełożonego Domu Formacyjnego we Wrocławiu. W 2006 wszedł w skład rady ds. życia konsekrowanego archidiecezji wrocławskiej, a w 2009 został jej przewodniczącym. Również w 2009 objął urząd wikariusza biskupiego ds. życia konsekrowanego archidiecezji wrocławskiej i wszedł w skład rady kapłańskiej tej archidiecezji. W 2015 został konsultorem Komisji ds. Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego Konferencji Episkopatu Polski[1].
W 2009 na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu habilitował się w zakresie teologii duchowości na podstawie rozprawy Powołanie-Konsekracja-Misja. Personalistyczny wymiar teologii życia konsekrowanego w świetle współczesnego Magisterium Kościoła. W 2015 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych. W roku akademickim 2002/2003 został wykładowcą teologii duchowości na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. W 2006 objął funkcję dyrektora Podyplomowych Studiów Teologii Życia Konsekrowanego PWT we Wrocławiu. W 2010 został kierownikiem Katedry Teologii Duchowości Kapłańskiej i Życia Konsekrowanego, a w 2011 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego PWT we Wrocławiu. W 2006 został redaktorem naczelnym czasopisma naukowego „Życie Konsekrowane”, redagował również „Wrocławski Przegląd Teologiczny”[1].
13 lutego 2016 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji wrocławskiej ze stolicą tytularną Margum[2][3]. Święcenia biskupie otrzymał 19 marca 2016 w katedrze wrocławskiej[4]. Głównym konsekratorem był arcybiskup metropolita wrocławski Józef Kupny, a współkonsekratorami arcybiskup Celestino Migliore, nuncjusz apostolski w Polsce, i kardynał Henryk Gulbinowicz, arcybiskup senior wrocławski[5]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Ut unum sint” (Aby byli jedno)[6]. W archidiecezji wrocławskiej objął urząd wikariusza generalnego[7].
W Konferencji Episkopatu Polski został w 2017[7] przewodniczącym Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego[8], a w 2021 asystentem kościelnym Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta[9], ponadto wszedł w skład Komisji ds. Duszpasterstwa[7] i Komisji Nauki Wiary[10].
Był współkonsekratorem podczas sakr biskupa diecezjalnego Port Pirie Karola Kulczyckiego (2022) i biskupa pomocniczego wrocławskiego Macieja Małygi (2022)[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Klaretyn – biskupem pomocniczym we Wrocławiu. episkopat.pl (arch.), 2016-02-13. [dostęp 2016-11-13].
- ↑ a b Nomina di Ausiliare di Wrocław (Polonia). press.vatican.va, 2016-02-13. [dostęp 2016-02-13]. (wł.).
- ↑ Wrocław: O. Jacek Kiciński – biskupem pomocniczym Archidiecezji Wrocławskiej. episkopat.pl (arch.), 2016-02-13. [dostęp 2016-11-13].
- ↑ Wrocław ma nowego biskupa pomocniczego. ekai.pl (arch.), 2016-03-19. [dostęp 2018-07-01].
- ↑ a b Jacek Kiciński. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2022-04-25]. (ang.).
- ↑ Bp nominat Kiciński o swojej biskupiej nominacji. ekai.pl (arch.), 2016-02-14. [dostęp 2018-07-01].
- ↑ a b c Nota biograficzna Jacka Kicińskiego na stronie archidiecezji wrocławskiej. archidiecezja.wroc.pl. [dostęp 2018-07-01].
- ↑ Jacek Kiciński na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2017-11-05].
- ↑ Wybory 388. Zebrania Plenarnego KEP. depeszekai.pl, 2021-03-11. [dostęp 2021-03-14].
- ↑ Wybory 386. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl, 2020-08-27. [dostęp 2020-08-28].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Nota biograficzna Jacka Kicińskiego na stronie archidiecezji wrocławskiej. [dostęp 2016-03-19].
- Jacek Kiciński na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-11-13]
- Jacek Kiciński w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2016-02-13]