Jean-Louis Borloo
| ||
.jpg)
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 7 kwietnia 1951 Paryż | |
| Minister stanu Francji | ||
| Okres | od 19 czerwca 2007 do 13 listopada 2010 | |
| Przynależność polityczna | UMP | |
Jean-Louis Borloo (ur. 7 kwietnia 1951 w Paryżu) – francuski polityk i prawnik, parlamentarzysta i minister. Lider Partii Radykalnej oraz Unii Demokratów i Niezależnych. Od 2005 żonaty z Béatrice Schönberg.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiował filozofię, nauki ekonomiczne, prawo i historię. Ukończył studia podyplomowe Master of Business Administration na Uniwersytecie w Manchesterze. Praktykował jako adwokat w Paryżu. Był prezesem klubu piłkarskiego Valenciennes FC.
W latach 1989–1992 zasiadał w Parlamencie Europejskim[1]. Od 1989 do 2002 zajmował stanowisko burmistrza Valenciennes. Od 1993 w każdych kolejnych wyborach do 2012 włącznie uzyskiwał mandat deputowanego do francuskiego Zgromadzenia Narodowego. Również w wyborach parlamentarnych w 2012 uzyskał poselską reelekcję[2].
Zaangażował się w działalność socjalliberalnej Partii Radykalnej, był m.in. jej współprzewodniczącym (2005–2007), następnie został prezydentem tego ugrupowania. Wraz z radykałami należał do Unii na rzecz Demokracji Francuskiej, następnie nawiązał współpracę Unii na rzecz Ruchu Ludowego, w ramach której PR uzyskała status partii afiliowanej.
Od 2004 był ministrem do spraw polityki społecznej w rządach Jean-Pierre’a Raffarina i Dominique’a de Villepin. 18 maja 2007 objął urząd ministra finansów i gospodarki w pierwszym gabinecie François Fillona. 19 czerwca w drugim rządzie tego premiera, powołanym po wyborach parlamentarnych, został ministrem stanu (do spraw energii, ekologii, transportu i zrównoważonego rozwoju). Wprowadził pięcioletni plan polityki społecznej, opierający się na trzech celach „równej godności, zamieszkania i zatrudnienia”. Z rządu odszedł po rekonstrukcji dokonanej jesienią 2010.
Po wyborach w 2012 zainicjował powołanie nowej centrowej grupy parlamentarnej, a następnie federacyjnej partii politycznej pod nazwą Unia Demokratów i Niezależnych[3].
W kwietniu 2014 z powodów zdrowotnych związanych z hospitalizacją wynikającą z zapalenia płuc złożył wszystkie funkcje polityczne i partyjne[4], rezygnując m.in. z mandatu deputowanego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 1 kwietnia 2011].
- ↑ Résultats des élections législatives 2012 (fr.). lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 18 czerwca 2012].
- ↑ Borloo jette les fondations de son nouveau parti (fr.). partiradical.net, 18 września 2012. [dostęp 21 października 2012].
- ↑ Borloo: „Je n'ai pas toute l'énergie nécessaire pour remplir mes responsabilités” (fr.). lepoint.ft, 6 kwietnia 2014. [dostęp 5 maja 2014].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Biographie de Jean-Louis BORLOO (fr.). monsieur-biographie.com. [dostęp 1 kwietnia 2011].
- Jean-Louis Borloo na stronie Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji (fr.). [dostęp 1 kwietnia 2011].
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
- Francuscy ministrowie (V Republika)
- Francuscy ministrowie finansów
- Francuscy ministrowie środowiska
- Francuscy parlamentarzyści (V Republika)
- Francuscy posłowie do Parlamentu Europejskiego
- Francuscy samorządowcy
- Politycy Unii na rzecz Demokracji Francuskiej
- Politycy Unii na rzecz Ruchu Ludowego
- Absolwenci HEC Paris
- Ludzie związani z Valenciennes
- Ludzie urodzeni w Paryżu
- Urodzeni w 1951
- Politycy Unii Demokratów i Niezależnych