Zaangażował się w działalność socjalliberalnej Partii Radykalnej, był m.in. jej współprzewodniczącym (2005–2007), następnie został prezydentem tego ugrupowania. Wraz z radykałami należał do Unii na rzecz Demokracji Francuskiej, następnie nawiązał współpracę Unii na rzecz Ruchu Ludowego, w ramach której PR uzyskała status partii afiliowanej.
Od 2004 był ministrem do spraw polityki społecznej w rządach Jean-Pierre’a Raffarina i Dominique’a de Villepin. 18 maja 2007 objął urząd ministra finansów i gospodarki w pierwszym gabinecie François Fillona. 19 czerwca w drugim rządzie tego premiera, powołanym po wyborach parlamentarnych, został ministrem stanu (do spraw energii, ekologii, transportu i zrównoważonego rozwoju). Wprowadził pięcioletni plan polityki społecznej, opierający się na trzech celach „równej godności, zamieszkania i zatrudnienia”. Z rządu odszedł po rekonstrukcji dokonanej jesienią 2010.
Po wyborach w 2012 zainicjował powołanie nowej centrowej grupy parlamentarnej, a następnie federacyjnej partii politycznej pod nazwą Unia Demokratów i Niezależnych[3].
W kwietniu 2014 z powodów zdrowotnych związanych z hospitalizacją wynikającą z zapalenia płuc złożył wszystkie funkcje polityczne i partyjne[4], rezygnując m.in. z mandatu deputowanego.
