Michèle Alliot-Marie
_(cropped).jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 września 1946 |
|---|---|
| Minister obrony Francji | |
| Okres |
od 7 maja 2002 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw wewnętrznych Francji | |
| Okres |
od 18 maja 2007 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister sprawiedliwości Francji | |
| Okres |
od 23 czerwca 2009 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw zagranicznych Francji | |
| Okres |
od 14 listopada 2010 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Michèle Alliot-Marie (ur. 10 września 1946 w Villeneuve-le-Roi) – francuska prawniczka i polityk, parlamentarzystka krajowa i europejska, minister obrony, spraw wewnętrznych, sprawiedliwości i spraw zagranicznych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Z wykształcenia etnolog oraz prawnik. Obroniła doktorat z zakresu prawa i nauk politycznych. Pracowała jako adwokat, a także jako starszy wykładowca na Uniwersytecie Paryż I.
Działalność publiczną w samorządzie rozpoczęła w 1983, kiedy to została radną miasta Ciboure, później zasiadała też w radzie miasta Biarritz. W okresie 1992–2002 sprawowała urząd mera Saint-Jean-de-Luz, następnie objęła stanowisko zastępcy mera tego miasta.
W 1981 powołano ją na funkcję sekretarza neogaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki, weszła później w skład biura politycznego tej partii.
Od 1986 do 2007 w każdych kolejnych wyborach uzyskiwała mandat posłanki do Zgromadzenia Narodowego. Była m.in. wiceprzewodniczącą poselskiej grupy RPR. W 1986 została także po raz pierwszy powołana na stanowisko w administracji rządowej jako sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej, którym była przez dwa lata. Od 1993 do 1995 sprawowała urząd ministra do spraw młodzieży i sportu w rządzie Édouarda Balladura.
W 1989 wybrano ją do Parlamentu Europejskiego, w którym zasiadała przez trzy lata. W tym samym roku została przewodniczącą Zgromadzenia na rzecz Republiki. W 2002 doprowadziła do zjednoczenia się RPR z innymi ugrupowaniami i utworzenia na tej podstawie Unii na rzecz Ruchu Ludowego.
7 maja 2002 objęła tekę ministra obrony w nowo powołanym gabinecie Jean-Pierre’a Raffarina. Urząd ten sprawowała także w rządzie, na czele którego stał Dominique de Villepin. Od 18 maja 2007 wchodziła w skład rady ministrów premiera François Fillona jako minister spraw wewnętrznych, będąc pierwszą kobietą na tym stanowisku.
W 2009 została wiceprzewodniczącą UMP. 23 czerwca tego samego roku po dokonanej rekonstrukcji w rządzie powierzono jej tekę ministra stanu, ministra sprawiedliwości i strażnika pieczęci[1].
14 listopada 2010 została ministrem stanu i ministrem spraw zagranicznych[2]. Odeszła z tego stanowiska 27 lutego 2011 zaledwie po trzech miesiącach sprawowania funkcji z powodu oskarżeń o niewłaściwą reakcję na protesty, które doprowadziły do tunezyjskiej tzw. jaśminowej rewolucji: oferowała m.in. Tunezji pomoc Francji w „radzeniu sobie z protestami”. Okazało się również, że święta bożonarodzeniowe spędziła w Tunezji, w trakcie trwania gwałtownych protestów przeciwko rządom reżimu prezydenta Zajna al-Abidina ibn Alego, razem ze swym partnerem i rodzicami. Skorzystała wtedy z dwóch darmowych przelotów, których koszty pokrył tunezyjski biznesmen bliski rodzinie prezydenta, natomiast jej rodzice kupili od biznesmena przedsiębiorstwo, którego ceny nie ujawniła[3].
W wyborach parlamentarnych w 2012 Michèle Alliot-Marie nie została ponownie wybrana, po 26 latach tracąc mandat poselski na rzecz kandydatki socjalistów[4]. W 2014 została liderką jednej z list wyborczych UMP, powracając na skutek wyborów do pełnienia mandatu eurodeputowanej[5].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jej partnerem życiowym został Patrick Ollier.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Legia Honorowa IV klasy (2022)[6]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Décret du 23 juin 2009 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 24 czerwca 2009. [dostęp 2010-07-28]. (fr.).
- ↑ Communiqué de la Présidence de la République. elysee.fr, 14 listopada 2010. [dostęp 2010-11-14]. (fr.).
- ↑ Sarkozy Reshuffles Cabinet Once Again. nytimes.com, 27 lutego 2011. [dostęp 2011-03-27]. (ang.).
- ↑ Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2012-06-18]. (fr.).
- ↑ Résultats européennes: la liste de nos nouveaux élus. leparisien.fr, 26 maja 2014. [dostęp 2014-05-28]. (fr.).
- ↑ Décret du 29 décembre 2022 portant nomination dans l’ordre national de la Légion d’honneur. legifrance.gouv.fr, 1 stycznia 2023. [dostęp 2024-12-24]. (fr.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Michèle Alliot-Marie na stronie Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji. [dostęp 2010-07-28]. (fr.).
- Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych. [dostęp 2010-11-14]. (ang.).
| W dniu powstania1 |
|---|
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
- Francuscy ministrowie (V Republika)
- Francuscy ministrowie spraw wewnętrznych
- Francuscy ministrowie spraw zagranicznych
- Francuscy ministrowie sprawiedliwości
- Francuscy ministrowie obrony
- Francuscy parlamentarzyści (V Republika)
- Francuscy posłowie do Parlamentu Europejskiego
- Francuscy samorządowcy
- Oficerowie Legii Honorowej
- Politycy Republikanów (Francja)
- Politycy Unii na rzecz Ruchu Ludowego
- Politycy Zgromadzenia na rzecz Republiki
- Urodzeni w 1946