Jerzy II Wsiewołodowicz

Jerzy II
Юрий Всеволодович
	wielki książę włodzimierski
Okres	od 1212; do 1216
Poprzednik	Wsiewołod III
Następca	Konstantyn I
	wielki książę włodzimierski
Okres	od 1218; do 1238
Poprzednik	Konstantyn I
Następca	Jarosław II
	Dane biograficzne
Dynastia	Rurykowicze
Data i miejsce urodzenia	26 listopada 1188 ; Suzdal
Data i miejsce śmierci	4 marca 1238 ; rzeka Sit
Przyczyna śmierci	śmierć odniesiona podczas bitwy Rusi i Mongołów (Podbój Rusi przez Mongołów)
Miejsce spoczynku	Sobór Zaśnięcia Matki Bożej we Włodzimierzu
Ojciec	Wsiewołod III
Matka	Maria
Rodzeństwo	Zbysława; Wierusława; Konstantyn; Wsiesław; Borys; Gleb; Elena; Jarosław II; Włodzimierz; Światosław III; Iwan
Małżeństwo	Agafia
Dzieci	Wsiewołod; Mścisław; Włodzimierz; NN, córka; Fiodora

Jerzy II Wsiewołodowicz, ros. Ю́рий (Гео́ргий) II Все́володович (ur. 26 listopada 1189, zm. 4 marca 1238) – wielki książę włodzimierski z dynastii Rurykowiczów. Syn Wsiewołoda III Wielkie Gniazdo. Święty Rosyjskiego kościoła prawosławnego.

Hagiografia

Od młodości przejawiał gorliwość w wierze, rygorystycznie przestrzegając przykazania i działając dobroczynnie. Jeszcze będąc młodzieńcem, przyczynił się do rozbudowy włodzimierskiego monasteru Narodzenia Matki Bożej.

W 1212 r. Jerzy został wielkim księciem włodzimierskim. W czasie swych rządów dokładał starań, aby wiara prawosławna umacniała się wśród poddanych, a także docierała do pogan poza granicami księstwa. W tym celu założył miasto Niżny Nowogród, gdzie wzniósł dwie cerkwie oraz monaster Zwiastowania^[1]. Gorliwy w głoszeniu chrześcijaństwa książę otrzymał przydomek „Ojca i Pana”.

Podczas najazdu Tatarów na ziemie ruskie Jerzy stanął na czele obrońców księstwa. W 1238 r. Batu-chan pojawił się pod murami Włodzimierza. Zdobył miasto, a większość mieszkańców, w tym rodzinę książęcą, wymordował. 4 marca doszło do decydującego starcia nad rzeką Sitą, w którym wojska ruskie zostały pokonane. Podczas bitwy zginął sam książę. Jego ciało odnalazł na pobojowisku biskup rostowski Cyprian, po czym przewiózł do Rostowa. Rok później przeniesiono je do Włodzimierza. W 1645 r. otwarto książęcy grób, ciało przełożono do srebrnego grobowca i na stałe umieszczono w soborze Zaśnięcia Matki Bożej we Włodzimierzu.

Cerkiew prawosławna wspomina świętego 4 lutego i 23 czerwca (Sobór świętych włodzimierskich) według kalendarza juliańskiego.

W ikonografii Jerzy przedstawiany jest w dwóch odmiennych typach: jako mężczyzna w książęcej zbroi, z koroną na głowie, mieczem (a niekiedy również tarczą) u nogi i wysoko uniesionym krzyżem w dłoni, bądź odziany w książęcy płaszcz z rękoma modlitewnie skierowanymi ku "Chrystusowi w obłoku". Ma zazwyczaj krótką brodę, której kolor różni się zależnie od wyobrażenia, poczynając od blondu, kończąc na brunatnej.

Rodzina

Poślubił Agafię (Agatę), córkę Wsiewołoda Czeremnego. Miał z nią trzech synów: Wsiewołoda, Mścisława, Włodzimierza i dwie córki: Fiodorę^[2] oraz nieznaną z imienia, która między 1 marca 1226 a 28 lutego 1227 poślubiła Wasylka Romanowicza^[3]^[4].

Przypisy

↑ История монастыря. [dostęp 2016-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-31)].
↑ RUSSIA [online], fmg.ac [dostęp 2022-01-26] .
↑ Dariusz Dąbrowski: Daniel Romanowicz król Rusi (ok. 1201-1264). Biografia polityczna. Kraków: Avalon, 2012, s. 124.
↑ D. Dąbrowski - Małżeństwa Wasylka Romanowicza, problem mazowieckiego pochodzenia drugiej żony, w: Europa Środkowa i Wschodnia w polityce Piastów, red. Krystyna Zielińska-Melkowska, Toruń 1997, s. 221–233.

Bibliografia

Św. Jerzy, wielki książę włodzimierski na cerkiew.pl (oprac. Jarosław Charkiewicz)

Linki zewnętrzne

Ikona św. Jerzego

[1] История монастыря. [dostęp 2016-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-31)].

[2] RUSSIA [online], fmg.ac [dostęp 2022-01-26] .

[3] Dariusz Dąbrowski: Daniel Romanowicz król Rusi (ok. 1201-1264). Biografia polityczna. Kraków: Avalon, 2012, s. 124.

[4] D. Dąbrowski - Małżeństwa Wasylka Romanowicza, problem mazowieckiego pochodzenia drugiej żony, w: Europa Środkowa i Wschodnia w polityce Piastów, red. Krystyna Zielińska-Melkowska, Toruń 1997, s. 221–233.

[1]

[2]

[3]

[4]