Marcin Król

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ten artykuł dotyczy filozofia i historyka idei. Zobacz też: Marcin Król z Żurawicy – średniowieczny matematyk, lekarz i astronom.
Marcin Król
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 19 maja 1944
Warszawa
Zawód filozof polityki, historyk idei, nauczyciel akademicki, publicysta
Alma Mater Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

Marcin Feliks Król (ur. 19 maja 1944 w Warszawie) – polski filozof polityki i historyk idei, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki, publicysta.

Życiorys[edytuj]

Wykształcenie i praca naukowa[edytuj]

Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie. Ukończył w 1972 studia na Wydziale Socjologii i Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego[1]. Uzyskał następnie stopnie naukowe doktora i doktora habilitowanego. W 1999 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych[2].

W latach 70. pracował w Polskiej Akademii Nauk. Później zawodowo związany z Instytutem Stosowanych Nauk Społecznych UW, gdzie doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego[2]. Na tej uczelni w latach 1996–2002 pełnił funkcję dziekana Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji[1]. Był także wykładowcą m.in. w Zakładzie Dziennikarstwa na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie[2].

Działalność opozycyjna w PRL[edytuj]

Brał udział w protestach marcowych w 1968, był przez kilka miesięcy więziony. W 1978 założył i objął funkcję redaktora naczelnego opozycyjnego pisma „Res Publica”[3]. W 1975 sygnował List 59, który stanowił protest przeciwko zmianom w Konstytucji PRL. Współpracował z Polskim Porozumieniem Niepodległościowym, wykładał w ramach Towarzystwa Kursów Naukowych, którego był członkiem od 1978. Publikował m.in. w paryskiej "Kulturze". Na początku lat 80. był doradcą Regionu Mazowsze „Solidarności”. Później pisał dla drugiego obiegu. Był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie i uczestnikiem obrad Okrągłego Stołu (zespołu ds. reform politycznych i podzespołu ds. środków masowego przekazu)[1].

Działalność publiczna w III RP[edytuj]

W okresie wyborów prezydenckich w 1990 był członkiem komitetu wyborczego Tadeusza Mazowieckiego[1]. Poza pracą naukową w III RP zajął się aktywną działalnością publicystyczną m.in. jako redaktor naczelny pisma „Res Publica Nowa”. W 2000 został felietonistą "Tygodnika Powszechnego"[3].

Jest członkiem Collegium Invisibile[4]. Został też przewodniczącym rady Fundacji im. Stefana Batorego[5].

Odznaczenia[edytuj]

W 2011, za wybitne zasługi dla przemian demokratycznych w Polsce, za znaczące osiągnięcia w działalności publicznej i społecznej, został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[6].

Wybrane publikacje[edytuj]

  • Style politycznego myślenia: wokół «Buntu młodych» i «Polityki», Libella, Paryż 1979.
  • Józef Piłsudski. Ewolucja myśli politycznej, Niezależny Instytut Wydawniczy, Warszawa 1981.
  • Ład utajony. Zbiór publicystyki, Znak, Kraków 1983.
  • Słownik demokracji, Wszechnica Społeczno-Polityczna, Kraków 1983.
  • Konserwatyści a niepodległość. Studia nad polską myślą konserwatywną XIX wieku, Pax, Warszawa 1985.
  • Podróż romantyczna, Libella, Paryż 1986.
  • Liberalizm strachu czy liberalizm odwagi? (seria Demokracja. Filozofia i praktyka), Fundacja im. Stefana Batorego, Warszawa 1996.
  • Od Mochnackiego do Piłsudskiego: sylwetki polityczne XIX wieku, Świat Książki, Warszawa 1997.
  • Romantyzm – piekło i niebo Polaków, Fundacja „Res Publica”, Warszawa 1998.
  • Historia myśli politycznej. Od Machiavellego po czasy współczesne, Arche, Gdańsk 1998.
  • Patriotyzm przyszłości, Rosner & Wspólnicy, Warszawa 2004.
  • Bezradność liberałów. Myśl liberalna wobec konfliktu i wojny, Prószyński i S-ka, Warszawa 2005.
  • Nieco z boku. Autobiografia niepolityczna, Prószyński i S-ka, Warszawa 2008, ISBN 978-83-7469-898-6.
  • Czego nas uczy Leszek Kołakowski, Czerwone i Czarne, Warszawa 2010.
  • Europa w obliczu końca, Czerwone i Czarne, Warszawa 2012, ISBN 978-83-7700-054-0.
  • Klęska rozumu: kulisy najważniejszych wydarzeń w historii najnowszej, Czerwone i Czarne, Warszawa 2013.
  • Wielcy władcy, Czerwone i Czarne, Warszawa 2014, ISBN 978-83-7700-164-6.
  • Byliśmy głupi, Czerwone i Czarne, Warszawa 2015, ISBN 978-83-7700-192-9.
  • „Pora na demokrację”, Znak, Kraków 2015, ISBN 978-83-240-3883-1.

Ponadto opublikował i opatrzył przedmową wybory pism: Stańczycy. Antologia myśli społecznej i politycznej konserwatystów krakowskich (Pax, Warszawa 1982) oraz Historia i polityka. Wybór publicystyki Adolfa Bocheńskiego (PIW, Warszawa 1989).

Przypisy

  1. ↑ a b c d Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 19 maja 2011].
  2. ↑ a b c Marcin Król w bazie „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 19 maja 2011].
  3. ↑ a b Marcin Król. znak.com.pl. [dostęp 19 maja 2011].
  4. ↑ Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 19 maja 2011].
  5. ↑ Rada Fundacji. batory.org.pl. [dostęp 19 maja 2011].
  6. ↑ M.P. z 2011 r. Nr 98, poz. 994

Linki zewnętrzne[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marcin_Król&oldid=46568589”