Marcin Król
| ||
![]() | ||
Pełne imię i nazwisko | Marcin Feliks Król | |
Data i miejsce urodzenia | 19 maja 1944 Warszawa | |
Data śmierci | 25 listopada 2020 | |
Zawód, zajęcie | filozof polityki, historyk idei, nauczyciel akademicki, publicysta | |
Tytuł naukowy | profesor nauk humanistycznych | |
Alma Mater | Uniwersytet Warszawski | |
Odznaczenia | ||
![]() |
Marcin Feliks Król (ur. 19 maja 1944 w Warszawie, zm. 25 listopada 2020[1]) – polski filozof polityki, historyk idei i publicysta, profesor nauk humanistycznych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Był synem Stanisława Króla (1902–1984), profesora Politechniki Warszawskiej, i Zofii z domu Trybulskiej[2]. Jego ojcem chrzestnym był Józef Rybicki[3].
Okres PRL[edytuj | edytuj kod]
Lata 60. i 70.[edytuj | edytuj kod]
Był absolwentem VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie[4]. Tam zaprzyjaźnił się z Wojciechem Karpińskim, kolegą klasowym i późniejszym wieloletnim współpracownikiem[5]. W 1966 ukończył studia filozoficzne, w 1967 studia socjologiczne (studiował dwa kierunki równolegle) na Uniwersytecie Warszawskim[6]. Jego praca magisterska z filozofii nosiła tytuł Absolut epistemologiczny i komunikacja intersubiektywna u Kartezjusza i Husserla[7]. W 1967 rozpoczął na Uniwersytecie Warszawskim studia doktoranckie[6].
W styczniu 1968 uczestniczył w proteście przeciwko zdjęciu ze sceny spektaklu Dziady Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka. 8 marca 1968 wziął udział w demonstracji studenckiej w obronie relegowanych z Uniwersytetu Warszawskiego studentów, był członkiem delegacji studenckiej, która podjęła rozmowy z władzami uczelni. 9 marca 1968 uczestniczył w nieformalnym spotkaniu u Włodzimierza Kofmana, na którym omawiano przebieg wydarzeń i rozważano dalsze możliwości protestu. W kolejnych dniach wspierał komitet studencki, który koordynował dalsze protesty[8]. 10 kwietnia 1968 został zatrzymany, a 12 kwietnia 1968 aresztowany po zarzutem „organizacji nielegalnych zgromadzeń”[6]; zwolniono go bez procesu po trzech miesiącach[4].
Następnie kontynuował studia doktoranckie, w 1971 obronił pracę doktorską pt. Historia i utopia. Świadomość historyczna w ideologii jakobinów (1789–1794), napisaną pod kierunkiem Niny Assorodobraj-Kuli[9]. Od 1972 był zatrudniony w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk[6][4]. Na przełomie lat 60. i 70. nawiązał współpracę z „Tygodnikiem Powszechnym”, w którym debiutował w 1972[10]. Razem z Wojciechem Karpińskim publikował na jego łamach teksty w cyklu Od Mochnackiego do Piłsudskiego. Sylwetki polityczne XIX wieku, które ukazały się drukiem w 1974 (okrojone przez cenzurę, która nie zgodziła się m.in. na pierwszą część tytułu)[4]. Książka ta była jedną z ważnych lektur środowisk opozycyjnych II połowy lat 70.[4]; była dyskutowana m.in. w środowisku Aleksandra Halla, który uważał ją za wyjątkową dla przełamania lęku przed ideą narodową[11].
W 1975 podpisał List 59, przeciwko zmianom w Konstytucji PRL, w tym wpisaniu do niej wpisaniu do niej kierowniczej roli PZPR i wieczystego sojuszu z ZSRR[4]. W 1977 uzyskał w IFiS PAN stopień doktora habilitowanego[2], na podstawie pracy poświęconej polskiemu konserwatyzmowi XIX wieku[12]. W latach 1977–1978 przebywał w USA, wykładał na Uniwersytecie Yale i Uniwersytecie Teksańskim w Austin[4].
Następnie powrócił do Polski, włączył się w działania niezależne od władz. Jesienią 1978 został członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych, w ramach którego w roku akademickim 1979/1980 miał prowadzić seminarium Polska myśl polityczna XX wieku. Był opiekunem przygotowywanej przez Aleksandra Halla pracy doktorskiej Polska myśl polityczna na przełomie XIX i XX wieku, a w 1981 wydał broszurę Józef Piłsudski – ewolucja myśli politycznej[13]. W 1978 założył razem z Wojciechem Karpińskim pismo „Res Publica” (pierwszy numer ukazał się na początku 1979), w którym został redaktorem naczelnym[4]. Ambicją pisma było poszukiwanie liberalno-konserwatywnego, pragmatycznego stylu pisania o polityce, wolnego od nadużywania patriotycznych haseł i symboli[14].
W 1979 w emigracyjnym wydawnictwie Libella opublikował książkę Style politycznego działania. Wokół „Buntu Młodych” i „Polityki”, która odbiła się szerokim echem w środowiskach opozycji[15]. W książce tej wskazywał na aktualność myśli konserwatywnej dla kształtowania filozofii polityki opartej na roztropnym rozpoznawaniu problemów społecznych, a także formowania wewnętrznej suwerenności narodu. Jednocześnie wykluczał stosowanie ideologii konserwatywnej w bieżącej akcji politycznej, uznając takie próby za groteskowe[16].
Również w 1979 został członkiem polskiego oddziału PEN Clubu[17].
Lata 80.[edytuj | edytuj kod]
W okresie wydarzeń sierpniowych w 1980 był sygnatariuszem skierowanego do władz komunistycznych apelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[18]. Współpracował z Polskim Porozumieniem Niepodległościowym, dla którego przygotował wydane w sierpniu 1980 fragmenty pamiętników Jeanna Monneta[19]. W 1980 został doradcą NSZZ „Solidarność” Region Mazowsze, nie był jednak członkiem związku, gdyż formalnie nigdzie nie pracował[4]. Podjął pozostawioną bez odzewu próbę legalizacji „Res Publiki”, której wydawanie zakończyło ogłoszenie stanu wojennego w grudniu 1981[4].
Na początku lat 80. został członkiem zespołu redakcyjnego „Tygodnika Powszechnego”[20]. W latach 80. przybliżał w dalszym ciągu myśl konserwatywną, w 1982 opublikował pracę Stańczycy. Antologia myśli społecznej i politycznej konserwatystów krakowskich, a w 1985 książkę Konserwatyści a niepodległość. Studia nad polską myślą konserwatywną XIX wieku[21]. Pozostawał natomiast krytyczny wobec dziedzictwa Narodowej Demokracji[22]. Wartości konserwatywne uznawał za istotne w refleksji teoretycznej, prowadzenie polityki prawicowej uważał jednak za anachroniczne[23]. W latach 1983–1985 współtworzył Grupę Publicystów Politycznych, która sformułowała propozycję ugody politycznej z władzami komunistycznymi. Dzięki temu miały zostać zapoczątkowane procesy modernizacyjne, ku czemu miały prowadzić ułatwienia dla prywatnej inicjatywy w gospodarce oraz niezależne od władz działania w sferze kultury i nauki[24]. Grupa nie widziała sensu prowadzenia polityki prowadzonej wyłącznie dla celów dalekosiężnych, takich jak niepodległość i demokracja[25]. Jesienią 1984 zaangażował się w założony przez Stanisława Stommę Klub Myśli Politycznej „Dziekania”, należał obok jego twórcy do głównych ideologów tego środowiska, kontynuując poszukiwanie realistycznych prób tworzenia większej autonomii obywatelskiej[26]. Jego oponenci w środowiskach opozycyjnych (Adam Michnik, publicyści pisma „Krytyka”) nazwali jego styl myślenia „nowym realizmem”, krytykując koncepcję ugody – jak uważali – za wszelką cenę[27]. Środowiska prawicowe z kręgu Wiesława Chrzanowskiego i Marka Jurka obawiały się fasadowych układów z władzą i rozmycia ideowego ruchu proweniencji konserwatywno-narodowej o odcieniu katolickim[28]. Czesław Bielecki uważał natomiast, że stanowisko „realistyczne” jest zbyt minimalistyczne, a nadto cechuje się nadmiernie gabinetowym, salonowym stylem[29]. Poczynając od 1986, Marcin Król był członkiem nieformalnego konwentu seniorów „Dziekanii”, wyznaczającego program działania klubu. W 1987 zaczął rozluźniać swoją współpracę, albowiem preferował wcześniejszą formułę klubu dyskusyjnego, zamiast sformalizowanego stowarzyszenia. W tym okresie zaczęło być mu bliżej do środowiska sformowanego wokół Lecha Wałęsy, Tadeusza Mazowieckiego i Bronisława Geremka[30]. Po legalizacji KMP „Dziekania” jako stowarzyszenia w sierpniu 1988 wszedł jeszcze w skład pozastatutowego Konwentu Opiniodawczego[31].
Po wielomiesięcznych staraniach w czerwcu 1987 rozpoczął wydawanie, tym razem w obiegu oficjalnym, reaktywowanego pisma „Res Publica” (w nakładzie 25 tys. egzemplarzy) i został jego redaktorem naczelnym. Jakkolwiek oznaczało to faktyczne poszerzenie możliwości działania niezależnego od władz, spotkało się z negatywnym odbiorem części opinii publicznej[4][32]. W listopadzie 1987 uczestniczył w spotkaniu 60 intelektualistów zaproszonych przez Lecha Wałęsę w celu poszukiwania możliwości formowania bardziej demokratycznego ustroju PRL. W czasie tego spotkania opowiedział się przeciwko jednolitemu kierownictwu całej opozycji (pogląd ten okazał się jednak mniejszościowy)[33]. Na łamach podziemnego pisma „Wola” we wrześniu 1988 postulował stworzenie Komitetu Ocalenia Ekonomicznego składającego się z fachowców wybranych wspólnie przez władzę i opozycję[34]. W „Tygodniku Powszechnym” zamieścił jesienią 1988 i w styczniu 1989 cykl artykułów poświęconych minimalnym warunkom ugody z władzami PRL, które dotyczyły legalizacji NSZZ „Solidarność”, odpolitycznienia gospodarki, zapewnienia legalnego działania opozycji oraz postulatu prowadzenia jawnej polityki międzynarodowej[35]. W grudniu 1988 został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie, w 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w zespole do spraw reform politycznych i w podzespole do spraw środków masowego przekazu[4].
III Rzeczpospolita[edytuj | edytuj kod]
W 1990 został członkiem prezydenckiego sztabu wyborczego Tadeusza Mazowieckiego[4]. Do 1992 pozostawał redaktorem naczelnym pisma „Res Publica”, następnie był redaktorem pisma „Res Publica Nowa”[4]. W 1992 został pracownikiem Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1996–2002 oraz 2005–2012 był dziekanem, a w latach 2002–2005 prodziekanem Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych UW[36], kierował założoną przez siebie w 2003 Katedrą Studiów nad Tradycją i Zmianą Społeczną w XIX i XX wieku (od 2007 pod nazwą Katedrą Historii Idei i Antropologii Kulturowej)[37]. W 1999 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych[38].
Był członkiem Collegium Invisibile[39] oraz przewodniczącym rady Fundacji im. Stefana Batorego[40].
Od 2000 publikował w „Tygodniku Powszechnym” stały felieton[41]. W 2008 zrezygnował z dalszej współpracy z tym tygodnikiem, był krytyczny wobec sposobu redagowania pisma[42][43]. Stale współpracował z gazetą „Dziennik Polska-Europa-Świat” i jej dodatkiem „Europa”.
W udzielonym w 2014 „Gazecie Wyborczej” wywiadzie pt. Byliśmy głupi[44], a następnie w wydanej w 2015 książce pod tym samym tytułem, krytycznie spojrzał na sposób transformacji Polski po komunizmie oraz udział swojej formacji w tych przemianach[45].
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2011, nadany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego, za wybitne zasługi dla przemian demokratycznych w Polsce, za znaczące osiągnięcia w działalności publicznej i społecznej)[46]
- Nagroda Fundacji im. Kościelskich (1975)
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Sylwetki polityczne XIX wieku, wyd. Znak, Kraków 1974 (z Wojciechem Karpińskim).
- Style politycznego myślenia: wokół «Buntu młodych» i «Polityki», wyd. Libella, Paryż 1979.
- Józef Piłsudski. Ewolucja myśli politycznej, wyd. Niezależny Instytut Wydawniczy, Warszawa 1981.
- Ład utajony. Zbiór publicystyki, wyd. Znak, Kraków 1983.
- Słownik demokracji, wyd. Wszechnica Społeczno-Polityczna, Kraków 1983.
- Konserwatyści a niepodległość. Studia nad polską myślą konserwatywną XIX wieku, wyd. Pax, Warszawa 1985.
- Podróż romantyczna, wyd. Libella, Paryż 1986.
- Liberalizm strachu czy liberalizm odwagi? (seria Demokracja. Filozofia i praktyka), wyd. Fundacja im. Stefana Batorego, Warszawa 1996.
- Od Mochnackiego do Piłsudskiego: sylwetki polityczne XIX wieku, wyd. Świat Książki, Warszawa 1997 (poszerzone o fragmenty usunięte przez cenzurę wydanie książki Sylwetki polityczne XIX wieku).
- Romantyzm – piekło i niebo Polaków, wyd. Fundacja „Res Publica”, Warszawa 1998.
- Historia myśli politycznej. Od Machiavellego po czasy współczesne, wyd. Arche, Gdańsk 1998.
- Patriotyzm przyszłości, wyd. Rosner & Wspólnicy, Warszawa 2004.
- Bezradność liberałów. Myśl liberalna wobec konfliktu i wojny, wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2005.
- Nieco z boku. Autobiografia niepolityczna, wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2008, ISBN 978-83-7469-898-6.
- Czego nas uczy Leszek Kołakowski, wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2010.
- Europa w obliczu końca, wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2012, ISBN 978-83-7700-054-0.
- Klęska rozumu: kulisy najważniejszych wydarzeń w historii najnowszej, wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2013.
- Słownik demokracji samorządowej, wyd. Kurhaus Publishing, Warszawa 2014, ISBN 978-83-63993-97-9.
- Wielcy władcy, wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2014, ISBN 978-83-7700-164-6.
- Byliśmy głupi, wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2015, ISBN 978-83-7700-192-9.
- Pora na demokrację, wyd. Znak, Kraków 2015, ISBN 978-83-240-3883-1.
- Lepiej już było. O luksusie wolności, niepamięci i trzech wartościach europejskich, wyd. Czerwone i Czarne, Warszawa 2016, ISBN 978-83-7700-240-7.
- Jaka demokracja?, wyd. Agora, Warszawa 2017, ISBN 978-83-268-2560-6.
- Do nielicznego grona szczęśliwych, wyd. Iskry, Warszawa 2018, ISBN 978-83-244-1011-8.
- Krótka historia myśli politycznej, wyd. Krytyki Politycznej, Warszawa 2019, ISBN 978-83-66232-08-2.
Opublikował i opatrzył przedmową wybory pism: Stańczycy. Antologia myśli społecznej i politycznej konserwatystów krakowskich (wyd. Pax, Warszawa 1982) oraz Historia i polityka. Wybór publicystyki Adolfa Bocheńskiego (wyd. PIW, Warszawa 1989), Konserwatyści polscy 1918–1939. Wybór pism (wyd. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2015). Przetłumaczył O demokracji w Ameryce Alexisa de Tocqueville’a (wyd. PIW, Warszawa 1976). Wydał także powieść kryminalną Prowincja (wyd. W.A.B., Warszawa 2017).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nie żyje profesor Marcin Król. Tok FM, 2020-11-26. [dostęp 2020-11-26].
- ↑ a b Who is who w Polsce. Encyklopedia biograficzna z życiorysami znanych Polek i Polaków, wyd. Hübners blaues Who is Who, Zug 2007 (dodatek CD).
- ↑ Marcin Król, Nieco z boku. Autobiografia niepolityczna, wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2008, s. 17.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–1989. Tom 3, wyd. Ośrodek Karta, Warszawa 2006, s. 160–162 (biogram autorstwa Krzysztofa Burnetki).
- ↑ Marcin Król, Nieco z boku. Autobiografia niepolityczna, wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2008, s. 15.
- ↑ a b c d Marzec 1968 w dokumentach MSW. Tom 2. Kornika wydarzeń. Część I, wyd. IPN, Warszawa 2009, s. 39.
- ↑ Marcin Król, Nieco z boku. Autobiografia niepolityczna, wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2008, s. 52.
- ↑ Andrzej Friszke, Anatomia buntu. Kuroń, Modzelewski i komandosi, wyd. Znak, Kraków 2010, s. 518, 569, 577, 584.
- ↑ Instytut Socjologii: Dorobek: Prace doktorskie. uw.edu.pl. [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Witold Bereś, Krzysztof Burnetko, Joanna Podsadecka, Krąg Tygodnika. Tygodnik, czasy, ludzie. 1945–1999, wyd. Fundacja Świat Ma Sens, Limanowa-Kraków 2012, s. 369.
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 67.
- ↑ Marcin Król, Nieco z boku. Autobiografia niepolityczna, wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2008, s. 39.
- ↑ Ryszard Terlecki, Uniwersytet Latający i Towarzystwo Kursów Naukowych 1977–1981, wyd. Instytut Europejskich Studiów Społecznych, Kraków-Rzeszów 2000, s. 82, 145, 165, 235.
- ↑ Andrzej Friszke, Opozycja polityczna w PRL 1945–1980, wyd. Aneks, Londyn 1994, s. 515.
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 99.
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 100–101.
- ↑ Prof. Marcin Król nie żyje. penclub.com.pl, 26 listopada 2020. [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Apel (64 intelektualistów wraz z załączonym suplementem zawierającym nazwiska sygnatariuszy apelu). karta.org.pl. [dostęp 2020-09-25].
- ↑ PPN. 1976–1981. Język niepodległości, wybór i opracowanie Łukasz Bertram, wyd. Ośrodek Karta i Narodowe Centrum Kultury, Warszawa 2012, s. 128.
- ↑ Kalendarium Tygodnika Powszechnego. Co było potem?. tygodnik.com.pl. [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 149–150.
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 152.
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 486.
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 234–235.
- ↑ Jan Skórzyński, Rewolucja Okrągłego Stołu, wyd. Znak, Kraków 2009, s. 32.
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 392–393.
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 396.
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 393.
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 418.
- ↑ Radosław Ptaszyński, Stommizm. Biografia polityczna Stanisława Stommy, wyd. Znak, Kraków 2018, s. 602, 609–610.
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 461.
- ↑ Jan Skórzyński, Rewolucja Okrągłego Stołu, wyd. Znak, Kraków 2009, s. 74.
- ↑ Jan Skórzyński, Rewolucja Okrągłego Stołu, wyd. Znak, Kraków 2009, s. 87–89.
- ↑ Jan Skórzyński, Rewolucja Okrągłego Stołu, wyd. Znak, Kraków 2009, s. 212.
- ↑ Tomasz Sikorski, O kształt polityki polskiej. Oblicze ideowo-polityczne i działalność Ruchu Młodej Polski (1979–1989), wyd. Adam Marszałek, Toruń-Szczecin 2011, s. 487.
- ↑ Prof. zw. dr. hab. Marcin Król. uw.edu.pl, listopada 2020. [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Katedra Historii Idei i Antropologii Kulturowej. uw.edu.pl. [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Prof. dr hab. Marcin Feliks Król, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2020-11-28] .
- ↑ Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 2011-05-19].
- ↑ Rada i Zarząd Fundacji. batory.org.pl. [dostęp 2011-05-19].
- ↑ Marcin Król. tygodnik.com.pl. [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Rafał Romanowski: O co spierają się w Tygodniku Powszechnym. wyborcza.pl, 16 stycznia 2008. [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Grzegorz Kopacz: Rozłam w redakcji „Tygodnika Powszechnego”. press.pl, 15 stycznia 2008. [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Grzegorz Sroczyński: Byliśmy głupi. wyborcza.pl, 7 lutego 2014. [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Michał Sutowski: Sutowski o książce Króla: Czy można było inaczej?. krytykapolityczna.pl, 23 maja 2015. [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 sierpnia 2011 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2011 r. nr 98, poz. 994).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Marcin Król – wykaz publikacji w Litdok – Europa Środkowo-Wschodnia, Instytut Herdera w Marburgu. [dostęp 2011-05-19].
- Absolwenci Wydziału Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego
- Członkowie Collegium Invisibile
- Członkowie polskiego PEN Clubu
- Działacze PPN
- Filozofowie współcześni
- Laureaci Nagrody Fundacji im. Kościelskich
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Ludzie związani z prasą podziemną w Polsce 1945–1989
- Ludzie związani ze szkołą imienia Tadeusza Reytana w Warszawie
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Polscy autorzy powieści kryminalnych
- Polscy filozofowie
- Polscy historycy idei
- Polscy publicyści
- Pracownicy Instytutu Filozofii i Socjologii PAN
- Sygnatariusze Apelu 64
- Sygnatariusze Listu 59
- Uczestnicy Okrągłego Stołu (strona solidarnościowa)
- Uczestnicy wydarzeń Marca 1968
- Wydawcy podziemni w PRL (1976–1989)
- Wykładowcy Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego
- Urodzeni w 1944
- Zmarli w 2020