Bronisław Geremek
| ||
![]() Bronisław Geremek (2004) | ||
Data i miejsce urodzenia | 6 marca 1932 Warszawa | |
Data i miejsce śmierci | 13 lipca 2008 Lubień | |
Minister spraw zagranicznych | ||
Okres | od 31 października 1997 do 30 czerwca 2000 | |
Przynależność polityczna | Unia Wolności | |
Poprzednik | Dariusz Rosati | |
Następca | Władysław Bartoszewski | |
Przewodniczący Unii Wolności | ||
Okres | od 18 grudnia 2000 do 14 października 2001 | |
Przynależność polityczna | Unia Wolności | |
Poprzednik | Leszek Balcerowicz | |
Następca | Władysław Frasyniuk | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |


Bronisław Geremek (ur. 6 marca 1932 w Warszawie, zm. 13 lipca 2008 w Lubieniu) – polski historyk i polityk, profesor nauk humanistycznych.
Działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL. Uczestnik obrad Okrągłego Stołu. W latach 1997–2000 minister spraw zagranicznych, w latach 2000–2001 przewodniczący Unii Wolności, poseł na Sejm X, I, II i III kadencji, w latach 2004–2008 poseł do Parlamentu Europejskiego VI kadencji. Kawaler Orderu Orła Białego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dzieciństwo[edytuj | edytuj kod]
Urodził się jako Benjamin Lewertow[1] w żydowskiej rodzinie Borucha i Szarcy Lewertowów. Jego ojciec prowadził wytwórnię futer w Warszawie. Miał starszego brata Israela (ur. 1926), który po wojnie wyjechał do Izraela, a w 1951 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie przyjął nazwisko Jerry Lewart. Jeden z jego dziadków, Israel, był magidem[1].
Nie wypowiadał się wprost o swoim pochodzeniu i dzieciństwie, które uważał za zamknięty kajet, jednak w wywiadzie-rzece udzielonym Jackowi Żakowskiemu wspominał o świadomości żydowskiej, którą w sobie wciąż nosi. W 1940[2] trafił wraz z rodzicami i bratem do getta warszawskiego, które opuścił wraz z bratem w 1942[1][3]. Jego ojciec zginął w Auschwitz[1].
Po opuszczeniu getta przez miesiąc ukrywał się w Warszawie u znajomego Polaka, po czym wraz z matką wyjechał do Zawichostu, gdzie pod przybranym nazwiskiem Wachlewscy ukrywali się u Stefana Gieremka, prowadząc jego sklep. Po wojnie Stefan Gieremek ożenił się z matką Bronisława Geremka i cała rodzina przeniosła się do Wschowy[1][3]. We Wschowie Bronisław Geremek (pod nazwiskiem Gieremek[3]) zdał małą maturę. W 1948 przeprowadził się na warszawski Żoliborz.
W życiu dorosłym nie uważał się za Żyda. O swoich korzeniach przypominał, gdy stawał wobec zjawiska antysemityzmu[4].
Wykształcenie i praca zawodowa[edytuj | edytuj kod]
W 1955 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, w tym samym roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych na stypendium Smithsonian Institution[1], w latach 1956–1958 odbył studia podyplomowe w École pratique des hautes études w Paryżu. W 1960 uzyskał stopień naukowy doktora, a w 1972 habilitował się w Polskiej Akademii Nauk. W 1989 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych.
W pracy naukowej zajmował się badaniami nad historią kultury i społeczeństwa wieków średnich[5]. Publikował artykuły, odbywał wykłady i odczyty, napisał (niektóre jako współautor) 10 książek, z czego część została przetłumaczona na języki obce. Rozprawa doktorska z 1960 dotyczyła rynku pracy w średniowiecznym rzemiośle paryskim oraz problematyki prostytucji w tym mieście, natomiast praca habilitacyjna z 1972 grup marginesu społecznego w średniowiecznym Paryżu (Ludzie marginesu w średniowiecznym Paryżu. XIV–XV wiek). W kolejnych latach wielokrotnie powracał do tematu Paryża i ludzi marginesu (Życie codzienne w Paryżu Franciszka Villona z 1972, Świat „opery żebraczej”. Obraz włóczęgów i nędzarzy w literaturach europejskich XV–XVII wieku z 1989, Litość i szubienica. Dzieje nędzy i miłosierdzia z 1989). Przyczynił się do rozwoju polskich badań nad exemplami średniowiecznymi. Był redaktorem i współautorem dotykającego tej tematyki tomu Kultura elitarna a kultura masowa w Polsce późnego średniowiecza (1978).
Jako naukowiec w latach 1955–1985 pracował w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. W latach 1960–1965 był wykładowcą na Uniwersytecie Paryskim i kierownikiem tamtejszego Centrum Kultury Polskiej. Uhonorowany został ponad dwudziestoma tytułami doktora honoris causa, m.in. przez Uniwersytet Boloński, Uniwersytet w Utrechcie, Columbia University w Nowym Jorku, Uniwersytet Jagielloński i Europejski Uniwersytet Viadrina we Frankfurcie nad Odrą. W 1992 został mianowany profesorem wizytującym w Collège de France. Był członkiem Academia Europaea, Pen Clubu, Société Européenne de Culture, Collegium Invisibile[6] oraz licznych towarzystw i stowarzyszeń.
W latach 60. prowadził w TVP cykl programów o tematyce historycznej[7]. W latach 1962–1965 był dyrektorem Centrum (Ośrodka) Kultury Polskiej w Paryżu.
Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]
PRL[edytuj | edytuj kod]
W latach 1948–1950 należał do Związku Walki Młodych. W 1950 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[8], pełnił funkcję II sekretarza POP PZPR na UW[9]. Z partii wystąpił w 1968 w ramach protestu wobec inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację[10].
W grudniu 1975 był współautorem wyrażającego potrzebę reformy ustrojowej Listu 7, skierowanego do delegatów na VII Zjazd PZPR i I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka[9]. W 1977 współautor listu do władz w obronie represjonowanych działaczy Komitetu Obrony Robotników. 22 stycznia 1978 podpisał deklarację założycielską Towarzystwa Kursów Naukowych. Był członkiem i wykładowcą TKN, a także członkiem jego rady programowej[9]. W okresie wydarzeń sierpniowych w 1980 był sygnatariuszem skierowanego do władz komunistycznych apelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[11]. Związał się wówczas z ruchem społecznego protestu robotników z Gdańska, był członkiem Komisji Ekspertów przy MKS w Gdańsku. Następnie został jednym z doradców powstającego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. W 1981 na I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „S” przewodniczył Komisji Programowej, stając się głównym autorem programu Samorządna Rzeczpospolita[12].
Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany, zwolnienie uzyskał w grudniu 1982. Pełnił następnie funkcję doradcy zdelegalizowanej „Solidarności”, blisko współpracował z Lechem Wałęsą. 17 maja 1983 został aresztowany pod zarzutem organizowania nielegalnych zebrań, w lipcu tego samego roku zwolniony na mocy amnestii. 10 października 1986 sygnatariusz apelu do władz USA o zniesienie sankcji gospodarczych wobec Polski.
III RP[edytuj | edytuj kod]
Brał udział w rozmowach plenarnych w czasie obrad tzw. Okrągłego Stołu z władzami PRL w 1989, które doprowadziły do wyborów parlamentarnych w Polsce i powstania tzw. Sejmu kontraktowego. W wyborach tych po raz pierwszy zdobył mandat poselski, później był wybierany posłem na Sejm w 1991, 1993 i 1997. W Sejmie kontraktowym przez część kadencji kierował Obywatelskim Klubem Parlamentarnym.
Należał do założycieli Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna, Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Był przewodniczącym klubu parlamentarnego UD i UW w okresie 1990–1997. Od 2000 do 2001 pełnił funkcję przewodniczącego Unii Wolności. Od 2005 do śmierci należał do Partii Demokratycznej – demokraci.pl.
W latach 1989–2001 zasiadał w Sejmie. W X kadencji Sejmu PRL, a także w I i II kadencji Sejmu RP przewodniczył Komisji Spraw Zagranicznych, kierował też Komisją Konstytucyjną (1989–1991) i Komisją Prawa Europejskiego (2000–2001). W 2001 ubiegał się o reelekcję, jednak kierowana przez niego UW w tych wyborach parlamentarnych nie przekroczyła wyborczego progu.
Po wyborach parlamentarnych w 1991 Lech Wałęsa nieformalnie powierzył mu sformowanie nowego rządu, jednak misja ta zakończyła się niepowodzeniem[13].
Po utworzeniu koalicji AWS-UW, 31 października 1997 objął stanowisko ministra spraw zagranicznych. 12 marca 1999 w imieniu rządu polskiego złożył dokumenty ratyfikacyjne Paktu Północnoatlantyckiego (NATO) w depozycie rządu Stanów Zjednoczonych[14]. W 2000 stworzył nową strategię polityki RP wobec Federacji Rosyjskiej. Polegała ona na jednoczesnym wspieraniu demokratycznych dążeń krajów postkomunistycznych oraz pokojowym rozwiązaniu kwestii spornych na linii Warszawa-Moskwa[15].
Bronisław Geremek złożył dymisję z zajmowanego stanowiska po rozpadzie koalicji rządowej AWS-UW, urząd ministra sprawował do 30 czerwca 2000[16].
W wyborach do Parlamentu Europejskiego 13 czerwca 2004 został wybrany europosłem z komitetu Unii Wolności, zdobywając w okręgu warszawskim największą liczbę głosów (również wśród Polonii). W Parlamencie Europejskim wchodził w skład frakcji Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy. W 2007 odmówił złożenia oświadczenia lustracyjnego, tłumacząc, że zrobił to w 2004[17].
Był jednym ze współautorów listu otwartego[18] z 5 lipca 2006, w którym byli ministrowie spraw zagranicznych w rządach III RP protestowali wobec odwołania przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego szczytu weimarskiego w czerwcu 2006 i krytykowali charakter polityki zagranicznej w relacjach polsko-niemieckich.
Śmierć i pogrzeb[edytuj | edytuj kod]
Zginął 13 lipca 2008 w wypadku drogowym w Lubieniu[19] w powiecie nowotomyskim. Prowadzony przez niego samochód osobowy Mercedes-Benz W202 zjechał na przeciwległy pas jezdni i zderzył się z nadjeżdżającym z przeciwka samochodem dostawczym Fiat Ducato[20]. Kierujący samochodem dostawczym i pasażer tego pojazdu w wyniku wypadku doznali poważnych obrażeń ciała[21][22]. Pasażerka pojazdu kierowanego przez Bronisława Geremka także doznała obrażeń. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Nowym Tomyślu umorzył śledztwo w tej sprawie w związku z ustaleniem, że sprawcą wypadku był Bronisław Geremek, który zasnął za kierownicą[23].
Pogrzeb Bronisława Geremka odbył się 21 lipca 2008 i miał charakter państwowy. Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A2-Aleja Zasłużonych-7)[24].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Od 1952[25] był żonaty z Hanną Teresą Geremek (1930–2004), która została później doktorem nauk historycznych, pracownikiem naukowym w Instytucie Historii UW[26]. Synowie Marcin i Maciej zostali lekarzami.
Znał cztery języki obce: francuski, angielski, włoski, niemiecki.
Palił i kolekcjonował fajki[27].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Publikacje książkowe
- Litość i szubienica: dzieje nędzy i miłosierdzia (Czytelnik 1989, ISBN 83-07-01490-5)
- Świat „opery żebraczej”: obraz włóczęgów i nędzarzy w literaturach europejskich XV–XVII wieku (Państwowy Instytut Wydawniczy 1989, ISBN 83-06-00428-0)
- Rok 1989 – Bronisław Geremek opowiada, Jacek Żakowski pyta (red.: Maria Braunstein; Plejada, Dom Słowa Polskiego 1990)
- Ludzie marginesu w średniowiecznym Paryżu: XIV–XV wiek (1972, wyd. 2 uzupełnione: Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk 2003, ISBN 83-7063-340-4)
- Wspólne pasje (wespół z Georges’em Dubym; rozmowę przeprowadził Philippe Sainteny; przeł. Elżbieta Teresa Sadowska; PWN 1995, ISBN 83-01-11855-5)
- Szansa i zagrożenie. Polityka i dyplomacja w rodzinnej Europie (Studio EMKA 2004, ISBN 83-88607-38-3)
- Tłumaczenia
- Fernand Braudel, Historia i trwanie (seria „Nowy Sympozjon”; przedmową opatrzyli Bronisław Geremek i Witold Kula; Czytelnik 1971, 1999, ISBN 83-07-02712-8)
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
11 listopada 2002 został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Orderem Orła Białego. Był członkiem Kapituły Orderu Orła Białego do 2007, kiedy to odmówił ponownego złożenia oświadczenia lustracyjnego.
Został uhonorowany licznymi odznaczeniami i wyróżnieniami. Posiadał między innymi chilijski Krzyż Wielki Orderu Zasługi[28], niemiecki Orderu Zasługi RFN w klasie Wielkiego Oficera, niemiecki Pour le Mérite. Był też oficerem francuskiej Legii Honorowej. W 1997 otrzymał litewski Krzyż Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina[29]. W 2000 został odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy[30], w 2002 estońskim Orderem Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy[31], a w 2004 Orderem Trzech Gwiazd II klasy[32]
W 1999 otrzymał tytuł Człowieka Roku tygodnika „Wprost”. W 1998 wyróżniony międzynarodową Nagrodą Karola Wielkiego. Był laureatem nagrody „Politique Internationale”, przyznawanej przez Stowarzyszenie Polityki Zagranicznej Sorbony, a także Europrize 1999 Forum Izb Gospodarczych Unii Europejskiej. Został też nagrodzony Orderem Wolności, wyróżnieniem Instytutu Franklina i Eleonor Roosevelt w Nowym Jorku[33]. W 2000 otrzymał tytuł honorowego obywatela Wschowy.
W 2004 redakcja „Gazety Wyborczej” przyznała mu tytuł „Człowieka Roku”. Laudację na cześć laureata wygłosił jej redaktor naczelny, Adam Michnik.
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
W 2008 sala sejmowa nr 14 w budynku „G” wykorzystywana przez Komisję Spraw Zagranicznych została nazwana imieniem Bronisława Geremka. W 2009 owalny dziedziniec w budynku Parlamentu Europejskiego w Strasburgu otrzymał nazwę Agora Bronisław Geremek[34]. W pierwszą rocznicę śmierci polityka na kamienicy przy ulicy Piwnej 25, gdzie w latach 1952–2000 mieszkał Bronisław Geremek, odsłonięto tablicę pamiątkową[35]. W 2008 XVIII promocja Krajowej Szkoły Administracji Publicznej obrała Bronisława Geremka na swojego patrona. Imieniem Bronisława Geremka nazwano ulice w Swarzędzu (2008)[36] i Krakowie (2014)[37], a także skwer położony po północno-zachodniej stronie skrzyżowania ulic Marszałkowskiej i Królewskiej w Warszawie (2017)[38], na którym w 2018 odsłonięto tablicę pamiątkową[39].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Mój wielki brat (wywiad z Jerrym Lewartem, bratem Bronisława Geremka). przeglad-tygodnik.pl. [dostęp 2011-05-03].
- ↑ Odszedł człowiek oddany polskiej racji stanu. polskatimes.pl, 13 lipca 2008. [dostęp 2010-04-20].
- ↑ a b c Piotr Bojarski, Włodzimierz Nowak: Bronisław Geremek ucieka z getta. Chudy chłopak w czterech swetrach. wyborcza.pl, 21 lipca 2008. [dostęp 2010-04-20].
- ↑ Jarosław Kurski: Bronisław Geremek profesor niedopasowany – sylwetka na 70 urodziny. wyborcza.pl, 13 lipca 2008. [dostęp 2010-04-20].
- ↑ Kamil Janicki: Bronisław Geremek nie żyje. histmag.org, 18 czerwca 2008. [dostęp 2010-04-20].
- ↑ Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 2011-04-02].
- ↑ Donata Subbotko: Kto dostanie skarb TVP. wyborcza.pl, 16 kwietnia 2010. [dostęp 2018-05-08].
- ↑ Inny Bronek. wyborcza.pl, 21 lipca 2008. [dostęp 2010-04-20].
- ↑ a b c Mirosława Łątkowska, Adam Borowski: Bronisław Geremek. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2019-11-05].
- ↑ Bronisław Geremek w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2010-04-20].
- ↑ Apel (64 intelektualistów wraz z załączonym suplementem zawierającym nazwiska sygnatariuszy apelu). karta.org.pl. [dostęp 2020-09-25].
- ↑ Paweł Stefan Załęski: Neoliberalizm i społeczeństwo obywatelskie. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2012, s. 111–121.
- ↑ Antoni Dudek: Historia polityczna Polski 1989–2005. Kraków: Znak, 2007, s. 178.
- ↑ Traktat ratyfikował 26 lutego 1999 prezydent Aleksander Kwaśniewski.
- ↑ Polska polityka wschodnia. rogalinski.com.pl, 11 czerwca 2010. [dostęp 2011-09-22].
- ↑ Antoni Dudek: Historia polityczna Polski 1989–2012. Kraków: Znak, 2013. ISBN 978-83-240-2130-7.
- ↑ Oświadczenie Bronisława Geremka. wyborcza.pl, 25 kwietnia 2007. [dostęp 2010-04-20].
- ↑ B. szefowie dyplomacji krytykują odwołanie szczytu w Weimarze. rmf24.pl, 6 lipca 2006. [dostęp 2010-04-20].
- ↑ Prof. Geremek zginął w wypadku samochodowym. wprost.pl, 13 lipca 2008. [dostęp 2010-04-20].
- ↑ Prof. Bronisław Geremek nie żyje. tvn24.pl, 13 lipca 2008. [dostęp 2010-04-20].
- ↑ Mateusz Pilarczyk: Poszkodowany w wypadku prof. Geremka wreszcie dostał odszkodowanie. gloswielkopolski.pl, 5 listopada 2011. [dostęp 2013-07-30].
- ↑ Rafał Cieśla, Łukasz Cieśla: Ofiara wypadku Geremka walczy o odszkodowanie. gloswielkopolski.pl, 16 października 2008. [dostęp 2013-07-30].
- ↑ Prokuratura: Prof. Geremek sam spowodował wypadek. gazeta.pl, 22 grudnia 2008. [dostęp 2011-05-11].
- ↑ Kalendarz warszawski lipiec-wrzesień 2008. „Kronika Warszawy”. 140, s. 102, 2009.
- ↑ Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk: Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2010, s. 138.
- ↑ Szymon Brzeziński, Krzysztof Fudalej: Pracownicy naukowo-dydaktyczni Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1930–2010. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2012, s. 41.
- ↑ Bronisław Geremek nie żyje. euractiv.pl, 14 lipca 2008. [dostęp 2020-07-21].
- ↑ Ludzie: Leszek Balcerowicz. „Wprost” nr 13/2000. [dostęp 2016-03-29].
- ↑ Apdovanotų asmenų duomenų bazė (lit.). lrp.lt. [dostęp 2020-10-22].
- ↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana (wł.). quirinale.it, 14 marca 2000. [dostęp 2010-04-20].
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid (est.). president.ee. [dostęp 2014-11-28].
- ↑ Ar Triju Zvaigžņu ordeni apbalvotie, sākot no 2004. gada 1.oktobra (łot.). president.lv. s. 15. [dostęp 2016-09-27].
- ↑ Bronisław Geremek. interia.pl, 13 lipca 2008. [dostęp 2010-04-20].
- ↑ Dominika Pszczółkowska: Agora Geremka w Strasbourgu. gazeta.pl, 22 kwietnia 2009. [dostęp 2018-09-28].
- ↑ Piotr Szymaniak: Profesor to był dżentelmen. zw.com.pl, 13 lipca 2009. [dostęp 2013-03-24].
- ↑ Uchwała nr XLI/255/09 Rady Miejskiej w Swarzędzu. swarzedz.eu, 26 maja 2009. [dostęp 2015-07-15].
- ↑ Uchwała nr XCVI/1442/14 Rady Miasta Krakowa. krakow.pl, 29 maja 2014. [dostęp 2015-07-15].
- ↑ Uchwała nr LV/1372/2017 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 21 września 2017 r. w sprawie nadania nazwy obiektowi miejskiemu w Dzielnicy Śródmieście m.st. Warszawy. W: Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego nr 8395 [on-line]. 29 września 2018. [dostęp 2018-09-24].
- ↑ Michał Wojtczuk. Tablica wielkiego Europejczyka. „Gazeta Wyborcza”, s. 5, 20 września 2018.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Prof. dr hab. Bronisław Geremek, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2010-04-20] .
- Strona sejmowa posła III kadencji. [dostęp 2010-04-20].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Centrum im. prof. Bronisława Geremka. [dostęp 2010-04-20].
- Tomasz Wiślicz: Bronisław Geremek – historyk niemarginalny. academia.edu. [dostęp 2017-08-06].
|
|
|
|
|
|
- ISNI: 0000 0000 8344 6569
- VIAF: 73863624
- LCCN: n81032198
- GND: 119100789
- NDL: 00467068
- BnF: 12011162q
- SUDOC: 028234162
- NLA: 35809590
- NKC: jo20010087143
- DBNL: gere003
- BNE: XX1087002
- NTA: 075095386
- BIBSYS: 90529486
- CiNii: DA01769773
- Open Library: OL439731A
- PLWABN: 9810608801105606
- NUKAT: n93120696
- NLI: 000052307
- PTBNP: 100129
- NSK: 000102782
- BLBNB: 000216396
- KRNLK: KAC201103040
- LIH: LNB:QlQ;=Bk
- WorldCat: lccn-n81032198
- Polscy mediewiści
- Działacze opozycji w PRL
- Ministrowie spraw zagranicznych III Rzeczypospolitej
- Działacze Związku Walki Młodych
- Uczestnicy wydarzeń Sierpnia 1980
- Internowani w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 1981–1982
- Uczestnicy Okrągłego Stołu (strona solidarnościowa)
- Politycy ROAD
- Politycy Unii Demokratycznej
- Politycy Unii Wolności
- Politycy Partii Demokratycznej – demokraci.pl
- Polscy posłowie do Parlamentu Europejskiego
- Posłowie na Sejm kontraktowy
- Działacze PZPR
- Sekretarze POP PZPR
- Posłowie z okręgu Suwałki (PRL)
- Sygnatariusze Apelu 64
- Mieszkańcy getta warszawskiego
- Ocaleni z Holocaustu
- Absolwenci Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego
- Członkowie Collegium Invisibile
- Członkowie Kapituły Orderu Orła Białego (III Rzeczpospolita)
- Doktorzy honoris causa Europejskiego Uniwersytetu Viadrina we Frankfurcie nad Odrą
- Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego
- Polscy doktorzy honoris causa Uniwersytetu Bolońskiego
- Laureaci Międzynarodowej Nagrody Karola Wielkiego
- Laureaci nagrody Peryklesa
- Ludzie roku Gazety Wyborczej
- Ludzie roku tygodnika Wprost
- Polacy odznaczeni cywilnym Orderem Pour le Mérite
- Polacy odznaczeni Orderem Narodowym Zasługi (Francja)
- Polacy odznaczeni Orderem Leopolda II
- Odznaczeni Orderem Orła Białego (III Rzeczpospolita)
- Polacy odznaczeni Orderem Wolności
- Polacy odznaczeni Orderem Zasługi (Węgry)
- Polacy odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Włoskiej
- Polacy – Oficerowie Legii Honorowej
- Polacy odznaczeni Orderem Krzyża Ziemi Maryjnej
- Polacy odznaczeni Orderem Wielkiego Księcia Giedymina
- Polacy odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
- Polacy odznaczeni Orderem Zasługi (Chile)
- Polacy pochodzenia żydowskiego
- Polacy odznaczeni Orderem Trzech Gwiazd
- Polskie ofiary wypadków drogowych
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Urodzeni w 1932
- Zmarli w 2008