Marian Buczek (komunista)
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 26 września 1896 Nurzyna, Królestwo Polskie | |
Data i miejsce śmierci | 9 września 1939 Ożarów Mazowiecki, Polska | |
Przynależność polityczna | Polska Partia Socjalistyczna, PPS-Opozycja, Komunistyczna Partia Polski | |
Odznaczenia | ||
![]() |
Marian Buczek (ur. 26 września 1896 we wsi Nurzyna, zm. 9 września 1939 pod Ożarowem Mazowieckim) – polski działacz socjalistyczny i komunistyczny. Członek kolejno Polskiej Partii Socjalistycznej, PPS-Opozycji i Komunistycznej Partii Polski.
W latach 1915–1917 w Legionach Polskich gdzie dosłużył się stopnia podporucznika. Po odmowie złożenia przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec Wilhelmowi II nazwanej „kryzysem przysięgowym” zdezerterował i powrócił na Lubelszczyznę. Od 1916 działał w Polskiej Organizacji Wojskowej pod nazwiskiem „Wacław Sturmer”, a później także w Pogotowiu Bojowym PPS. Był organizatorem i uczestnikiem szeregu akcji zbrojnych na terenie Lubelszczyzny, między innymi likwidacji komisarza austro-węgierskiej policji politycznej w Lublinie – Terleckiego. Po powołaniu w listopadzie 1918 Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej przez Ignacego Daszyńskiego został szefem wydziału śledczego Milicji Ludowej PPS w Lublinie, która ochraniała ten rząd.
W XX-leciu międzywojennym kilkakrotnie skazany na wieloletni pobyt w więzieniu za antypaństwową działalność komunistyczną i przynależność do sekcji wojskowej[1] Komunistycznej Partii Polski będącej agenturą Związku Sowieckiego. W 1935 odmówił zrzeczenia się obywatelstwa polskiego w zamian za propozycję wcześniejszego zwolnienia z więzienia i wyjazdu do ZSRR.
Ogółem przesiedział w aresztach i więzieniach II Rzeczypospolitej 16 lat; był więźniem politycznym o najdłuższym stażu więziennym w II RP[2].
Po wybuchu II wojny światowej i ucieczce władz więziennych 1 września, w związku z amnestią ogłoszoną z dniem wybuchu wojny uwolniony z więzienia w Rawiczu, zgłosił się do najbliższej jednostki wojskowej, gdzie został aresztowany i przewieziony do Poznania, a po dwóch dniach zwolniony.
Zginął w nocy z 9 na 10 września 1939 pod Ożarowem Mazowieckim, gdzie oddziały Wojska Polskiego i uciekinierzy cywilni znaleźli się w śmiertelnej pułapce. Buczek ocenił, że ich jedyną szansą było przedarcie się przez pierścień okrążenia. Uciekinierzy którzy próbowali przeczołgać się koło gniazda karabinu maszynowego za pozycje niemieckie, zostali oświetleni i ostrzelani. Marian Buczek w trakcie tego ostrzału zginął[3]. Pochowano go na cmentarzu wojennym w Ołtarzewie[4].
W okresie Polski Ludowej Buczek był symbolem eksponowanym przez władze. Jego imię nadano ulicom w wielu miastach (na przykład w Warszawie obecnej ulicy Słomińskiego, w Cieszynie obecnej ulicy Barteczka[5], w Lublinie obecnej ulicy Zamojskiej, w Szczecinie obecnej ulicy Piłsudskiego, w Świnoujściu obecnej ulicy Norweskiej, w Suwałkach obecnej ulicy Raczkowskiej, w Kielcach obecnej ulicy Paderewskiego, w Redzie obecnej ulicy Konopnickiej, w Wejherowie obecnej ulicy Rzeźnickiej, w Hajnówce obecnej ulicy ks. Ignacego Wierobieja, w Tarnowskich Górach obecnej ulicy Wojciecha Korfantego, w Gdańsku obecnej ulicy Jana Styp-Rekowskiego) szkołom i zakładom pracy.
Zdaniem prof. Pawła Wieczorkiewicza, Marian Buczek, przeciwnie do swojej legendy, w istocie był współpracownikiem polskiej policji politycznej, rozpracowującej komunistów[6][7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sekcja wojskowa KPP współpracowała z wywiadem ZSRR i prowadziła działalność szpiegowską w jednostkach Wojska Polskiego.
- ↑ Władysław Gomułka, Pamiętniki, Andrzej Werblan (red.), t. I, Warszawa: BGW, 1994, s. 446, ISBN 83-7066-552-7, OCLC 749646794 .
- ↑ Anna Grażyna Kister: Marian Buczek, czyli co się kryje za mitem o bohaterskiej śmierci polskiego komunisty
- ↑ Bohaterowie 1939: Marian Buczek
- ↑ Maciej Dembiniok: Indeks zmian nazw ulic i placów miasta Cieszyna od końca XIX wieku do dziś
- ↑ Mimo wszystko Stalin nas szanował. Wywiad z profesorem Pawłem Wieczorkiewiczem, „Dziennik” z 11 sierpnia 2007
- ↑ Paweł Wieczorkiewicz, Justyna Błażejowska: Przez Polskę Ludową na przełaj i na przekór. Poznań: Zysk i S-ka, 2011, s. 465. ISBN 978-83-7506-651-7. OCLC 756901714. (pol.)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Praca zbiorowa pod redakcją Grażyny Kieniewiczowej i Aliny Sokołowskiej: Od Agrykoli do Żywnego. Mały słownik patronów ulic warszawskich, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza Warszawa 1968, s. 30–31.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Nad mogiłą bohatera w bazie Repozytorium Cyfrowego Filmoteki Narodowej.
- Oficerowie Legionów Polskich 1914–1918
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Członkowie Pogotowia Bojowego PPS
- Członkowie Milicji Ludowej PPS
- Członkowie Polskiej Partii Socjalistycznej – Opozycja (1919)
- Działacze Komunistycznej Partii Polski
- Więźniowie polityczni w II Rzeczypospolitej
- Więźniowie więzienia w Rawiczu (II Rzeczpospolita)
- Skazani wyrokami sądów II Rzeczypospolitej
- Ochotnicy w kampanii wrześniowej
- Odznaczeni Orderem Krzyża Grunwaldu I klasy
- Ludzie związani z Lublinem
- Urodzeni w 1896
- Zmarli w 1939