Pałac Ogińskich w Grodnie
.jpg) Pałac Ogińskich na Targu Siennym w 1903 roku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Inwestor | |
| Kondygnacje |
2 |
| Ukończenie budowy |
1790 |
| Ważniejsze przebudowy |
XIX w. |
| Zniszczono |
1941 |
| Pierwszy właściciel |
Ogiński |
Położenie na mapie Grodna  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego  | |
 53°40′35,3″N 23°49′54,5″E/53,676472 23,831806
| |
Pałac Ogińskich w Grodnie – nieistniejący budynek w Grodnie, który znajdował się przy Rynku Siennym i należał do książąt Ogińskich. Pałac został zbudowany pod koniec XVIII wieku, przebudowany w XIX wieku i zniszczony w 1941 roku podczas II wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Plac, na którym wybudowano pałac, należał do Kotowiczów, następnie Rukiewiczów, a w 1752 roku kupił go Michał Kazimierz Ogiński[1].
Pod koniec XVIII wieku architekt Karol Schildhaus wybudował na zlecenie księcia Ogińskiego pałac w Grodnie przy ulicy Dziemianowskiej (późniejsza Bonifraterska)[2][3].
Według inwentarza z 1803 r. parter pałacu był murowany a piętro drewniane. Na parterze znajdowały się spiżarnie i klatka schodowa. Na drugim znajdowały się pokoje, łazienki i kuchnie.
Zachowane zdjęcia z początku XX wieku pokazują, że pałac był już wtedy w całości murowany. Był to budynek w stylu klasycyzmu, dwukondygnacyjny, na planie prostokąta, z ryzalitami pośrodku elewacji głównej i dziedzińca oraz wnękami na narożach. Ryzalit na elewacji głównej zakończony był attyką, wejście główne ozdobiono stylizowanym portykiem[4]. Większa część budynku została pokryta dachówką. Główna fasada pałacu wychodziła na nieistniejący obecnie Rynek Sienny. Dziś jest to plac za hotelem „Niemen”.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Pałac między 1811–1826 rokiem -
Rysunek z lat 1811–1826 -
Pałac rzut
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Палац Агінскіх на Сенным рынку [online] [dostęp 2022-02-12] (biał.).
- ↑ Pawet: Працэсы ўрбанізацыі ў Беларусі: ХІХ - пачатак ХХІ ст. [online], pawet.net [dostęp 2021-01-14].
- ↑ Łoza, Stanisław, Architekci i budowniczowie w Polsce, S. Łoza, Warszawa, 1954 ,s.270.
- ↑ РДГА, ф. 1488, воп. 168, воп. 1, спр. 949
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kvitnitskaya E.D., Specyfika domów mieszkalnych okresu klasycyzmu na Białorusi [w:] Национальное своеобразие зодчества народов СССР (Narodowa osobliwość architektury narodów ZSRR), 1979 (ros.)