Samica Kierska
![]() Samica Kierska, ujście do Warty | |
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Rzeka | |
Długość | 36,5 km |
Powierzchnia zlewni |
224,1 km² |
Źródło | |
Miejsce | około 1,5 km na zachód od Jeziora Kierskiego |
Wysokość |
85 m n.p.m. |
Współrzędne | |
Ujście | |
Recypient | |
Miejsce | Ruks-Młyn |
Wysokość |
45,5 m n.p.m. |
Współrzędne | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() |
Samica Kierska[1] (także: Samica Obornicka) – rzeka w województwie wielkopolskim, lewy dopływ Warty.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Nazwa pochodzi od wyrazu pospolitego samica, w staropolszczyźnie – głównego koryta rzeki. Nazwa ta notowana była już w 1413[2].
Przebieg[edytuj | edytuj kod]
Jej źródła znajdują się w niewielkim, bagnistym zagłębieniu pomiędzy wzgórzami moreny czołowej stadiału poznańskiego położonym ok. 1,5 km na zachód od Jeziora Kierskiego. Do tego jeziora też wpływa w jego północno-zachodnim krańcu, a wypływa w północno-wschodnim. Następnie przepływa przez Jezioro Kierskie Małe i kieruje się na północ, aby skręcić na północny zachód w kierunku Warty, do której uchodzi w osadzie Ruks-Młyn.
Dolina Samicy jest zabagniona, szczególnie w pobliżu wsi Objezierze, gdzie rzeka płynie w rynnie osuszonego jeziora. W dolnym odcinku bieg Samicy staje się bardziej kręty, a brzegi porasta las. Nad rzeką znajdują się Kiekrz (zarówno wieś jak i część Poznania), Chrustowo i Niemieczkowo Dwór.
Uchodzi do Warty za osadą Ruks-Młyn niedaleko Kiszewa, w którym funkcjonowała dawniej przeprawa promowa osobowo-samochodowa Kiszewo-Dołęga.
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
W zlewni Samicy zlokalizowano 5 stanowisk rodzinnych bobra europejskiego (2006). Część biegu podlega ochronie za pomocą Obszaru Chronionego Krajobrazu Doliny Samicy Kierskiej. Cenne z przyrodniczego punktu widzenia są stawy rybne w Objezierzu.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Ruiny mostu pod Niemieczkowem
Okolice Sepna
Rzeka na północ od Bytkowa
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych: Hydronimy. Izabella Krauze-Tomczyk, Jerzy Ostrowski (oprac. red). T. 1. Cz. 1: Wody płynące, źródła, wodospady. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006. ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Bogdan Walczak, Co mówią nazwy?, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2013, s.69, ISSN 0137-3552
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Bereszyński, Ewa Homan, Występowanie bobra europejskiego (Castor fiber Linnaeus, 1758) w Poznaniu, w: Nauka Przyroda Technologie – dział Zootechnika, Tom 1, zeszyt 2, 2007, Wydawnictwo Akademii Rolniczej w Poznaniu, ISSN 1897-7820 – źródło danych przyrodniczych
- ANDRZEJ BERESZYŃSKI, EWA HOMAN: WYSTĘPOWANIE BOBRA EUROPEJSKIEGO (CASTOR FIBER LINNAEUS, 1758) W POZNANIU. Wydawnictwo Akademii Rolniczej im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, 2007 (tom 1, zeszyt 2). [dostęp 2011-03-19]. (pol.).