Żmudź: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
Boty
391 617 edycji
m Bot poprawa: linki wewnętrzne, apostrofy, cudzysłowy itp.
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
Boty
1 384 060 edycji
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy
Linia 177: Linia 177:


{{wikisłownik|Żmudź}}
{{wikisłownik|Żmudź}}
== Przypisy ==
{{Przypisy}}
{{Przypisy}}


Wersja z 21:16, 14 sty 2018
Współczesna flaga Żmudzi Herb Żmudzi
Regiony etnograficzne Litwy, kolorem jasnozielonym zaznaczono Żmudź ze stolicą w Telszach
Herb Księstwa Żmudzkiego I Rzeczypospolitej

Żmudź (łac. Samogitia, żmudz. Žemaitėjė, lit. Žemaitija) – jeden z pięciu regionów etnograficznych współczesnej Litwy, a także historyczna nazwa Dolnej Litwy. Dawna jednostka podziału terytorialnego (starostwo równoważne województwu) Rzeczypospolitej Obojga Narodów, jako Księstwo Żmudzkie należące do Wielkiego Księstwa Litewskiego. Od 1918 r. część Republiki Litewskiej.

Geografia

Pod względem geograficznym tworzy Pojezierze Żmudzkie (zwane także Wysoczyzną Żmudzką) o charakterze morenowym, do 230 m wysokości n.p.m., w zachodniej części Litwy. Ziemie równinne, średnio urodzajne.


Historia

Od XIII wieku najeżdżana od strony północnej przez zakon kawalerów mieczowych, który w 1236 roku został pokonany przez Żmudzinów w bitwie pod Szawlami. Wkrótce na Żmudź rozpoczęły się od południa najazdy zakonu krzyżackiego.

30 stycznia 1384 roku Witold Kiejstutowicz podpisał traktat w Królewcu, w którym przyrzekł zostać wasalem zakonu i scedować część Żmudzi na rzecz zakonu krzyżackiego, aż do rzeki Niewiaża, wliczając Kowno. Potwierdził to układ nad rzeką Ełk w 1390 roku.

W roku 1398 Witold Kiejstutowicz pokojem na wyspie Salin odstąpił Krzyżakom większość Żmudzi aż po rzekę Niewiaża, którzy następnie ustanowili tam własną jednostkę terytorialną: wójtostwo. Zaczęto wtedy powolną chrystianizację tej ziemi. W styczniu 1400 roku wojska litewskie pod wodzą Witolda pomagały Krzyżakom zajmować Żmudź (w zamian Krzyżacy wzięli udział w bitwie nad Worsklą). Jednocześnie za wiedzą Witolda w 1401 roku wybuchło na Żmudzi powstanie. Pod koniec roku Litwa oficjalnie zaczęła pomagać powstańcom. Krzyżacy odpowiedzieli wspierając Świdrygiełłę, z którym podpisali układ w Malborku w 1402 roku. Wojna litewsko-żmudzka zakończyła się w roku 1403 pokojem w Raciążu, na mocy którego potwierdzono, że Żmudź jest własnością zakonu Krzyżackiego. W 1404 roku wójtem Żmudzi został Michał Küchmeister. W roku 1405 i 1406 wojska litewskie ponownie wspierały Krzyżaków przeciwko Żmudzinom. Głównymi zamkami krzyżackimi na Żmudzi były Dubissa, Tylża, Fredeburg, zamek nad Ełkiem.

W maju 1409 z inspiracji Witolda i Jagiełły na Żmudzi wybuchło ponowne powstanie, a Witold przysłał swego namiestnika Rumbolda[1]. Po bitwie pod Grunwaldem Jagiełło i Witold podpisali w 1411 roku z zakonem krzyżackim pokój toruński, w którym Krzyżacy zrzekli się Żmudzi na czas życia Witolda. Po jego śmierci Żmudź miała wrócić do zakonu.

Po pierwszym pokoju toruńskim, w roku 1413, mocą unii horodelskiej pomiędzy Koroną Polską a Litwą ustanowione zostało Księstwo Żmudzkie, które zostało włączone do Wielkiego Księstwa Litewskiego jako starostwo z zachowaniem pewnych odrębnych przywilejów. W tym samym roku Żmudź przyjęła chrzest. Starostwem żmudzkim zarządzali starostowie. W konsekwencji przyjęcia chrztu w 1417 powstała diecezja żmudzka ze stolicą w Miednikach.

W 1418 roku Żmudzini podnieśli bunt przeciwko Witoldowi, opowiadając się za Świdrygiełłą i sprzeciwając się chrystianizacji, jednak Kieżgajło Wolumintowicz w 1419 roku krwawo go stłumił, ścinając 60 najważniejszych przywódców żmudzińskich[2][3].

W 1422 roku podpisano pokój melneński, w którym Zakon krzyżacki po przegranej wojnie golubskiej wieczyście zrezygnował ze Żmudzi. Stan ten potwierdził w 1431 roku pokój w Christmemlu podpisany z inflancką gałęzią, w którym określono ostatecznie granice Żmudzi[4]. W latach 1413–1441 nazywana była starostwem żmudzkim. W 1441 wielki książę litewski Kazimierz IV Jagiellończyk przyjął przywrócony tytuł księcia żmudzkiego.

     Księstwo Żmudzkie w granicach Rzeczypospolitej w 1619

W 1440 roku Żmudź pod przywódcą Dowmonta, zwolennika Michajłuszki (syna Zygmunta Kiejstutowicza), wykazując tendencje separatystyczne, wystąpiła przeciwko Kazimierzowi Jagiellończykowi, który w 1441 roku spacyfikował buntownicze nastroje uznając jej autonomię w zakresie administracji i sądownictwa[5][6]. Na mocy postanowienia Kazimierza Jagiellończyka Żmudź miała być traktowana na równi z województwami wileńskim i trockim, i przestała być traktowana tylko jako starostwo żmudzkie (jakim była od 1413 r.), przywrócono jej status księstwa (łac. Ducatus Samogitiae), księciem został Kazimierz Jagiellończyk. Władcy Polski zachowali, przywrócony w 1441 roku, tytuł książąt żmudzkich (duces Samogitiae) do roku 1795.

W 1 poł. XVI wieku rolę dominującą na Żmudzi sprawował ród Kieżgajłów, którzy podtrzymywali tendencje odrębności politycznej tej ziemi wobec Litwy.

W 1492 roku Żmudź otrzymała od Kazimierza Jagiellończyka szerokie przywileje na wzór polskich i nadające jej szerokie uprawnienia dotyczące wybierania przez mieszkańców starosty i ciwunów stojących na czele powiatów. W 1529 roku król Zygmunt I Stary nadał Żmudzi Ustawę dla ludu pospolitego ziemi żmudzkiej zakazującą administracji nakładania nadmiernych podatków na mieszkańców.

Zygmunt August nadał w 1557 r. ustawę ekonomiczną o nazwie Sprawa Włoczna, na podstawie której Piotr Chwalczewski dokonał reformy określonej jako pomiara włóczna.

Żmudź miała prawo delegowania do Senatu Rzeczypospolitej trzech senatorów większych (krzesłowych), którymi byli: biskup żmudzki, starosta żmudzki i kasztelan żmudzki. Starosta żmudzki zajmował miejsce w Senacie między wojewodami łęczyckim a brzesko-kujawskim. Mianował go król Polski z kandydatów wybranych przez żmudzką szlachtę. Sejmiki odbywały się w Rosieniach, na których obierano trzech posłów na Sejm i czterech deputatów do Trybunału Litewskiego (po dwóch na kadencję wileńską i ruską). Żmudź była podzielona na dwa okręgi sądowe (repartycye) z siedzibą w Rosieniach i Telszach (później Szawlach), w których mieściły się sąd ziemski i sąd grodzki.

Wieszanie powstańców styczniowych w Szawlach, ołówek na papierze, autor Stanisław Witkiewicz

Po Rozbiorze Polski w 1795 roku Żmudź została zajęta przez Rosję, co zostało potwierdzone po wojnach napoleońskich na Kongresie wiedeńskim w 1815 roku.

W czasie powstania listopadowego miały miejsce liczne wystąpienia Żmudzinów przeciwko okupacji rosyjskiej: 26 marca 1831 powstańcy opanowali Rosienie, 28 marca Telsze, Szawle, 2 kwietnia Janów, 7 kwietnia, rozbrajając rosyjskie garnizony i tworząc własne struktury administracji. W Rosieniach powołano Rząd Tymczasowy, na którego czele stanęli: Juliusz Gruszewski, Józef Rymkiewicz i Ignacy Staniewicz. Ezechiel Staniewicz został naczelnikiem powiatu rosieńskiego.

W 1915 roku została zajęta przez Cesarstwo Niemieckie, a w 1918 roku władzę w niej obejmuje Pierwsza Republika Litewska. W latach 1940–1941 pod okupacją radziecką, następnie do 1944 roku pod okupacją niemiecką, a następnie do 1990 roku w składzie ZSRR (jako część LSRR). Od 1990 roku Żmudź wchodzi w skład Republiki Litewskiej.

Siedziby ziemiańskie[7]

Pałac Tyszkiewiczów w Połądze

Wielcy książęta

Wielki książę

Miasta

Szawle
Możejki

Największe miasta na Żmudzi (2014):

miasto populacja
(2014) 		okręg
1. Szawle 105 653 szawelski
2. Możejki 36 278 telszański
3. Kiejdany 26 080 kowieński
4. Telsze 24 500 telszański
5. Taurogi 24 043 tauroski
6. Płungiany 19 142 telszański
7. Kretynga 18 124 kłajpedzki
8. Połąga 17 620 kłajpedzki
9. Gorżdy 16 087 kłajpedzki
10. Kurszany 13 670 szawelski
11. Jurbork 13 307 tauroski
12. Rosienie 12 245 kowieński
13. Nowe Okmiany 11 468 szawelski
14. Janiszki 10 881 szawelski
15. Kielmy 10 302 szawelski

Zobacz też


Przypisy

  1. ↑ Stefan Kuczyński: Wielka wojna z Zakonem Krzyżackim w latach 1409–1411. Warszawa: MON, 1955, s. 83–87.
  2. ↑ Krzysztof Pietkiewicz, Kieżgajłowie i ich latyfundium do połowy XVI wieku, Poznań: UAM, 1982.
  3. ↑ Ludwik Kolankowski, Dzieje Wielkiego Księstwa Litewskiego za Jagiellonów, t. I, 1377–1434, Warszawa 1930, s. 136.
  4. ↑ Zygmunt Gloger, Geografia historyczna ziem dawnej Polski, Kraków 1903.
  5. ↑ Maria Bogucka, Kazimierz Jagiellończyk, Warszawa 1978, s. 25.
  6. ↑ Jerzy Ochmański, Historia Litwy, Wrocław 1982, s. 111.
  7. ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, Tom 3, s. 175–299.

Linki zewnętrzne


Regiony etnograficzne Litwy

Litwa

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Żmudź&oldid=51552760”