Barok wileński: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
merytoryczne Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) Zaawansowana edycja mobilna |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Barok wileński''' (szkoła wileńska) – kierunek architektury barokowej występujący najliczniej na terenach północno-wschodniej Rzeczypospolitej Obojga Narodów (Wileńszczyzna, Białoruś (kościół i klasztor w [[Berezwecz]]u, budowle sakralne w Mińsku, Witebsku, Iwieńcu, Borunach itd.) oraz [[Województwo inflanckie|Inflanty polskie]]) oraz incydentalnie w południowo-wschodnich częściach Korony Królestwa Polskiego. Najbardziej znanym architektem szkoły był [[Jan Krzysztof Glaubitz]]. Inni architekci tworzący w tym stylu to [[Ludwik Hryncewicz]] (twórca m.in. kościoła w Wołyńcach i fasady kościoła Misjonarzy w Wilnie), [[Aleksander Osikiewicz]], B. Kosiński, Owsiukiewicz, Johannes Tobias de Dyderstein, Johann Wilhelm Frezer, Abraham Wuertzner, Joachim Herdegen, Antonio Paracca, ks. [[Tomasz Żebrowski]]. |
'''Barok wileński''' (szkoła wileńska) – kierunek architektury barokowej występujący najliczniej na terenach północno-wschodniej Rzeczypospolitej Obojga Narodów (Wileńszczyzna, Białoruś (kościół i klasztor w [[Berezwecz]]u, budowle sakralne w Mińsku, Witebsku, Iwieńcu, Borunach itd.) oraz [[Województwo inflanckie|Inflanty polskie]]) oraz incydentalnie w południowo-wschodnich częściach Korony Królestwa Polskiego. Najbardziej znanym architektem szkoły był [[Jan Krzysztof Glaubitz]]. Inni architekci tworzący w tym stylu to [[Antonio Paracca]], [[Ludwik Hryncewicz]] (twórca m.in. kościoła w Wołyńcach i fasady kościoła Misjonarzy w Wilnie), [[Aleksander Osikiewicz]], B. Kosiński, Owsiukiewicz, Johannes Tobias de Dyderstein, Johann Wilhelm Frezer, Abraham Wuertzner, Joachim Herdegen, Antonio Paracca, ks. [[Tomasz Żebrowski]]. |
||
== Cechy == |
== Cechy == |
Wersja z 10:06, 31 gru 2019
Barok wileński (szkoła wileńska) – kierunek architektury barokowej występujący najliczniej na terenach północno-wschodniej Rzeczypospolitej Obojga Narodów (Wileńszczyzna, Białoruś (kościół i klasztor w Berezweczu, budowle sakralne w Mińsku, Witebsku, Iwieńcu, Borunach itd.) oraz Inflanty polskie) oraz incydentalnie w południowo-wschodnich częściach Korony Królestwa Polskiego. Najbardziej znanym architektem szkoły był Jan Krzysztof Glaubitz. Inni architekci tworzący w tym stylu to Antonio Paracca, Ludwik Hryncewicz (twórca m.in. kościoła w Wołyńcach i fasady kościoła Misjonarzy w Wilnie), Aleksander Osikiewicz, B. Kosiński, Owsiukiewicz, Johannes Tobias de Dyderstein, Johann Wilhelm Frezer, Abraham Wuertzner, Joachim Herdegen, Antonio Paracca, ks. Tomasz Żebrowski.
Cechy
Cechą charakterystyczną szkoły wileńskiej są wysokie i bardzo smukłe wieże, w których każda kondygnacja jest opracowana w odmienny sposób, a całość jest zwieńczona niewielką kopułką. Na każdej kondygnacji znajdował się wysoki i wąski otwór. Drugą cechą, rozwiniętą w późniejszym okresie, jest wycinanie w murze fantazyjnych w zarysie otworów okien i drzwi, która to cecha była też stosowana w północnych Włoszech oraz w Kalabrii i na Sycylii. Trzecią cechą szkoły było stosowanie skomplikowanych falowań ścian w szczytach i fasadach. Budowle wznoszono zazwyczaj na prostych rzutach.
Realizacje
Za pierwszą realizację szkoły uważa się kościół karmelitów Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Głębokiem (1730–1735) proj. J.K. Glaubitz. Następne to m.in.:
- kościół Świętego Ducha w Wilnie (II poł. XVIII w.) proj. J.K. Glaubitz
- kościół św. Katarzyny w Wilnie (1739-1743) J.K. Glaubitz
- cerkiew św. Trójcy w Wilnie i klasztor bazylianów, po 1748 r., bazylianów (J.K. Glaubitz)
- kościół św. Jakuba i Filipa i klasztor Dominikanów w Wilnie
- kościół Augustianów w Wilnie (poł. XVIII w.)
- kościół Misjonarzy w Wilnie (1751-1756), proj. L. Hryncewicz
- kościół św. Rafała w Wilnie proj. prawdopodobnie J.K. Glaubitz
- kościół Wszystkich Świętych i klasztor karmelitów w Wilnie (1733–1749) ks. Idzi Polkiewicz
- kościół na Kalwarii w Werkach koło Wilna (1755-1772) proj. J.K. Glaubitz
- kościół w Stołowiczach (Jakub Fontana i Jan Krzysztof Glaubitz)
- kościół św. Andrzeja w Słonimiu (1775)
- kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zdzięciole (przeb. 1743-1751) proj. Aleksander Osikiewicz
- kościół Pijarów św. Michała Archanioła w Łużkach (1744–1756)
- cerkiew unicka w Mińsku
- kościół Bernardynek w Mińsku (obecnie sobór prawosławny) (1633–1642, rekon. 1741)
- kościół Bernardynów w Mińsku (1752)
- kościół św. Wojciecha i klasztor Benedyktynek w Mińsku (lata osiemdziesiąte XVIII w.) proj. Tomasz Romanowski
- kościół Przemienienia Pańskiego w Hermanowiczach (1787)
- sobór św. Zofii w Połocku (1738-1765) proj. J.K. Glaubitz
- kościół Jezuitów w Dyneburgu
- kościół jezuitów pw. św. Franciszka Ksawerego w Kownie
- cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego w Witebsku (1740–1750) proj. Józef Fontana
- monaster i cerkiew Bazylianów pw. Opieki Matki Bożej w Tołoczynie, fundacja Sanguszków (1769)
- klasztor w Borunach z kościołem św. św. Piotra i Pawła (1747-1756) proj. Aleksander Osikiewicz
- kościół i klasztor w Śmiłowiczach (1767-1791)
- kościół Michała Archanioła i św. Jana Chrzciciela w miejscowości Jezno (1768-1772), fundacja Paców
- zespół klasztorny Bazylianów w Berezweczu (1756-1767) proj. J.K. Glaubitz (nieistniejący)
- kościół Jezuitów w Pińsku (zburzony)
- kościół Franciszkanów w Iwieńcu (1702-1705, odrestaurowany 2003-2008)
- klasztor Bazylianów w Torokaniach (1757) (zniszczony)
- kościół Najświętszej Maryi Panny w Smolanach (II poł. XVIII w.) (ruina)
- kościół Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie w Datnowie (1773-1810)
- kościół św. Michała Archanioła w Wierzbołowie (zniszczony)
- cerkiew Trójcy Świętej w bazyliańskim klasztorze w Wolnej (1768)
- klasztor Bazylianów w Buczaczu (1750-1770 lub 1765-1771) proj. Jan Gotfryd Hoffmann
- kościół św. Trójcy w Stokliszkach (1765-1776)
- kościół Misjonarzy pw. św. Trójcy w Łyskowie (1763-1785)
- kościół św. Jana w Wasiliszkach (1769)
- kościół Jezuitów pw. św. Stefana w Połocku (1733-1745)
- kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Lucynie
- kościół Dominikanów św. Dominika w Posinie (1761)
- cerkiew Objawienia Pańskiego w Żyrowicach (przebud. 1796)
- Kościół św. Jakuba w Kurtowianach (1783-1796)
- Cerkiew bazylianów pw. św. Trójcy w Wolnej (przed 1769)
- Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Hajnie
Budynki wybudowane lub przebudowane w XX w. nawiązujące do baroku wileńskiego[1]
- kościół św. Trójcy w Głębokiem (przeb. 1902-1908) proj. Adam Dubowik
- kościół św. Michała Archanioła w Oszmianie (1900-1906) proj. Wacław Michniewicz
- Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Białymstoku (1991-1996) proj. Michał Bałasz
- kościół Przemienienia Pańskiego w Krewie (1993-x) proj. Walery Kuziakin
-
Kościół św. Katarzyny w Wilnie
-
Kościół Augustianów w Wilnie
-
Kościół Misjonarzy w Wilnie
-
Kościół w Werkach pod Wilnem
-
Wrota bazyliańskie w Wilnie
-
Cerkiew św. Trójcy w Wilnie
-
Kościół św. Jakuba i Filipa w Wilnie
-
Cerkiew św. Mikołaja w Wilnie (przed przebudową w XIX w.)
-
Kościół Wszystkich Świętych w Wilnie
-
Kaplica w Ponarach
-
Kościół Bernardynek w Mińsku
-
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zdzięciole
-
Kościół św. Michała Archanioła i św. Jana Chrzciciela w Jeźnie
-
Cerkiew bazyliańska w Berezweczu (zburzona)
-
Kościół karmelitów w Głębokiem
-
Kościół św. Andrzeja w Słonimiu
-
Kościół Jezuitów w Pińsku (zburzony)
-
Cerkiew bazyliańska w Witebsku (po lewej) i kościół św. Antoniego (po prawej)
-
Cerkiew Opieki Matki Bożej w Tołoczynie
-
Kościół NMP w Smolanach
-
Kościół Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie w Datnowie
-
Kościół św. Michała Archanioła w Wierzbołowie (zburzony)
-
Cerkiew Trójcy Świętej w Wolnej
-
Kościół Franciszka Ksawerego w Kownie
-
Kościół Przemienienia Pańskiego w Hermanowiczach
-
Kościół św. Trójcy w Stokliszkach
-
Kościół św. Jana w Wasiliszkach
-
Kościół Trójcy Świętej w Łyskowie
-
Kościół św. Stefana w Połocku (zburzony)
-
Klasztor Bazylianów w Buczaczu
-
Kościół św. Michała Archanioła w Łużkach
-
Cerkiew Objawienia Pańskiego w Żyrowicach
-
Kościół św. Dominika w Posinie
-
Cerkiew w Torokaniach (zburzona)
-
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Lucynie
-
Kościół św. Trójcy w Głębokiem
-
Kościół św. Michała Archanioła w Oszmianie
-
Kościół Przemienienia Pańskiego w Krewie
-
Hajna (wieś) (zburzony)
Literatura
- Stanisław Lorentz, Jan Krzysztof Glaubitz – architekt wileński XVIII wieku, Warszawa 1937.
- Mariusz Karpowicz, Sztuka Polska XVIII wieku, Warszawa 1986, s. 91-95.
- Dorota Piramidowicz, Wpływ wileńskiego baroku na architekturę i wyposażenie kościoła bernardynów w Grodnie, „Biuletyn Historii Sztuki”, nr 3-4, R. LXXIII, 2011, s. 439-452, il. 1-13.
- Тамара Габрусь, Стылістычныя аспекты архітэктуры віленскага барока, [w:] Барока ў беларускай культуры і мастацтве (red. В. Ф. Шматава), Мн., 1998., s. 14-166.
Zobacz też
- architektura barokowa w Polsce
- architektura rokokowa na kresach dawnej Rzeczypospolitej
- Białoruski Szlak Barokowy
- style architektoniczne
- historia sztuki
Przypisy
- ↑ Barbara Jagielska: Barok wileński w XX wieku Głębokie, Oszmiana, Krewo. Universitätsbibliothek Heidelberg. [dostęp 2015-11-16]. (pol.).